Tuesday, November 20, 2012

၀မ္းစာျဖည့္ရန္လိုအပ္ေနေသာ အိပ္မက္မ်ား



အိပ္ေရးပ်က္ညေတြမ်ားလာေတာ့ အိပ္မက္ေတြလည္း ကေမာက္ကမ.....

တခ်ိဳ႕တ၀က္က ၀မ္းစာမျပည့္ခဲ့ရွာဘူး..........။

 *****************************************************

               လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲမွာ က်ြန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္ ။

 ဘယ္က ဘယ္လိုေရာက္ေနရတယ္ေတာ့မသိဘူး ။

 ဒီဆိုင္က ဘယ္ျမိဳ႕ ဘယ္ရပ္ကြက္ က ဘယ္သူူ႕ဆိုင္မွန္းလဲ မသိဘူး ။

 ကၽြန္ေတာ္နဲ႕စားပြဲတစ္၀ိုင္းတည္း ေရွ႕တည့္တည့္မွာ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတယ္ ။

 သူ ဘယ္သူမွန္းလည္း က်ြန္ေတာ္မသိျပန္ဘူး ။ တစ္ခါမွလည္း မျမင္ဖူးဘူးေလ ။

 သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သိဟန္မတူပါဘူး ။ စာရြက္တစ္ရြက္ ၊ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕

 သူ႕ဘာသာေရးလိုက္ျခစ္လိုက္ ေခါင္းရမ္းလိုက္ တစ္ကိုယ္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနပံု ။

အဲ့ဒီလူက မ်က္မွန္ထူထူၾကီးတပ္ထားတယ္ ။ တစ္၀ိုင္းတည္းထိုင္ေနျပီး က်ြန္ေတာ့္ကို

ဘာစကားမွလည္းမေျပာ ။ သူ႕ဘာသာမ်က္ေမွာင္ၾကီးကုတ္လို႕ အခုပဲ ကမၻာၾကီးကို

ထ ကယ္တင္လိုက္ေတာ့မယ့္အတိုင္း ။ ဟန္ေရးျပလိုက္ စာရြက္ေကာက္ျခစ္လိုက္  ။

ဂိုက္စေပါက္အျပည့္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပ ။ ထားပါေတာ့ ။ ဒင္းကေတာ့ သူ႕အာရံုနဲ႕သူ အဟုတ္ ။

ကၽြန္ေတာ့္ခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ကေမာက္ကမ နိုင္လြန္းေနတယ္ ။ တစ္ဆိုင္လံုးက လူေတြက

ကၽြန္ေတာ့္ကို သိဟန္မတူဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႕ကိုမသိဘူး ။ ေရွ႕ကဆရာသမားလို

ေရးျခစ္ေနဖို႕ က်ျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာဆိုဘာမွကို ပါမလာတာ ။

ဆက္ပဲထိုင္ေနရမလိုလို ထပဲထြက္သြားရမလုိလုိ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႕

ဘာမွမလုပ္ပဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ ငုတ္တုတ္ၾကီး ဆက္ထိုင္ေနမိတယ္။

" ကဗ်ာဆိုတာကကြာ "

" ဗ်ာ "

ေရွ႕က ဆရာသမားက တစ္ေယာက္တည္းပဲ ညည္းသလုိလုိ၊

ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ လွမ္းေျပာသလိုလုိနဲ႕ ဘယ့္နွာၾကီးမွန္းလဲမသိဘူး ။

ေတာ္ေတာ္စိတ္ပိန္စရာေကာင္းလွပါတယ္ ။

" ကာရံက အသက္ပဲကြ "

" ေအာ္ "

ေသခ်ာျပီ က်ြန္ေတာ့္ကိုေျပာေနတယ္ဆိုတာ ။

ဒင္းက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို မ်က္နွာလွည့္လာျပီကိုး။


" ကာရံမပါတဲ့ ကဗ်ာေတြက ကုန္းေပၚေရာက္လာတဲ့ သေဘၤာသားလိုပဲ "

" ဟမ္ ဘယ္လို "

" ၾကည့္ရရႈရ တာ အခ်ိဳးမေျပတာကို ေျပာတာ "

" ေအာ အဲ့လို "

" ကာရံဆိုတာက ဥပမာကြာ "

" အင္း "

" စာသင္ေနခိုက္ ပ်င္းရိငိုက္ လူမိုက္ေမာင္ကုလား ဆိုတာမ်ိဳး ကဲ မလွဘူးလားကာရံေလး "

" အင္း လွတယ္ "

" ရြတ္လို႕ဖတ္လို႕ေကာအရသာမရွိေပဘူးလား "

" ေကာင္း ေကာင္းပါတယ္ ဒါနဲ႕ က်ဳပ္ကိုဘာရည္ရြယ္နဲ႕ဒါေတြေျပာေနတာလဲဟင္ "

" ကာရံဆိုတာကဗ်ာရဲ႕အသက္ကြ ကာရံမဲ့ကဗ်ာေတြ ေရးေန ဖန္တီးေနၾကတာေတြ

ငါ နည္းနည္းမွမေက်နပ္ဘူး ဒင္းတုိ႕ေတြ အနွစ္သာရအျပည့္နဲ႕ ဂႏၱ၀င္ကဗ်ာေတြကို

 ဖ်က္ဆီးေနၾကတာပဲ ေရးခ်င္သလိုေရးရင္ ကဗ်ာျဖစ္ျပီထင္ေနတာေတြ ငါသိပ္ရြံတယ္ "


" ဟမ္ အဲ့ဒါေတြက်ဳပ္နဲ႕ဘာဆိုင္တုန္းဗ် ေနာက္ျပီး ေျပာရအံုးမယ္ ခင္ဗ်ားသိျပီးသားလည္း

 ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပဲ ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕စကားပါ့ ကာရံမဲ့ဆိုတာ ကဗ်ာမွာမရွိဘူး

ကာရံလြတ္လပ္တာပဲရွိတယ္ အသံပါတယ္ ရစ္သမ္ပါတယ္ ကာရံနဲ႕ရစ္သမ္တစ္ခုခုမပါရင္

ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး ဖရီးဗာ့ (free verse) ဆိုတာကို ကာရံမဲ့လို႕ တလြဲဘာသာျပန္ေနၾကတယ္

အမွန္က ကာရံမဲ့တာမဟုတ္ဘူး ကာရံကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ယူနိုင္တာပဲ free ကို မဲ့ နဲ႕ လြတ္လပ္

အဓိပၸါယ္မွားျပီး ဒီမွာယူဆေနၾကတာ ျပီးေတာ့ ကဗ်ာလိုင္စင္-ပြတ္တစ္ပ္လိုင္စင္ ဆိုတာလည္း

ရွိတာပါပဲဗ်ာ တဲ့ "

" သူ႕အယူအဆကို ငါက မ်က္စိမွိတ္ေခါင္းညိတ္ေနမယ့္ ခပ္တံုးတံုး ေကာင္မ်ား မွတ္ေနလား "


" ဟားဟား ခင္ဗ်ားကရယ္ရတာပဲ ဒီမယ္ ကိုယ့္ဆရာ ခင္ဗ်ားဘာသာ ယံုတာ မယံုတာက

ခင္ဗ်ားအပိုင္း ခင္ဗ်ားမယံုလို႕လည္း ေရစီးေၾကာင္းၾကီးက ေျပာင္းသြားမွာမဟုတ္သလို ခင္ဗ်ား

မယံုဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႕ အဲ့ဒါေတြကို စနစ္တက် မခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ဖူးလို႕လည္းျဖစ္နိုင္တယ္

ဒါမွမဟုတ္ ခ်ဥ္းကပ္ဖို႕ လံုးလံုးစိတ္မ၀င္စားတာျဖစ္မယ္

တစ္ခုခုကို စိတ္၀င္တစားမရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္က အဲ့ဒီအပိုင္းကို ဘာမွမခံစားတတ္တာ

လက္မခံနိုင္ျဖစ္ရတာ မဆန္းဘူး အဲ့ဒီေတာ့ ယံုတဲ့သူေတြဆက္လုပ္ၾကလိမ့္မယ္ လုပ္နိုင္သူေတြ

လုပ္ေနၾကတာကို ခင္ဗ်ားအေနနဲ႕ ဘာမွမေက်မနပ္ျဖစ္ေနစရာမလိုဘူးလို႕ မထင္ဘူးလားဗ်ာ "

" ေကာင္းျပီေလ အဲ့ဒါကိုထားလိုက္ပါအံုး  တစ္ခုေမးမယ္

ေမာင္ရင္ ဂႏၱ၀င္ကဗ်ာေတြနဲ႕စာရင္ေမာ္ဒန္ေတြ ကေသာင္းကနင္းနိုင္တာကို လက္ခံရဲ႕လား "

" ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားေျပာတာကို လက္မခံနိုင္ပါဘူး "

 " ဒါဆိုလည္း အဲ့သည္နွစ္ခုမွာ ဘယ္ဟာကပိုျပီး တန္ဖိုးၾကီးသလဲဆိုတာ  ႏိႈင္းယွဥ္ျပစမ္းပါ "

"ဟာဗ်ာ ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားနွယ္ ကတ္သီးကတ္သတ္ "

 " လုပ္စမ္းပါ ေမာင္ရင္သိသေလာက္ "

" ဟို ဟိုေလ မေျပာလို႕မရဘူးလား "

" အျမင္ခ်င္းဖလွယ္တာပါေမာင္ရင္ရာ ေျပာမွာသာေျပာစမး္ပါ "

" ေကာင္းျပီေလ ဒီလိုဗ်ာ ဂႏၱ၀င္နဲ႕ေမာ္ဒန္ဆိုတာက....... "

" ၀ုန္း ဂလြမ္း ခြမ္း "

" အာ ဘာသံေတြလဲကြာ "

ရုတ္တရက္ၾကီးပြက္ေလာရိုက္လာတဲ့ဆူညံသံေတြေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထေအာ္မိသည္။

အိပ္ယာေဘးကပ္ရက္စားပြဲေပၚကစားပြဲတင္နာရီေလးၾကမ္းျပင္ေပၚက်ေနတာကိုေတြ႕မွ

" မိေရႊ၀ါတို႕လုပ္ခ်လုိက္ျပန္ျပီထင္တယ္ ဟူး ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ဒင္းကယ္လို႕  နို႕မို႕

ငါအိပ္မက္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္တိုင္ပတ္ေနဦးမယ္မသိဘူး "

