tag:blogger.com,1999:blog-29110026719755909782024-03-13T19:10:07.502-07:00ရႈပ္ေထြးအလင္းတန္းမ်ားႏွင့္အတူ ပ်ံသန္းျခင္း ( ဇင္မ်ိဳး ) လြတ္လပ္မႈကို ဘုရားတစ္ဆူလို ကိုးကြယ္တဲ့လူငယ္ ။
ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ ၊ ပ်က္ခ်င္တာပ်က္ စိတ္ေစရာအတိုင္းပဲေနတယ္ ။
ယံုၾကည္ရာကို ေတြးတယ္ ။ ေငးတယ္ ။ ေရးတယ္ ။
Zin Myohttp://www.blogger.com/profile/13938973873653545918noreply@blogger.comBlogger11125tag:blogger.com,1999:blog-2911002671975590978.post-91667550843514954552012-11-20T22:27:00.001-08:002012-11-20T22:27:36.403-08:00၀မ္းစာျဖည့္ရန္လိုအပ္ေနေသာ အိပ္မက္မ်ား<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
အိပ္ေရးပ်က္ညေတြမ်ားလာေတာ့ အိပ္မက္ေတြလည္း ကေမာက္ကမ.....<br />
<br />
တခ်ိဳ႕တ၀က္က ၀မ္းစာမျပည့္ခဲ့ရွာဘူး..........။<br />
<br />
*****************************************************<br />
<br />
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲမွာ က်ြန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္ ။<br />
<br />
ဘယ္က ဘယ္လိုေရာက္ေနရတယ္ေတာ့မသိဘူး ။<br />
<br />
ဒီဆိုင္က ဘယ္ျမိဳ႕ ဘယ္ရပ္ကြက္ က ဘယ္သူူ႕ဆိုင္မွန္းလဲ မသိဘူး ။<br />
<br />
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕စားပြဲတစ္၀ိုင္းတည္း ေရွ႕တည့္တည့္မွာ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတယ္ ။<br />
<br />
သူ ဘယ္သူမွန္းလည္း က်ြန္ေတာ္မသိျပန္ဘူး ။ တစ္ခါမွလည္း မျမင္ဖူးဘူးေလ ။<br />
<br />
သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သိဟန္မတူပါဘူး ။ စာရြက္တစ္ရြက္ ၊ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕<br />
<br />
သူ႕ဘာသာေရးလိုက္ျခစ္လိုက္ ေခါင္းရမ္းလိုက္ တစ္ကိုယ္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနပံု ။<br />
<br />
အဲ့ဒီလူက မ်က္မွန္ထူထူၾကီးတပ္ထားတယ္ ။ တစ္၀ိုင္းတည္းထိုင္ေနျပီး က်ြန္ေတာ့္ကို<br />
<br />
ဘာစကားမွလည္းမေျပာ ။ သူ႕ဘာသာမ်က္ေမွာင္ၾကီးကုတ္လို႕ အခုပဲ ကမၻာၾကီးကို<br />
<br />
ထ ကယ္တင္လိုက္ေတာ့မယ့္အတိုင္း ။ ဟန္ေရးျပလိုက္ စာရြက္ေကာက္ျခစ္လိုက္ ။<br />
<br />
ဂိုက္စေပါက္အျပည့္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပ ။ ထားပါေတာ့ ။ ဒင္းကေတာ့ သူ႕အာရံုနဲ႕သူ အဟုတ္ ။<br />
<br />
ကၽြန္ေတာ့္ခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ကေမာက္ကမ နိုင္လြန္းေနတယ္ ။ တစ္ဆိုင္လံုးက လူေတြက<br />
<br />
ကၽြန္ေတာ့္ကို သိဟန္မတူဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႕ကိုမသိဘူး ။ ေရွ႕ကဆရာသမားလို<br />
<br />
ေရးျခစ္ေနဖို႕ က်ျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာဆိုဘာမွကို ပါမလာတာ ။<br />
<br />
ဆက္ပဲထိုင္ေနရမလိုလို ထပဲထြက္သြားရမလုိလုိ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႕<br />
<br />
ဘာမွမလုပ္ပဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ ငုတ္တုတ္ၾကီး ဆက္ထိုင္ေနမိတယ္။<br />
<br />
" ကဗ်ာဆိုတာကကြာ "<br />
<br />
" ဗ်ာ "<br />
<br />
ေရွ႕က ဆရာသမားက တစ္ေယာက္တည္းပဲ ညည္းသလုိလုိ၊<br />
<br />
ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ လွမ္းေျပာသလိုလုိနဲ႕ ဘယ့္နွာၾကီးမွန္းလဲမသိဘူး ။<br />
<br />