ခုတင္ေျခရင္းမွာ သူနဲ႕မဆိုင္သလိုလို ေကြးေကြးေလး၀င္ေခြေနတဲ့ေၾကာင္မေလးမိေရႊ၀ါကိုပဲ

ရွဲရွဲထေအာ္ျပရမလိုလို။ ရွဲရွဲသြားလုပ္ျပလည္းဒင္းနာလည္မွာမဟုတ္ပါဘူးေလ။

တိရစၦာန္ပဲ လူလိုမွအသိမရွိတာ။

ေတာ္ၾကာသူ႕ကိုမ်က္စိေနာက္ေအာင္လုပ္ျပေနပါတယ္ဆိုျပီးထကုတ္ျခစ္ေနမွအခက္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေတာ့တိုးတိုးေလးေရရြတ္မိတယ္။

" ေက်းေက်းပါ ေရႊ၀ါေရ "

" ပါးစပ္ကပဲ ေက်းဇူးတင္မေနပါနဲ႕ "

" ဟာ ညြတ္ခ်ာဖ်ား မာတာအမိကယ္ပါ "

ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ ။က်ြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲကာလအတြင္းေလးမွာ ေလာကၾကီးက

အဲ့သေလာက္ေတာင္ေျပာင္းလဲသြားျပီလား။တစ္ခုခုေတာ့အၾကီးအက်ယ္လြဲမွားေနျပီ

ထင္သည္။တိရစၦာန္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင္မေလးမိေရႊ၀ါထံမွ လူစကားသံ ပီပီသသၾကီး

ထြက္လာေသာေၾကာင့္က်ြန္ေတာ္လန္႕သြားရျပီး အိပ္ယာေပၚလွဲေနရာမွ ေငါက္ေတာက္ထထိုင္မိသည္။

" ေစာ ေစာနက စကားေျပာလုိက္တာ နင္ နင္လား မိေရႊ၀ါ "

မယံုမရဲေမးမိသည္။ဒါကိုမိေရႊ၀ါက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္လိုက္ျပီး

" ဟုတ္တယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႕ လဲ "

" မိေရႊ၀ါ နင္ နင္ မေနာက္နဲ႕ ေနာ္ "

" ေရာ္ ဘာကိစၥေနာက္ရမွာလဲ ပံုစံကိုက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ "

" အင္ မ မဟုတ္ေသးဘူးေလ နင္ နင္ က ေၾကာင္ ေၾကာင္ ေလ "

" အင္းေလ အဲ့ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ "

" ေၾကာင္က လူစကားမေျပာရဘူးေလဟာ "

" ဘယ္ဘုရားကေဟာထားခဲ့လို႕ လဲ "

" အု "

တတ္သမွ်၊မွတ္သမွ် ဘုရားေဟာ တရားေတာ္ေတြအသည္းအသန္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ေသြးပ်က္ေနလို႕ လား။ ဗဟုသုတပဲ ေခါင္းပါးေလသလား။

ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ဘုရားကမွ တကယ္မေဟာခဲ့လို႔လားေတာ့မသိ ။

ေခါင္းထဲေပၚလာသမွ် တရားေတာ္ေတြထဲမွာ "ေၾကာင္သည္လူစကားမေျပာရ "

ဟူေသာ အဆိုအမိန္႕က ေရးေရးေလးေတာင္မေတြ႕ ျဖစ္ေနရသည္။

" ဒါ ဒါကေတာ့ ဘုရားေဟာမွသိရမယ့္အရာမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ

သဘာ၀ခ်င္းမတူဘူးေလဟာ အဲ့ဒီေတာ့နင္လူစကားမေျပာနဲ႕ "

က်ြန္ေတာ္စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ ဖိေဟာက္ပစ္လုိက္သည္ ။

မိေရႊ၀ါတို႔ေၾကာက္မယ္ထင္သလား...ေ၀းေသး။

ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြေထာင္တက္လာေအာင္ႏႈတ္ခမ္းစူျပေနေသး၏။

ၾကည့္ရျမင္ရတာ အဆင္မေျပလိုက္တာ ။ ေတာက္ခ္ ေၾကာင္စုတ္မ ။

" ဘာျဖစ္လဲေျပာေတာ့ ငါ့ပါးစပ္နဲ႔ငါေျပာတာပဲ "

" ဟမ္  နင္ကေၾကာင္ပါဆို "

" သိပါ့ေတာ္ "

" သိရင္လူစကားမေျပာနဲ႕ "

" ဟဲ့ ကိုယ့္ပါးစပ္နဲ႔ကိုယ္ေျပာတာ နင္နဲ႔ဘာဆိုင္တုန္း "

အံမာ လာလာခ်ည္ေသး။ေၾကာင္မကမ်ားႏႈတ္သီး လာေကာင္းျပေနရတယ္လို႔။

" နင္ေနာ္ ေၾကာင္ပါးမ၀နဲ႔ "

"နင္သာ လူပါး၀ေနတာ ငါ့ပါးစပ္နဲ႔ငါေျပာတဲ့ဟာကို နင့္စီးပြါးအိုး တုတ္နဲ႕တက္ထိုးေနလို႔လား "

" အဲ အဲ့လိုလဲမဟုတ္ဘူးေလ "

" ဘာမဟုတ္တာလဲ နင္တို႔လူေတြဟာေလ ေတာ္ေတာ္တရားက်ဖို႔ေကာင္းတယ္

ေစာေစာကက်ေတာ့ ငါ့ကိုေက်းဇူးတင္သေလးဘာေလးနဲ႔ ဟြန္း အခုက်ေတာ့

ကက္ကက္လန္ရန္ေတြ႔ေနလိုက္တာ အံ့ၾသပါ့ေတာ္ "

" ဗ်ာ "

" ဘာမွမဗ်ာနဲ႔နင္တို႔လူေတြကို အဲ့ဒီေက်းဇူးဆိုတဲ့စကားနဲ႔ပတ္သက္ျပီးငါၾကည့္မရတာၾကာျပီ "

" ဘာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟ "

" ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ေက်းဇူးဆုိတဲ့စကားကို ေလအလကားရတိုင္း အလြယ္ေျပာေျပာေနၾကတယ္

တကယ့္စိတ္ထဲကေက်းဇူးတင္တာလဲမဟုတ္ပဲနဲ႕ အလကား အာပလာေတြ နင္တို႔လူေတြကိုငါ

စိတ္ပ်က္လုိက္တာဟယ္ စကားကိုျပီးစလြယ္ေျပာေနၾကေတာ့တာပဲ  "


" အဲ့လိုၾကီးလဲမဟုတ္ေသးဘူးေလဟာ အလႅာပ သလႅာပ ဆိုတဲ့ အတိုင္း... "

" ေတာ္ ေတာ္ နင္တို႔လူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္းဆင္ေျခဆင္လက္ေတြတတြတ္တြတ္

လာရြတ္ျပမေနနဲ႕ နင္လည္းတစ္ျခားသူေတြလို အတူတူပဲ ေက်းဇူးဆိုတဲ့စကားကို

ေပါက္လြတ္ပဲစား ေျပာတယ္ "

" ဟမ္ ဒါေတာ့ နင္လြန္ျပီ ငါဘာအမွားလုပ္မိလုိ႕ လဲ "

" ဟဲ့ လူေကာင္ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနနဲ႕နင္ပဲငါ့ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္

ေျပာျပီး နင္ပဲ ငါ့ကိုရန္လုပ္ေနတာေလ "

" အာ ဒါက ဟို ဟိုေလဟာ "

" ေတာ္ ေတာ္ေတာ့ အေျပာင္းအလဲျမန္လြန္းတဲ့နင္တို႔လူေတြကို ငါစိတ္ကုန္တယ္

လူစကားေျပာရတာငါ့ပါးစပ္သနတယ္ဟဲ့ အခုအခ်ိန္ကစျပီးလူစကားမေျပာေတာ့ဘူး ဒါပဲ "

" ဟာ အဲ့လိုမလုပ္နဲ႕ ေလ ငါရွင္းျပပါရေစဦး "

ေညာင္

" ငါ ရုတ္တရက္ၾကီးဆိုေတာ့ အံ့ၾသသြားလို႔ပါဟ "

ေညာင္

" ငါနင္ထင္သလို အေျပာင္းအလဲျမန္တဲ့သူမဟုတ္ပါဘူးဟ လူစကားေျပာေလဟာ "

ေညာင္

" မိေရႊ၀ါ ငါ့ကိုစကားျပန္ေျပာပါဆို "

ေညာင္

" ဘယ္ဘုရားမွ မေဟာခဲ့ဘူးေလ "

ေညာင္

" ငါစိတ္တိုလာျပီေနာ္ "

ေညာင္

" မိေရႊ၀ါ နင္လူစကားမေျပာဘူးလား ငါထကန္မိေတာ့မယ္ "

ေညာင္

" ဟာကြာ ကဲ ဒီေလာက္ေတာင္ေၾကာင္ပါး၀ခ်င္တဲ့ ေၾကာင္မ "

"၀ုန္း " " ဘံုး " " အားက်ြတ္က်ြတ္ "

ကုတင္ေပၚကေန ပစ္စလက္ခတ္ၾကီးျပဳတ္က်လာေသာေၾကာင့္

အီစလံေ၀သြားရသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ လူးလဲထလိုက္ျပီး အခန္းထဲကိုေ၀့ၾကည့္မိေတာ့

မိေရႊ၀ါလဲမရွိ။နာရီကလဲ စားပြဲေပၚမွာ ပကတိအတိုင္းခပ္တည္တည္ၾကီးထိုင္ေနသည္။

" ဟာကြာ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ဒါကလည္း အိပ္မက္ပဲလား "

ဘယ္လိုၾကီးမွန္းလဲမသိ ။ အိပ္မက္ထဲမွာပဲ အိပ္မက္ထပ္မက္ရတယ္လို႕ ။

ေတာ္ေတာ္အူေၾကာင္ေၾကာင္နုိင္တာပဲ။ ရီစရာၾကီး ဟီးဟီး။

ၾကိတ္ရယ္မိသည္။အက်ယ္ၾကီးေတာ့ေအာ္မရယ္ရဲ။ေတာ္ၾကာ

သည္အခ်ိန္ၾကီးတဟီးဟီး တဟားဟား ေအာ္ရယ္ရမလားဆိုျပီး ဖားသားၾကီး

လက္သီးထက္ ပိုေၾကာက္ရေသာ မားသားၾကီးပါးစပ္နဲ႔ သာမန္ပြဲခ်ိန္တင္မက

အခ်ိန္ပိုေတြ ပင္နယ္တီေတြအထိပါ ေတြ႕ သြားနိုင္သည္။ ဟုတ္တယ္ေလ ။

စားပြဲေပၚကနာရီဒိုင္ခြက္မွာျပေနတာက ၁၂ နာရီ ၁၅ မိနစ္ မတိတတိ။

မားသားၾကီးေျပာေနၾကစကားအတိုင္းေျပာရရင္ " လူအိပ္ခ်ိန္ၾကီး " ျဖစ္သည္။

အေတာ္ ဂြတီးဂြက်နိုင္တဲ့စကားလည္းျဖစ္၏။

သည္အခ်ိန္မအိပ္ရင္ပဲ ကိုယ္က လူ မဟုတ္သလိုလို။

" လူမဟုတ္ေတာ့ ဘာအေရးလဲကြာ ဗိုက္ဆာတယ္မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ သြားေမႊၾကည့္ဦးမယ္ "

မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။

" ဟာ သူခိုး "

က်ြန္ေတာ့္အခန္းနဲ႕မီးဖိုေခ်ာင္ရဲ႕ၾကားမွာ ဧည့္ခန္းရွိသည္။

ယခု ဧည့္ခန္းထဲမွာ မဲမဲ   မဲမဲနဲ႕လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။

အေမွာင္ထဲမွာမအိပ္တတ္လို႔စာၾကည့္မီးဖြင့္အိပ္တတ္ေသာအက်င့္ေၾကာင့္

က်ြန္ေတာ့္အခန္းက မႈန္ပ်ပ်ေလးအလင္းေရာင္သန္းေနေသာ္လည္းဧည့္ခန္းနွင့္

မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္မွာက မီးပိတ္ထား၍ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ ျမင္ရရံုသာရွိ၏ ။

လူလံုးလူဖန္ မသဲကြဲ။ဖားသားၾကီးနဲ႔မားသားၾကီးကအေပၚထပ္မွာအိပ္သည္။

သည္အခ်ိန္ၾကီးဆင္းေလ့ဆင္းထမရွိ။ သူတို႔ဆိုရင္လဲ မီးခလုတ္ဖြင့္မွာပဲေလ။

တစ္အိမ္လံုးေပါင္းမွ လူသံုးေယာက္သာရွိေသာေၾကာင့္ ဒါသူခိုးပဲဟုက်ြန္ေတာ့္စိတ္က

တန္းသိလိုက္ျပီ။ဧည့္ခန္းဘက္ကို ေျခဖြဖြေလးနင္းေလွ်ာက္လာျပီး အေျခအေနကို

ဂရုစိုက္ၾကည့္ကာ အကဲခတ္မိေတာ့........


" အံမာ အံမာ သူခိုးကအတင့္ရဲလွခ်ည္လား ဧည့္ခန္းထဲက ဆုိဖာခံုေပၚမွာေတာင္ ဇိမ္ေျပေနေျပ

၀င္ထိုင္ေနေသးတယ္ သူ႕အိမ္မ်ားမွတ္ေနလား မသိဘူး ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ကြာ "

က်ြန္ေတာ္စိတ္ကုိတငး္ပစ္လုိက္သည္။ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲ ငါကအိမ္ကြင္းပဲဟာ ဟု

ဇြတ္ေတြးယူလုိက္ျပီး သူခိုးေရွ႕တည့္တည့္ဆိုဖာခံုေပၚမွာ ၀င္ထိုင္ပစ္လုိက္သည္။

အဲ ၀င္ထိုင္ျပီးေတာ့မွ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ဘာက ဘယ္လိုစေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ရျပန္သည္။

ဟမ္ ဒင္းက မခန္႕လိုက္ပံုမ်ား ေျခကလိမ္ခ်ိတ္ျပီး ဒူးေတာင္နန္႕ျပေနေသး၏။

မျဖစ္ေသးပါဘူး တစ္ခုခုေတာ့ေျပာမွျဖစ္မယ္။
 
" ေဟ့လူ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ ဘာခိုးမလို႔လဲ မွန္မွန္ေျပာေနာ္ မေျပာရင္ က်ြန္ေတာ္ေအာ္လိုက္မွာ "

အလဲ့ တယ္ဟုတ္တဲ့ငါပါလား။ဟိန္းထြက္လာေသာ ခပ္ျပတ္ျပတ္အသံကို ေက်နပ္မိသည္။

ေတာ္ရံုတန္ရံုလူ အသံနဲ႕တင္ဖ်ားသြားနိုင္၏။ အဲ ေမာင္မင္းၾကီးသား သူခိုးကေတာ့ မျဖံဳေရးခ်မျဖံဳ။


" ကိုယ္ အခုဘယ္ေနရာမွာထိုင္ေနလို႔လဲ "

" ဧည့္ခန္းမွာဗ် "

" ဧည့္ခန္းဆိုတာ ဘာလုပ္ဖို႕အတြက္ထားတာလဲကြ ေကာင္ေလးရ "

" ဧည့္ခန္းပါဆို ဧည့္သည္ေတြကိုဧည့္ခံဖို႔ေနရာေပါ့ဗ် "

" ေအး ရွင္းေနတာပဲ ကိုယ္ကဧည့္သည္ေတြကိုဧည့္ခံဖို႔ထားတဲ့ေနရာမွာ

ထိုင္ေနတဲ့အတြက္ဧည့္သည္ေပါ့ ေကာင္ေလးလဲဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေနတဲ့အတြက္

ဧည့္သည္ပဲကြ  ကိုယ္တို႔ကဧည့္သည္ခ်င္းအတူတူပါပဲ "

" ဗ်ာ "

ဘယ့္နွယ္လူၾကီးလည္းမသိ။ကိုယ့္အိမ္မွာ အခ်ိန္မေတာ္ၾကီးလာငုတ္တုတ္ထိုင္ေနျပီးေတာ့

ကိုယ့္ကိုေတာင္ ဧည့္သည္ခ်င္းအတူတူပဲျဖစ္ရေသးတယ္။


" ေဟ့လူ ေ၀့လည္ေခ်ာင္ပတ္လုပ္မေနနဲ႕ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ "

" ကိုယ့္နာမည္က ဂေရဟမ္ဂရင္း "

" ဂေရဟမ္ေတာ့သိတယ္ အဆိုေတာ္ေလ ဂေရဟမ္ဂရင္းမသိဘူး "

" အင္မတန္သနားဖို႕ေကာင္းတာပဲ ဗဟုသုတကလဲ ေခါင္းပါးလိုက္တာ "

" ဘာဗ် "

"  ကိုယ့္လိုကမာၻေက်ာ္ျဗိတိသွ် စာေရးဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ေတာင္မသိဘူးဆိုေတာ့

ေကာင္ေလးရဲ႕အျဖစ္ကသနားဖို႕ေကာင္းေနျပီ "

" ဗ်ာ ခင္ဗ်ား ခင္ဗ်ားက ျဗိတိသွ်စာေရးဆရာၾကီး ဂေရဟမ္ဂရင္းဆိုတာလား "

" ေကာင္ေလး သိတယ္လား "

" နာမည္ၾကားဖူးရံုပါပဲ အဟဲ "

" အိမ္း သည္ေလာက္ဆိုရင္ပဲမဆိုးေသးဘူးလို႕မွတ္ရမွာပဲ အဟတ္ "

" ဒီမွာ ခင္ဗ်ားဘာသာ ဂေရဟမ္ဂရင္းျဖစ္ျဖစ္ ဘာဂရင္းၾကီးပဲျဖစ္ျဖစ္

အခုလိုညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ သူမ်ားအိမ္ထဲလာထိုင္ေနတာေတာ့ မေကာင္းဘူးဆိုတာ

နားလည္သင့္တယ္ အဲ့ဒီေတာ့ခင္ဗ်ားေအးေအးေဆးေဆးျပန္ပါ လူၾကီးေတြနိုးသြားရင္ မလြယ္ဘူး "


" စိတ္မပူပါနဲ႕ကြ ဘာလူၾကီးမွမရွိပါဘူး ဒီအိမ္ၾကီးတစ္အိမ္လံုးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းေနတာ "

" ဘာရယ္ "

ေခါင္းတစ္ေခါင္းလံုးခ်ာခ်ာလည္ထြက္သြားရသည္။

က်ြန္ေတာ္ေရာက္ေနေသာ အခန္းထဲကိုေသခ်ာျပန္ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ မ်က္လံုးပါျပဴးထြက္သြားရျပန္သည္။
  ဒါကဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ။ငါထြက္လာတုန္းက ငါ့အခန္းပါဟ။ ငါ၀င္ထိုင္လိုက္တာကလည္း

ငါ့အိမ္ဧည့္ခန္းပါပဲ။အခုမွခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းၾကီးဘယ္လိုေၾကာင့္ အခန္းက

အျပင္အဆင္ေတြေျပာင္းေနရတာလဲ။ဒါ ဒါက ဂေရဟမ္ဂရင္းဆိုတဲ့လူၾကီးရဲ႕အိမ္လား။

ဒါဆို ငါ ငါက ဟိုက္ ဒုတ္ေခါ  ငါ သူခိုးျဖစ္ေနပါေကာလား။

က်ြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးရွိေမႊးညွင္းေပါက္မ်ားမွ ေခ်ြးေစးေတြအျပိဳင္းအရိုင္း

စိမ့္ထြက္လာၾကသည္။ ယခု က်ြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့အခန္းက အက်ယ္ၾကီး။

က်ြန္ေတာ့္အိမ္ထက္ ၃ ဆခန္႔က်ယ္မည္ထင္သည္။

အခန္္္္းနံရံပတ္လည္မွာလဲ စာအုပ္ေတြနဲ႕အလွဆင္ထားေသး၏။

ေသခ်ာပါသည္။ ဒါ က်ြန္ေတာ့္အိမ္မဟုတ္။

" ဘာေတြလဲကြာ "

စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ေခါင္းကိုရမ္းထုတ္ပစ္လိုက္သည္။

ညစ္ေနေသာစိတ္ကလြင့္ပါမသြား။


" ဘယ္လိုလဲေကာင္ေလး ကိုယ့္ကိုနွင္ထုတ္ဦးမလား "

" မနွင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ ဒါက်ြန္ေတာ့္အိမ္မွမဟုတ္တာ ဒါနဲ႕က်ြန္ေတာ္က

ဘယ္လုိျဖစ္ျပီး သည္အိမ္ထဲကိုေရာက္ေနရတာလဲဗ်  ဘာမွကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး "


"  ဒီလိုပဲေကာင္ေလး  ကိုယ္တို႕ေတြက  ကိုယ့္ကုိယ္ကိုဧည့္သည္လား

အိမ္ရွင္လားေကာင္းေကာင္း မေ၀ခြဲၾကတတ္ဘူးကြ ေကာင္ေလးက အခု

အိပ္မက္မက္ေနတာ "


" ဗ်ာ အိပ္မက္ မက္ေနတာ "

" အင္း ဟုတ္တယ္ အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုယ္နဲ႕ေတြ႔ေနတာ "

" ဟာ မဟုတ္တာ က်ြန္ေတာ္အခုပဲ အိပ္မက္က လန္႔နိုးလာတာဗ် "

" ကဲပါ ဒါေတြထားပါေတာ့ အိပ္မက္ေတြက ဆန္းၾကယ္လြန္းပါတယ္

ဒါနဲ႕ ေကာင္ေလး ကိုယ့္စာေတြဖတ္ဖူးလား "


" ဟင့္အင္း စာအုပ္ကို ကိုင္မၾကည့္ဖူးတာ "

" ဟားဟားဟားဟား ေကာင္းပါေလ့ကြာ ကိုယ့္မွာေတာ့ေနာင္လာေနာင္သားေတြအတြက္

ဆိုျပီး ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္ေတြကိုရင္းနွီးျမဳပ္နွံလိုက္ရတာ  ေကာင္ေလးတို႔ လူငယ္ေတြက

ကိုယ့္စာအုပ္ေတာင္ ကိုင္မၾကည့္ဖူးၾကေတာ့ပဲကိုးကြ ဟားဟားဟားဟား

ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္ "

က်ြန္ေတာ့္ေရွ႕က လူၾကီးရဲ႕ ရယ္သံက ေျခာက္ကပ္ကပ္။ ရယ္တာနဲ႕မတူပဲ ငိုေနသည္ဟုပင္

ထင္မိသည္။ ပိုင္းျခားထားေသာ အေမွာင္စေၾကာင့္ သူ မ်က္ရည္က် မက်ကိုေတာ့ ေသခ်ာမျမင္ရ။

" ေကာင္ေလး စာေပကိုစိတ္၀င္စားလား "

" ဟုတ္ နဲနဲပါးပါးေတာ့ ေလ့လာျဖစ္ပါတယ္ "

" ကိုယ္က ေလ့လာျဖစ္လားေမးတာ မဟုတ္ဘူးေလ စာေပကို စိတ္၀င္စားလားေမးတာ "

" စာအုပ္စာေပလူ႕မိတ္ေဆြပဲဗ် စိတ္၀င္စားတာေပါ့ "

" အင္း ဒါဆိုရင္ စာေပနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ေကာင္ေလးအတြက္  စကားေတြ

ကိုယ္လက္ေဆာင္ေပးမယ္ ဘယ္လိုလဲ နားေထာင္မလား "

"  နားေထာင္မယ္ဗ်ာ ၾကာသလားလို႔ "

ဘာရယ္မဟုတ္။ လူၾကီးေျပာအားရွိေအာင္  ခႏၶာကိုယ္ကို မတ္ေနေအာင္ ေျပာင္းထိုင္လိုက္ရင္း

ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ေပးမိသည္။

" ေအး ေကာင္ေလးတို႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္စာေပေရစီးေၾကာင္းမွာ ဝထၳဳေတြက

သတင္းဆန္လာျပီး သတင္းေတြက ဝထၳဳဆန္လာၾကျပီကြ "

" ဗ်ာ ဟုတ္ ဟုတ္လို႕လား "

" ဟုတ္တာေပါ့ ေနာက္ထပ္ အရမ္း၀မ္းနည္းဖို႕ေကာင္းတာတစ္ခုက ရသဆိုတာကို

စာေပလုပ္သားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသခ်ာနားမလည္ၾကေတာ့ဘူး "

" ဘယ္လို "

"  ဒီလိုကြ အခုေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ေတြ႕ေနျမင္ေနရသေလာက္မွာ

ရသစာေပအမ်ားစုဟာ သုတဘက္ကို ေတာ္ေတာ္ၾကီးယွက္ႏြယ္သြားၾကျပီ

ရသစာေပ စစ္စစ္မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနတယ္ ရသနဲ႕သုတ ၾကားမွာ ျခားထားတဲ့

နံရံကလဲ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးနီး အေျခအေနကိုိ ေရာက္လာျပီ "

" ဟာ ဟုတ္လို႕လား ဒါဆို ရသနဲ႕သုတ က ဘယ္လို ကြာ တာလဲဗ် "

" အင္း ဒီလိုရွိတယ္ ေကာင္ေလးရ ရသစာေပဆိုတာက အနုသေဘာ ၊

သုတဆိုတာက အမာသေဘာေလ ရသနဲ႕သုတ ရဲ႕အဓိက ကြာျခားခ်က္က........."

ကလင္ ကလင္ ကလင္

ကလင္ ကလင္ ကလင္

ကလင္ ကလင္ ကလင္


ဟာကြာ သည္နာရီကတစ္ေမွာင့္။

၆နာရီအတိမွာ ထျမည္လာေသာ နာရီႏႈိးစက္သံေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ္လန္႕နိုးလာရျပန္သည္။

ငါ အလန္း ေပးထားမိလို႕လား?  အာ  မသိေတာ့ဘူး။

နာရီကို အလန္း ေပးမိလား မေပးခဲ့ဘူးလား ဆိုတာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနရ၏။
    ငါအလန္း မေပးဘဲနဲ႕ေတာ့ သည္ေကာင္ၾကီး ထေအာ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ငါပဲ ေမ့ေနတာျဖစ္မယ္ ။ ေတာက္ခ္  သည္တစ္ညလံုး ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းကို မသိဘူး။

အိပ္မက္ေတြခ်ည္း ထပ္တလဲလဲ မက္ေနပါေကာလား ။

 ႏိႈးစက္ကို ထပိတ္လိုက္ျပီး အိပ္ယာေပၚမွာပင္ ဆက္လွဲေနမိသည္။

လက္ရွိအခ်ိန္ကေကာ အိပ္မက္ထဲမွာပဲလား ဒါမွမဟုတ္ ငါတကယ္ပဲ

အိပ္မက္ထဲက နိုးထလာတာလား ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုမရဲျပန္ေမးမိသည္ ။ အေျဖကလည္း မရဲ ။

က်ြန္ေတာ္ အိပ္မက္ ထဲက နိုးထလာတာျဖစ္နိုင္သလို အိပ္မက္ထဲမွာပဲ

သံသရာလည္ေနတာလဲ ျဖစ္နိုင္ပါသည္။

" အိပ္မက္ လား တကယ္လားသိခ်င္ရင္ ကိုယ့္အသားကို ျပန္ဆိတ္ၾကည့္

သိနိုင္တာပဲ မနာရင္အိပ္မက္ နာရင္လက္ေတြ႕ဘ၀ေပါ့ကြ ေတာက္

ငါ ဒါကိုဘာလို႕ ေမ့ေနပါလိမ့္ "

အခန္းနံရံသာ ေဖာ့တံုးျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္ဆိုပါက ေခါင္းျဖင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္

ေျပးေဆာင့္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္ တံုးအပံု ေသာက္သံုးမက်ပံု ကို စိတ္တိုေနမိသည္ ။

" ကဲ ဆိတ္တယ္ကြာ "

" အား လား လား နာ တယ္ဟ "

" ဒါဆိုေသခ်ာျပီ ငါအိပ္မက္ထဲက နိုးထခဲ့ျပီေပါ့ ေဟးေဟး "

ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ။ ေပ်ာ္ရပါသည္ ။


အခ်စ္ေရ

အိပ္မက္ဆိုတာ နိုးထရမယ့္အမ်ိဳးဆိုေပမယ့္

လန္႕လန္႕ႏိုးလာတဲ့အခါ

အသက္ဓာတ္ကေလး ပါမလာေတာ့ဘူးရယ္ ။

ကိုယ့္မွာ

ထ "  ထ " ေယာင္ေနရတာနဲ႕ပဲ

ညေရးညတာေတြ ပိန္ခ်ိလို႕ ။


အိပ္ေရးပ်က္ညေတြမ်ားလာေတာ့ အိပ္မက္ေတြလဲ ကေမာက္ကမ.....

တခ်ိဳ႕တ၀က္က ၀မ္းစာမျပည့္ခဲ့ရွာဘူး..........။


ရူးသြပ္ရဆံုးေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္မွာ ရူးသြပ္ျခင္းသည္ ၀၀လင္လင္




" စံပယ္ေရ

မင့္ကို ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ

ႏွင္းက ေဆာင္းကိုခ်စ္သလို

တီတစ္ေကာင္က ေျမကိုခ်စ္သလို

ၾကိဳးၾကာငွက္တို႕ အမိေျမကိုခ်စ္သလို

မင့္ကို ငါလည္း စူးစူးနင့္နင့္ ခ်စ္ခဲ့ "  


           အဲ့သလို ေၾကကြဲသီခ်င္းနဲ႕ပဲ ေနသားက်ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနပါတယ္ ။

 ေဆးလိပ္ေတြ တအားေသာက္တာပဲ     ဆိုတဲ့အသံေလး ေ၀းသြားျပီးေနာက္မွာ

ေဆးလိပ္ေတြပိုေသာက္ျဖစ္လာတယ္ ။ လိုတာထက္ ပိုျပံဳးျပျဖစ္လာတယ္ ။

ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႕ကိုယ္ ဆြံ႕အသြားတယ္  ။  တစံုတရာကို ယံုၾကည္သင့္

မယံုၾကည္သင့္ဟာ  အရင္လို  ျပႆနာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ။  ယံုၾကည္လိုစိတ္

ခမ္းေျခာက္လာတယ္ ။ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းက ၾကမ္းလိုက္တာကြယ္ ။

ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ကိုယ္ ၀င္လာခဲ့ျပီး ဆိုေတာ့ လြယ္လင့္တကူ ျပန္မဆုတ္ခြာျဖစ္ဘူး ။

တကယ္ဆို စ ၀င္ခဲ့ကတည္းက လမ္းကိုအမွတ္အသားမျပဳခဲ့သလို ေျခလွမ္းေတြကိုလည္း

မေရတြက္ခဲ့ပဲေလ ။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကိုေရာက္ေနျပီလဲ ။

ဘယ္လိုဆက္သြားရမွာလဲ ဟင္ ။  သိပ္ေမွာင္တာပဲ ။ အနက္လား ။ ခရမ္းလား ။ မသဲကြဲဘူး ။

အလင္းကိုရွာေတာ့ ဘံုဆိုင္ေလးေတြ႕တယ္ ။     


            အဲ့သည္ဘံုဆိုင္ေလးမွာေပါ့ ။    " ေက်းဇူးတင္ပါသည္ ' ကို မတင္းတိမ္ႏိုင္လို႕

ေနာက္တစ္လံုး ထပ္ဖြင့္ခ်လိုက္ေတာ့  အဖံုးမွာ  " ေက်းဇူးတင္ပါသည္ " ပဲ ထပ္ေတြ႕တယ္ ။

ေၾကကြဲရပါတယ္ ။ ဘာကို ရိုးမယ္ဖြဲ႕ပစ္သင့္သလဲ ။  ထားလိုက္ပါ ။ ကၽြန္ေတာ္ မမူးေသးပါဘူး ။

အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႕ ကံထမ္းလာတာကို ျမင္တာေပါ့ ။ မဟုတ္ေသးဘူး ။

ကံထမ္းလာသူကို ျမင္လုိက္တာပါ ။

"  ေဟ့ ငါ့ဆီက လိုခ်င္တာယူသြား ငါ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္ တစ္လံုး ထပ္ခ်ေပး "

ခ်စ္မိသူပဲေလ ။ ခြင့္လႊတ္ရမွာေပါ့ ။ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ ။



"  ေသရာပါ ဆိုတာ

ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ကုလားဖန္ထိုးခ်ဦးေတာ့

တေငြ႕ေငြ႕ပဲမဟုတ္လား

အရာရာဟာ တေငြ႕ေငြ႕ပဲ

ကိုယ့္လက္ၾကားက စီးကရက္လို

လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျမိဳ႕ျပၾကီးလို

ၾကပ္ၾကပ္ထုတ္ထုတ္ ညေနခင္းလို

သည္လမ္းထဲ

ဘယ္ငွက္ေတြမ်ားအသက္ရွဴရတာ ၀ခဲ့ဖူးလို႕လဲ

ကိုယ့္အလြမ္းဟာ ထင္ရာစိုင္းခဲ့ "   


           အဲ့သည္ညေနက အပိုင္းပိုင္း အတစ္တစ္ ျပိဳက်လာျပီး တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္နဲ႕

ဖုတ္ဖတ္ခါျပန္ထသြားတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ျမင္လိုက္တယ္ ။  မိႈင္းညိဳ႕ရီေမွာင္ လို႕ ။ ပြန္းေပရိေဆြးလို႕ ။

၀မ္းနည္းလိုက္တာ ။ မွင္တက္  တစ္စို႕ သြားရရံုကလြဲျပီး ျငင္းဆန္ခြင့္မရွိတဲ့အခါ

ကၽြန္ေတာ္လည္း  ျပန္လာခ်င္ပါတယ္ ေမေမ ။ ဒါေပမယ့္ " တစ္ေန႕ေန႕ေတာ့ " ဟာ

က်ကြဲသြားျပီ ။ ဒါကို ကံတရားလုိ႕ေခၚၾကသလား ။

စံပယ္ေတြ ကံတရားအေလ်ာက္  လြင့္စင္က်လာတတ္ပါသလား ။



" သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာတရားမွာ

တီးမိေခါက္မိရံုသာရွိခဲ့ေတာ့လည္း

အရာရာ တလိမ့္ေခါက္ေကြး ျပဳတ္က်က်န္ရစ္   "


         " ေမ့ႏိုင္မွာပါ တဲ့ "  ထက္ပိုင္းျဖတ္ခ်သြားတဲ့ အဲ့သည္ေတာင္ပံေလးကိုေတာင္

ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ မထားရစ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ ။  ေၾကြက်ျပီးသားပန္းမို႕ ေခ်မြပစ္လိုက္ဖို႕

၀န္မေလးေလေရာ့သလား ။ တဖ်တ္ဖ်တ္ခါရင္း  နာနာက်င္က်င္ပဲ  ႏြမ္းေျခာက္ေပးလိုက္ရတဲ့

ပန္းကို   ေက်းဇူးျပဳျပီး  အျမံဳလို႕တံဆိပ္မကပ္လိုက္ပါနဲ႕ ။ မီး၀ိုင္းခံထားရတဲ့ အေတြးဟာ

မီးပဲ  ထ ထေတာက္ပါတယ္ ။ ဖူးပြင့္ေ၀စည္ျခင္းသည္သာ အလွတရားေပပဲလား ။

ဒီလိုဆို  ေခါင္ရမ္းေတြခ်ည္း ဖူးပြင့္ခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ။

 ေၾကေၾကကြဲကြဲ ရယ္ေမာမိတာေတြ သိပ္မ်ားလာတယ္ ။



" ဘာကိုမွ မိမိရရဖမ္းဆုပ္ခြင့္မရေသးခင္

ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္

သြားလမ္းသာလို႕ လာလမ္းေျဖာင့္ပါေစ   "


          တကယ္ေတာ့ ေရြးခ်ယ္ခံလိုက္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ကနဦးအစထိ ျပန္သြားၾကည့္မယ္ဆို

ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ခုန္၀င္ခဲ့တဲ့ မ်ဥ္းေတြပါပဲ ။ အေရြးခ်ယ္ခံရဖို႕ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသလိုမ်ိဳးေပါ့ ။

ရွိေစေတာ့ ။ ရွိပါေစေတာ့ ။ သြားလိုရာသြားပါ ငွက္ငယ္။  သင္လည္း လြတ္ရာကၽြတ္ရာဆီ

ပ်ံသန္းခ်င္ရွာမွာေပါ့ ။ သံေယာဇဥ္ဟာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ဖို႕သက္သက္ ျဖစ္တည္လာခဲ့တာ မဟုတ္မွန္းေတာ့

တစ္ေန႕ နားလည္ႏိုင္ပါေစကြယ္ ။  ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေက်နပ္ေပးလိုက္ပါမယ္ ။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနပါ ။

အဆင္ေျပႏိုင္ပါေစ ။ ကိုယ္ေတာ့ ကိုယ့္အသက္ကို မီးျပန္ညွိရင္း ရွဴသြင္းမႈတ္ထုတ္

အနာမက်က္မယ့္ေဆးကိုသာ စိတ္လိုလက္ရ မွီ၀ဲလို႕ " အတၱသမံ ေပမံနတၳိ " အဆို ကို

ပုန္ကန္ေနအံုးမယ္ ။          ။



Monday, November 19, 2012

သတင္းစကား



ေထြေထြထူးထူးရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး

ေဆာင္းအိပ္မက္အက်ိဳးအပ်က္ေတြ

မရိတ္သိမ္းျဖစ္ေသးဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါ စံပယ္ ။

ဗေလာင္ဆူေ၀ေနတဲ့ ရင္ေငြ႕နဲ႕

ေသြးေအးတယ္လို႕

အျမဲတမ္းအထင္ခံေနရတဲ့ ေကာင္

မိႈင္းညိဳ႕ရီေမွာင္သြားရတဲ့ ေဆာင္းမွာ

ပြဲေတာ္ေတြ ေဖြရွာရင္း

ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိတာေတြ 


အသံတိတ္ ရြာ ရြာက် 

သည္လိုႏွင့္ ၊ သည္လိုႏွင့္.....

အရွက္တကြဲ  ေသြးပ်က္သြားခဲ့ရတာေတြ 

ေၾကကြဲရပံုမ်ား

ခုတ္ျဖတ္ခ်ခံရျပီးတဲ့အထိ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို နတ္ေနကိုင္းလို႕ထင္ေနတုန္း


ငါတို႕ ငါ.တို႕ ငါ..တို႕ ငါ.........တို႕

ေအာ္သံဟာ


တျဖည္းျဖည္း တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရျပီေပါ့ 

ေန႕ေတြ ညေတြလည္း ညိဳ႕


လင္းေငြ႕ေ၀သီခ်င္စိတ္ကေလးကို


အလိုမတူဘဲ ေခါက္သိမ္းထားလိုက္ရျပီ ။ ခဲရာခဲဆစ္ ။


ကိုယ့္ရဲ႕ တီးတိုးသဖန္းပိုးထိုးေဖာ္ေလးေရ

ကိုယ္နဲ႕ေ၀းေ၀းမွာ


ေပ်ာ္ေနပါတယ္ သတင္းစကားမ်ားၾကားေတာ့


မခ်ိမဆန္႕နဲ႕ပဲ ေပ်ာ္ေနလိုက္ရျပန္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း  ။ 





Sunday, November 18, 2012

ယာမာဂူခ်ီခင္ေဆြရီသို႔ ( ေအာင္ေ၀း )


ယာမာဂူခ်ီခင္ေဆြရီသို႔

"အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ
မိန္းမတကာရဲ႕
မဟာစီးပြားေရးအလုပ္ပဲ"
ငါ့ရင္ထဲမွာ ကြဲေၾကရတဲ့အခါ
"မမထား" ဝတၳဳထဲမွာပါတဲ့
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕စကား
မင္းခံစားေစခ်င္မိတယ္။

မင္းနားလည္ဖို႔ကိုလဲ
ငါ့မယ္အလိုရွိတယ္။

ဒါေပမဲ့
ကဗ်ာဆရာ
ငါ့အဖို႔မွာေတာ့
ဒါဟာ တကယ့္အမွား
ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

ခင္ေဆြရီ ရဲ႕
ဒီမွာ
ငါဟာ ဘာေကာင္လဲ
ရင္ထဲေမာႏြမ္း
မင္းမုန္းစတမ္းဆိုရင္ေလ
ပန္းေတြ ကလဲ
ငါ့အဖို႔မလွပဲေနလိမ့္မယ္။

ငွက္ကေလးေတြကလဲ
ငါ့လက္ထဲက
ခြဲထြက္ ပ်ံေျပးသြားလိမ့္မယ္။

ေဇာ္ဂ်ီ ရဲ႕
ေမာင္သစ္ဆင္းကဗ်ာေတြ
မင္းသုဝဏ္ရဲ႕
ေမာင္ေခြးဖို႔ကဗ်ာေတြ
မင္းမရွိတဲ့အခါ
ငါဘာလုပ္ရမလဲကြယ္။

တစ္ရံေရာအခါ
မင္းနဲ႔ငါ
ကိုယ္ပိုင္ ကဗ်ာ႐ြတ္ဆိုပြဲေလး
ဖိုေႏြးရင္ခံုၾက
လေရာင္ မံႈပ်ပ်နဲ႔
ညထဲကအလြမ္း
ဒဂုန္တာရာ ရဲ႕
"ေငြေလွေပၚက အနမ္း"
ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့ၾကရာ
ေရြးျမစ္ျပာႀကီးလဲ
မစီးဆင္းပဲေနေတာ့မယ္။

မိုးေရထဲမွာေက်းလက္ဟာခ်စ္စရာ
မင္းမရွိတဲ့အခါ
လယ္ယာေျမႏိုးထ
အဖိုးအဘနဲ႔
ရိုးအတဲ့ေသြးခ်င္းသားခ်င္းေတြ
ေဝးရင္းျခားရင္း
စကားကင္းမဲ့
ေကာက္သင္းနံ႔မဲ့
သက္တံေရာင္မဲ့
ဝါေခါင္ေပ်ာက္ဆံုး
တန္ေဆာင္မုန္းမဲ့
ထြန္တံုးပိတ္ပြဲမဲ့
ရိုးထဲကေခ်ာင္းကေလးလည္း
ေတးမဆိုပဲေနမယ္။

မိုးမခေတာ
ရိုးအေသာတဲ့
ေဟာဟိုက
မိုးစိုစိုနဲ႔
လဲလဲၿပိဳၿပိဳ
တဲအိုအိုေလးေတြ
ေတးမဆိုပဲေနမယ္။

ကဗ်ာထဲမွာ ကာရန္ရွာညႇိတဲ့အခါ
အနာဂတ္ဟာ
ငါဘယ္လိုပဲဖြဲ႔ဖြဲ႔
မင္းမုန္းတဲ့ရင္
ဖြဲ႔စည္းေမႊးရီ
ဒီေရျမင့္သစ္
ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး။

ခင္ေဆြရီရဲ႕
ႏွင္းစီတဲ့ေဆာင္း
တြဲဖက္ေက်ာင္းမွာ
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ
ညိဳးညိဳးညံေတြ
ျပန္လို႔မ်ားၾကားေယာင္
မုန္းဟန္ေဆာင္ရင္
ေနေရာင္က်ဲက်ဲ
ပန္းခင္းထဲမွာ
လြမ္းရဲဖို႔
တို႔ခ်စ္လာတာ
လမ္းခြဲဖို႔ မွ မဟုတ္ပဲကြယ္။

မနက္ခင္းဆိုရင္
လယ္ကြင္းေတြမွာလည္း
သီခ်င္းေတြလွပေနမယ္။

မိုေနးရဲ႕ ပန္းေရာင္ႏွင္း
ဗန္ဂိုးရဲ႕ ေနၾကာခင္း
မီးတြင္းမွာ
မင္းဝါဝင္းသလို
အလင္းေရာင္စိုစိုနဲ႔
အို
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ
ငါ့ရင္ထဲ
နွင္းခဲေ႐ႊေရာင္
လြမ္းေအာင္လွပ
အဲဒီရသ
ခုကဗ်ာေရးတဲ့ည
ျပန္လို႔ရတယ္ အခ်စ္ရယ္။

ေကာက္ရိတ္ရင္း
စပါးနယ္ရင္း
တလင္းျပင္ေရွ႔
ရင္ေငြ႔လံႈေႏြး
သံမဏိေခြ်းစက္
အိပ္မက္ပြင့္ေတြ
ရင့္ေဝလို႔ပဲမေႂကြ
ေဝလို႔ပဲမဆံုး
ရိုမန္တစ္အၿပံဳးေတြနဲ႔
ဟိုတုန္းက
မင္းၿပံဳးခဲ့တာေတြ
ငါအမွတ္ရေနတယ္။

ၾကားေယာင္ေသးရင္
မင္းနားေထာင္ေနာ္
"ပတၱျမားေရာင္ဝါ
ကံ့ေကာ္ဦးေတြနဲ႔" တဲ့
"ခင္နဲ႔သာအတူတြဲကာ
ဘယ္ကမာၻေ႐ြ႕ေစ
ဖုန္းမေသြပါ
မမုန္းေလနဲ႔အခ်စ္ဦးညႇာ"
ဘာျဖစ္လို႔မ်ား
ခ်စ္ၿပီးမွ
လမ္းခြဲခ်င္ရတာလဲ
ဝမ္းနည္းစရာပါ
ခင္ေဆြရီ။

ပိေတာင္ဦးေတြနဲ႔
ငါမူးေဝတုန္း
တို႔လယ္ေျမ႐ိုးျပတ္ကုန္းမွာ
မင္းမုန္းမွာငါစိုးခဲ့
ငါမုန္းမွာမင္းစိုးခဲ့
ဒါနဲ႔မ်ား
ခြဲသြားဖို႔လမ္း
ရွာခ်င္စမ္းတာလဲ
ငါ့ရင္ထဲက ခင္ေဆြရီ။

ေလာကကမ္းပါးမွာ
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပို
လြမ္းေရးခ်ိဳ
ေခတ္ကိုျဖတ္သန္းရမယ္ေလ။

ေက်းလက္ဟာ
ငါ့ကဗ်ာရဲ႕
ရာဇဝင္႐ုပ္ပံု
ေရြးျမစ္ျပင္လိႈင္းလႈပ္ခုန္
လြန္းေတာင္ေပၚကမုတ္သံု
အားလံုးဟာယံုတတ္ရင္
ရင္ခုန္ လြတ္လပ္
ခ်စ္ျမတ္စရာပါ။

ခင္ေဆြရီရဲ႕
မင္းနဲ႔ငါနဲ႔
ဘဝရဲ႕ ပထမေျခလွမ္း
မိုးစိုစိုနဲ႔လွမ္းေတာ့
ရင္ဖိုဖိုနဲ႔ ခ်မ္းခဲ့တာပဲ
ခရီးအလြမ္း
ၾကမ္းခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။

အဲဒီတုန္းက
ငါ႐ြတ္ျပခဲ့တဲ့
မာယာေကာ့ဖ္စကီးရဲ႕ ကဗ်ာ
မင္းအခုျပန္နားေထာင္ပါ။

"ခ်စ္တတ္ဖို႔ ႏွလံုးသားတစ္စံုရယ္
ရင္အခုန္မွန္ေစဖို႔
ကုန္ထုတ္လုပ္မယ့္လက္ႏွစ္ဖက္ရယ္
ဒီႏွစ္ခုျပည့္စံုရင္
ငါတို႔လက္ထပ္ၾကပါစို႔" တဲ့။

မွတ္မွတ္ရရ
ေ႐ြးၿမစ္ေပၚက
ပဲ့ေထာင္ေပၚမွာ
မင္းကို ငါေခၚလာခဲ့တာပဲ။

မိုးေရထဲက
ရဲရင့္ရတဲ့
ဇူလိုင္လ ၁၃ရက္
ဘဝစာမ်က္ႏွာ
၁၉၈၁ မွာ။

ငါေက်ာင္းဆရာ
မင္းေက်ာင္းဆရာကေတာ္
အရပ္ကေခၚရင္
ငါေလမင္းကို
ေပ်ာ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။

မင္းရင္ထဲမွာ
ဘယ္လိုရွိမလဲ
ငါေဝခြဲၾကည့္
သံစဥ္ညႇိရင္း
ခ်ိဳသင္းၾကိဳင္ေလွာက္
ခဲ့တယ္ေလ။

ဒါေပမဲ့
ငါဝန္ခံပါတယ္ ခင္ေဆြရီ။

၂၃ ဇူလိုင္ ၁၉၈၄ မွာ
ငါအသက္သံုးဆယ္
ျပည့္တဲ့အခါ
"ေ႐ြးျမစ္ကမ္းက
ငါ့မိန္းမခင္ေဆြရီ
ငါ့ဂီတဟာ
မလွေသးဘူးကြယ္" လို႔
ငါေရးခဲ့ေသးပါတယ္။

"ရင္ခုန္သံ ႏွစ္ကာလမ်ား"
ဆိုတဲ့
အဲ့ဒီကဗ်ာ
လူငယ္တဦးရဲ႕ အတၱရုပ္ပံုလႊာ
မင္းျပန္ရွာဖတ္ေနာ္
"ငါ့ဘဝဟာ
ငါ့သား လေရာင္ေဝး
ႀကီးလာရင္ကဗ်ာေရးဖို႔
ရိုးေဟးျငာသံ
ဒါမွမဟုတ္ ရစ္သမ္
စံၿဖစ္ရမယ္"
ငါ့ရဲ႕ရင္ကို
မင္းျမင္မွာလား
မယားအသက္နဲ႔
အားတက္စရာ
သားဟာ
ဓားတစ္လက္ပါကြယ္။

တကယ္လည္း
ငါစြဲၿမဲယံုၾကည္
အမည္ သညာ
ေခၚစရာကား
မဟာ လေရာင္ေဝး
တု႔ရင္ေသြးရဲ႕
အေရးေတာ္ပံု
ေမြးေန႔ႀကံဳလာ
မယံုခ်င္စရာပါ။

အဲဒီေန႔ဟာ
႐ုရွား မဟာေအာက္တိုဘာ
ေတာ္လွန္ေရး
၆၅ ႏွစ္ၿပည့္
(၇ ရက္၊ ၁၁လ၊ ၈၂ ခုနွစ္)
ငါမေမ့
လြမ္း၍ေနဆဲပါ
ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီ။

ငါ့အေတြးနဲ႔
ေပးတဲ့နာမည္
ဂ်ပန္ျပည္က
"တိတ္ခ္မီအေဝး"
ရင္ထဲေဆြးလို႔
ေမႊးတဲ့ ႏွင္းဆီ
ခင္ေဆြရီဟာ
"ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီ" ျဖစ္
ဘာျဖစ္သလဲ
႐ုပ္ရွင္ထဲက
မိုးမိုးေအးလွသလို
ငါ့ရင္ထဲက
မခင္ေဆြရီ(ျမန္မာျပည္)လည္း
လွတာပါပဲ မိန္းမရယ္။

အလြမ္းတစ္စ
ငါ့ရင္ဝမွာ
လြင့္ရွထိမွန္
နာက်င္ျပန္ၿပီ
မဒမ္ေအာင္ေဝး
သို႔မဟုတ္
ခင္ေဆြရီ။

ခင္ေဆြရီရဲ႕
ငါ့ဘဝကို ကဗ်ာဖြဲ႔
ငါ့ရဲ႕ ကဗ်ာမွာ
"ျပည္သူထဲက
ဆင္းရဲခ်ိဳၿမိန္
အိပ္မက္မဟုတ္။
ကဗ်ာအလုပ္
မဟာ႐ုပ္နဲ႔
ကြ်န္ပ္" လို႔
ငါ သ႐ုပ္ေဖာ္ခဲ့ၿပီ။

အဲဒီကဗ်ာ
"အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး ငရဲ" ထဲမွာ
ငါ ဒီလိုခံစား
ငါ့ရဲ႕သေဘာထား
ခါးသီးေပမယ့္
ခ်ိဳျမခဲ့ပါၿပီကြယ္။

"ဒုကၡရွိမွ
ဘဝျမင့္ျမတ္
လွပတတ္၏။
သိကၡာမာန
အက်မခံ
ကံ
ကံ၏အလုပ္
ကြ်န္ပ္မသိ"
မသိလို႔လည္း
ငါဆင္းရဲေနတာေပါ့ကြယ္။

ငါဆင္းရဲလို႔လည္း
မင္းလမ္းခြဲခ်င္တာေပါ့ကြယ္။

လမ္းမခြဲခင္ဝမ္းနည္းရင္လည္း
နည္းပါ
ငါေရးတဲ့စာ
ငါ့ကဗ်ာ
မင္းဖတ္ပါေနာ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ငါ
မင္းကိုခ်စ္ေနဦးမယ္။

တြယ္တာေနသမွ်
ငါ့ဘဝရဲ႕
သုခတစ္ျခမ္း
မင္းယူစမ္းေလ
မင္းဘဝရဲ႕
ဒုကၡတစ္ျခမ္း
ငါ့ကိုကမ္းေလ
တစ္ခန္းမရပ္
အလြမ္းဇာတ္လည္း
ခ်စ္တတ္ရင္ ခ်စ္စရာ
ေမာင္ခိုင္မာ ေျပာသလို
"ပလူေကာင္ကို
အိမ္ေျမႇာင္ဆြဲသလိုပ
အပူေရာင္
အိမ္ေထာင္ထဲမွာ" ေနာ္။

ယာမာဂူခ်ီ
ဒီနာမည္
ျပည္သူထဲမွာ
ကဗ်ာဆရာ ေပးခဲ့ၿပီ။

ကဗ်ာထဲမွာ
ငါေရးဖူးခဲ့
"ေနာင္လာမယ့္
ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ
ေအာင္ေဝး
လူျဖစ္ေသးရင္
ကေလးတစ္ဒါဇင္
ခင္ေဆြရီ က်မ္းစာတစ္အုပ္
အဘိုအိုႀကီး႐ုပ္နဲ႔" လို႔
အဲဒီကဗ်ာ
၈၆ ဇန္နဝါရီ
႐ုပ္ရွင္ေအာင္လံမွာ
မင္းၿပန္ဖတ္ပါ။

အနာဂတ္မွာ
ငါဘာျဖစ္ေနမလဲ
ငါမင္းကို
ဘယ္လိုသေဘာထားမလဲ
မ်ိဳးဆက္သစ္ကို
ငါဘယ္လို ပ်ိဳးေထာင္မလဲ
ငါဘယ္သူဆိုတာ
မင္းသိလာပါလိမ့္မယ္။

ျပန္ေျပာျပရင္လည္း
သံေယာဇဥ္ပဲ
ရင္ထဲက
ဆြဲထုတ္ရေတာ့မယ္။

"ေအာင္ေဝးခံစားမႈမ်ား"
ဆိုၿပီး ခပ္ပါးပါးကဗ်ာစာအုပ္
စာကူးစက္နဲ႔ထုတ္ေတာ့
ငါ့႐ုပ္ပံုလႊာ
"မလင္းျပာ" ဆိုတဲ့
နာမည္နဲ႔
မင္းေရးတဲ့အမွာ
ဒီလိုပါတယ္။
"သူ ကဗ်ာေရးရင္
သားေမ့မယားေမ့ပါ။
သူ႔ကဗ်ာေတြဟာ
တစ္ႏွစ္လံုးေနမွ
မဂၢဇင္းမွာ
သံုးေလးပုဒ္ပါဖို႔
အႏိုင္ႏိုင္ပါ။
ပါျပန္ေတာ့လည္း
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွ
စာမူခ
အစိတ္သံုးဆယ္
ဒီဇယ္ဖိုး
ေရနံဆီဖိုး
ကုန္ရတာနဲ႔
မကာမိပါဘူး"
ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။
ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီ။

မင္းရည္မွန္းတာကို
ငါ မရည္မွန္းႏိုင္ေသးႏိုင္တာပဲ
ငါဝမ္းနည္းတယ္။
ငါယံုၾကည္တာကို
မင္းမယံုၾကည္ႏိုင္ေသးတာလည္း
ငါဝမ္းနည္းတယ္။

ငါ့ရင္ထဲမွာ
ကဗ်ာ
ကဗ်ာထဲမွာ
ျပည္သူ
ျပည္သူထဲမွာ
မင္းလည္းပါတယ္။

ဒဂုန္တာရာဟာ
ငါ့ျပည္သူပဲ
လူထုေဒၚအမာဟာ
ငါ့ျပည္သူပဲ။
ၾကည္ေအာင္ က စ
ေမာင္လင္းခက္ အဆံုး
အားလံုးဟာ
ငါ့ျပည္သူပဲ။

ခင္ေဆြရီ
လေရာင္ေဝး
ေနာင္သမီးေလးေမြးလို႔
ၾကည္ေအး
ႏုႏုရည္အင္းဝ
ေမႊးကူးထံုရွ
သင္းျမခဲ့ရင္
လွတဲ့ "ႏွင္းဆီေဝး"
ဟာလည္း
ငါ့ရဲ႕ ျပည္သူပါပဲ။

ျပည္သူေရွ႕မွာ
ကဗ်ာဆရာ
အိမ္ေထာင့္ဦးမွာ
ကဗ်ာဆရာ
ထပ္တူမက်တာေတာ့
မင္းခြင့္လႊတ္ပါ။

႐ြာမွာတုန္းက
သင္ပုန္းေဟာင္းနဲ႔
ေက်ာင္းဆရာ
ၿမိဳ႕မွာေနေတာ့
ေျမျဖဴမကိုင္
'ပင္မေရစီး"
စာအုပ္ဆိုင္ထိုင္တဲ့
ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာဆရာ
ငါဟာငါပါပဲ။

ပထမေက်းလက္မွာ
တြဲဖက္ဆရာသံုးႏွစ္ (၁၉၇၉-၈၂)
ေနာက္ေတာ့
ရန္ကုန္မွာ
မဟာဝိဇၹာႏြံနစ္
ကဗ်ာဆရာျဖစ္တဲ့ တစ္ႏွစ္
(၈၂-၈၃)
ၿပီးေတာ့ တြဲဖက္ဆရာ
ေက်းလက္မွာ
ဒုတိယမၸိႏွစ္ႏွစ္ (၈၃-၈၅)
ခုေတာ့ ေျမာင္းျမမွာ
(၈၅-၈၆)
ထေျမာက္စိမ္းမ်စ္
ကဗ်ာနဲ႔ျပန္ခ်စ္
မိန္းမနဲ႔ရန္ျဖစ္
ဒါေခတ္ထဲက
ဆင္းရဲတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ
လြတ္လပ္ကာရန္
ပံုသဏာန္အသစ္နဲ႔
ကဗ်ာသစ္ပဲေပါ့ကြယ္။

ဆိတ္ဖလူးရနံ႔ကို
လြန္ေျမာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္
ႏွစ္ႏွစ္က ခ်စ္သူဘဝ
ငါးႏွစ္က
အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ
ဒုကၡခ်ိဳျမ
လွပခဲ့ၿပီ ခင္ေဆြရီ။

ဒီအခ်ိန္မွာ
ငါဟာ
အိပ္မက္ေနတာလား
ဆိုေတာ့လည္း
မယားရယ္
သားရယ္
စားဝတ္ေနေရး
ေရးသံုးေရးပဲ
အေတြးထဲမွာ
စိုင္ခဲခဲ့တယ္။

လူမွန္ရင္
တာဝန္ႀကီးနွစ္ခု
မ်က္ေမွာက္ျပဳရမယ္
တစ္ခု က ကုန္ထုတ္လုပ္ေရး
ေနာက္တစ္ခုက
မ်ိဳးဆက္ျပန္႔ပြားေရး
အဲဒီ အေရးထဲ
ငါလည္းခိုဝင္
ရင္ခုန္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ကြယ္
"တိုက္ကားမရလည္း
ဆိုက္ကားခ ရွိတဲ့အခါ
ဟသၤာတ ေပတရာ
ေပ်ာ္စရာပါ" တဲ့
ေမာင္ႏြယ္ထြဋ္ရဲ႕ ကဗ်ာကိုပဲ
ငါ ကိုးကားရေတာ့မယ္။

ကဗ်ာဆရာနဲ႔
သူရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ
ဆင္းရဲတာ ဆန္းသလား
သင္းကြဲတာ
ဆန္းသလားကြယ္။

ငါ့အဓိက
ဘဝ အလြမ္းအေမာအျမင္
သ႐ုပ္မွန္ရင္ေတာ့
ခင္ေဆြရီ
နာခံရမယ္။

ဘဝက
အသိကိုျပဌာန္း
လူတန္းစားတူမွ
ခံယူခ်က္ညီ
ယံုၾကည္ျခင္းမွာပဲ
ႏွင္းဆီပြင့္တယ္။

"အခ်စ္ေရ
ေျမနဲ႔ေကာင္းကင္
ျမင္ေနသမွ်
အလွေခတ္ဦး
ဖူးသစ္လာမွာပါပဲကြယ္
ယံုပါ" တဲ့
ေမာင္ေလးေအာင္ရဲ႕ ကဗ်ာ
ခုေနမွာ
ငါ ဒါပဲ႐ြတ္ျပႏိုင္ေသးတယ္။

ငါတို႔အိမ္ေထာင္ေရး
မလွေသးလည္း
တို႔ေတြးစရာ
ဘယ္ကဗ်ာဆရာရဲ႕
အိမ္ေထာင္ေရးဟာေကာ
လွပါသလဲ။

ကဲ
ရင္ထဲေျပရွ
ႏြမ္းလ်စဥ္းစား
အလြမ္းအားအင္
သစ္ေတာ့ကြယ္။

ပုသိမ္မွာ ေမာင္ေအာင္ပြင့္
ဇနီး(ေဒၚ)နန္းညႊန္႔ေ႐ႊ
ရင္ျဖင့္ရင္းႏွီး
ဘဝခရီးၾကမ္း
ဆူးခင္းလမ္းမွာ
သား
"ေမာင္ႀကီးၿငိမ္းခ်မ္း" တဲ့
သမီး
"လံုမၿငိမ္းခ်မ္း" တဲ့
မခ်မ္းသာေပမယ့္
လြမ္းစရာကြယ့္။

ယာမာဂူခ်ီရဲ႕
ဒီလိုပဲ
ေခတ္ၿပိဳင္ထဲမွာ
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ။
ခံယူတတ္ရင္
ခံယူခ်င္စရာ
ရင္ထဲမွာ
ဘာပဲ ပူေလာင္
အေမွာင္ျဖစ္ျဖစ္
တစ္ေခတ္တစ္ခါ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
စာတစ္ပုဒ္ပဲ
ေရးထုတ္လိုက္ရ
ေရးတဲ့ခဏမွာ
ႏွလံုးစိတ္ဝမ္း
ခဏၿငိမ္းခ်မ္း
ရတာပဲမဟုတ္လား။

ပူတတ္ရင္လည္း
ပူစရာပဲေလ
က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ
ေရွာင္လႊဲမရ
အိမ္လခ
ဆိုင္ခန္းခ
မီတာခ
ရွိသမွ်ေတြ
လကုန္ရင္
ရင္ထဲေလာင္ၿမိဳက္
မူးမိုက္ၿပိဳလဲ
ေသပဲသြားမလား
စားစရာမရွိ
ေလ်ာ္စရာရွိနဲ႔
မရွိျခင္းေတြ
ျမင္းရိုင္းငါးေကာင္
မီးဖိုေခ်ာင္မွာ
ျခင္ေထာင္ထဲမွာ
မည္းမည္းျမင္ရင္
ရန္သူထင္စရာ
တစ္ခါတစ္ခါ
ငါလည္း
စိတ္ညစ္ရတာပါပဲကြာ။

ခင္ေဆြရီမ ရဲ႕
မင္း ဘဝက
မိန္းမ လည္း မိန္းမ
ကဗ်ာ့ဆရာ့ မယားလည္း ကဗ်ာဆရာ့မယား
ငယ္ဂုဏ္ကလည္းထြားေတာ့
ပူမ်ားပူရင္အမွန္ပဲ
ငါ ျငဴစူခ်င္ခဲ့တယ္။

ဒါဟာ
ငါ့ရဲ႕အမွား
ငါမွားပါတယ္ကြယ္ဆိုေတာ့
ေဟာ
မင္းငိုျပန္ပါပေကာ။

မင္းငိုရင္ ငါေခ်ာ့
ငါေခ်ာ့ရင္ မင္းမူ
မင္းမူေတာ့ ငါစ
ငါစလို႔မင္းစိတ္ေကာက္ရင္
ဟန္ေဆာင္လို႔ ငါအိပ္
မီးပိတ္ေတာ့လည္း
ညည္းစိတ္ေလ်ာ့ရတာပဲ
မဟုတ္လား။

ဒီလိုပဲေလ
မင္းပဲျဖစ္ျဖစ္
ငါပဲျဖစ္ျဖစ္
ေခတ္ၿပိဳင္ထဲမွာ
အဲဒီ အိမ္ေထာင္မႈ
ခ်စ္လို႔ထုသြန္း
လြမ္းဖို႔ထူေထာင္
လဲၿပိဳရေအာင္မွ မဟုတ္တာ။

ဒါနဲ႔မ်ား
တရားလမ္းလြဲ
အားစမ္းပြဲမွာ
လမ္းခြဲဖို႔စကား
မင္းႏွလံုးသားက
ေျပာၾကားခ်င္ရတာလဲကြယ္။

မင္းမွာ
ေကာင္းကင္မရွိေပမယ့္
ငါ့မွာ
ကဗ်ာ
ေျမလႊာရွိတယ္။

ငါ့ကဗ်ာဟာ
အနာဂတ္ကို
ဖြဲ႕စပ္ႀကိဳရင္း
မင္းကိုလည္း
"ရဲေဘာ္
ရဲေဘာ္
ရဲေဘာ္" လို႔
ေအာ္ရင္းဟစ္ရင္း
စည္း႐ံုးရင္းနဲ႔
လမင္းတစ္ရာ
ထိုေနရာကို
ပန္းေပါင္းတစ္ရာ
ထိုအခါကို
ရာဇဝင္နဲ႔
အခ်စ္နဲ႔
ေခတ္ရဲ႕အမွန္တရား
အသစ္ဖြဲ႔ခံစား
ေခၚေဆာင္သြားလိမ့္မယ္။

ဘဝဆိုတာ
လွပစြာ
ဆင္းရဲတတ္ဖို႔ပဲလိုတယ္။

ေနာင္အနာဂတ္မွာ
မင္းဟာ
မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ရဲ႕ မိခင္
ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မယ္။

ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့
မင္းဟာ
ယာမာဂူခ်ီလို လွပ
ေအးျမ႐ံုနဲ႔
လံုေလာက္ပါတယ္ကြယ္။

မင္းရယ္
ငါရယ္
သားေတြသမီးေတြ
ဖြဲ႔စည္းစိမ္းသင္း
ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ
ေမာင္သာနိုး ကဗ်ာဖြဲ႔သလို
"မဂၤလာပါ နံနက္ခင္း" လို႔
လာမယ့္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု
ခ်စ္သူ အိပ္မက္ႏႈတ္ခမ္း
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္နမ္းရေအာင္။

ခ်စ္တတ္ၿပီး
သတၱိရွိမယ္ဆိုရင္
အနာဂတ္ဟာ
ထာဝစဥ္ ခ်ိဳျမေနမွာပါ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသာ
ရမယ္ဆိုရင္
ရာဇဝင္မွာ
မိန္းမျမတ္မိခင္ေတြဟာ
ေကာင္းကင္တစ္ျခမ္း
ပခံုးထမ္းၿပီး
လမ္းၾကမ္းၾကမ္းလည္း
ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါသတဲ့
ကဲ
ဘယ့္ႏွယ့္လဲ
ငါ့ရင္ထဲက
မခင္ေဆြရီ (ၿမန္မာၿပည္)။ ။

ေအာင္ေဝး
ေပဖူးလႊာ၊ ၁၉၈၆၊ ဇူလိုင္။


Thursday, November 15, 2012

ယေန႕ရာသီဥတုဟာ အရင္လိုပဲ ေ၀ေလေလ




အက္ရွ္ေလ!!!

ငါေတာ့မင့္လိုေလေနျပီ ။ သည္ရက္ပိုင္းအတြင္း ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူး ။ ဆိုေတာ့ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ဘူး ။

ဆိုေပမယ့္ ငါစကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္တယ္ ။

ဒီမိုကေရစီ ၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ၊ ဆန္ရွင္ ၊ လူ႕အခြင့္အေရး ၊ လူတန္းေစ့ေနနိုင္ေရး ၊ သမၼတၾကီး ၊ NLD ၊

ၾကံ႕ဖြံ႕ ၊ စသျဖင့္ ဘာညာသာရကာေတြ ေရပက္မ၀င္ေအာင္ေျပာျဖစ္တယ္ ။

စိတ္ကူးေပါက္လာတာနဲ႕ ငါ့အေျခခံဥပေဒကို ငါကိုယ္တိုင္ေရးၾကည့္ဆြဲလိုက္တာ(စိတ္ကူးထဲမွာ)

ထင္သေလာက္ လွမလာဘူး ။ ကေမာက္ကမ ။

ငါကငါမဟုတ္တဲ့သူေတြနဲ႕အံမ၀င္ခဲ့ဘူး(ငါဆြဲတဲ့ငါ့အေျခခံဥပေဒထဲမွာ) ။

စိတ္ပ်က္စြာနဲ႕ပဲ အဲ့သည္စိတ္ကူးကို လံုးေခ်လႊင့္ပစ္ခဲ့တယ္ ။

ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈေပါ့လို႕ ငါ၀တ္တစ္စလစ္ေၾကြးေၾကာ္မိတာ မင္းသိရင္ ရယ္မလား ။

မရယ္နဲ႕ အက္ရွ္ေလ !!!

မင္းလည္းငါ့လို ေရးဆြဲၾကည့္ေလ ။ မင္းတစ္ေယာက္တည္းေရးဆြဲမယ့္ မင့္အတြက္

မင့္ရဲ႕အေျခခံဥပေဒဟာလည္း မင္းမဟုတ္တဲ့ငါတို႕နဲ႕ ပနံသင့္လာမွာမဟုတ္ဘူး ။

အဲ့သည္အခါ မင္းလည္း မင့္ရဲ႕စိတ္ကူးကို လံုးေခ်လႊင့္ပစ္ႏိုင္ေအာင္ေလ့က်င့္ထားပါ ။

ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈေပါ့လို႕ ၀တ္တစ္စလစ္ေၾကြးေၾကာ္ပါ ။ ငါ့လိုပဲ ။

ဟားဟားဟား ။

ရယ္ရတယ္မို႕လား အက္ရွ္ေလ ။

ငါတို႕ဟာ ရူးသြပ္မိုက္မဲလြန္းသူေတြပဲ ။

ငါတို႕ဟာ မ်က္စိတစ္ဆံုးရဲ႕ဟိုဘက္မွာ ဘာေတြရွိနိုင္လဲ ဆိုတာ

သိစရာမလိုေလာက္ေအာင္/မသိခ်င္ ေလာက္ေအာင္ က်ယ္ျပန္႕ခ်င္လြန္းသူေတြျဖစ္ၾကတယ္ ။

ငါတို႕ဆိုတာ ကိုယ့္အေျခခံဥေပေဒကို ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းစီအတြက္

ေရးဆြဲမယ့္(တဲ့) မင္းနဲ႕ငါ ပဲ ျဖစ္တယ္ ။ ဟုတ္တယ္မို႕လား ။ ရယ္ရတယ္မို႕လား အက္ရွ္ေလ ။

သည္ရက္ပိုင္းအတြင္း စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္တယ္ ။

ဆိုတာ သည္ေလာက္နဲ႕မျပီးေသးတာေတြ ပါေသးတယ္ ။

ရာသီဥတုက ေဖါက္ျပန္လာတယ္ အက္ရွ္ေလ!!!

ဒါ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ နွစ္ ၃ နွစ္ ၄ နွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က(ေက်ာ္ခ်င္သေလာက္ေက်ာ္ၾကည့္)

ေျပာဖူးတဲ့စကား ၾကီးပဲ ။  ဘာဆန္းလဲ ။ လို႕ မင္းထင္တယ္လား ။

ထင္ခ်င္သလိုသာထင္ ၊ ေပ်ာ္သလိုသာ ထင္လိုက္ အက္ရွ္ေလ !!!

မင္းသတိထားမိလား ။ သည္ရာသီ ေႏြ/ေန က အရင္ကလို ပူေလာင္ရဆဲပဲ ။ ဗေလာင္ဆူ ရဆဲ ။

ရင္ခြင္တိုင္းကိုျမင္ၾကည့္ ။ ေတြ႕ပလား ။ အပူေငြ႕ေတြ တရိပ္ရိပ္ ၊ တတိတိ စိုးရိမ္အမွတ္မွာ

တက္ခ်ည္ ၊ ျမင့္ခ်ည္ ။ ရာသီဥတုက အမွန္အကန္ေဖါက္ျပန္ေနတယ္ အက္ရွ္ေလ !!!

ငါေတာ့ နာဂစ္ ၊ ဆူနာမီ ၊ ဟိုအရင္က အတိတ္တေစၦေတြ ၊ ျပီးေတာ့ အဲ့တာ

အဲ့တာ ေတြ ျပီးခဲ့ျပီထင္ထားတာေတြ  ေၾကာက္မိေနတုန္းပဲ ။ ဟုိအရင္တုန္းကလို ။

မီး   ေဘး   ေရွာင္   မ   ေလာင္   ခင္   တား

ေဟာ သတိေပးခ်က္အသံေတြၾကားျပီ ။ ၾကားျပန္ျပီ ။ ၾကားရျပန္ျပီ ။ ဟိုအရင္တုန္းကလို ။

ၾကား/တား ရဦးမွာပဲ ။ အခ်ိန္ကန္႕သတ္ခ်က္ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္ မွ ဘယ္ေရြ႕ ဘယ္မွ်အထိ ။

အက္ရွ္ေလ!!!

ငါေတာ့သည္ရက္ပိုင္းအတြင္း စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္တယ္ ။

ဆိုေပမယ့္ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ဘူး ။ ဆိုေတာ့ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူး ။ ေ၀ေလေလ ။

အက္ရွ္ေလ!!!

မင္းေကာငါ့လိုေလေနတုန္းပဲလား ။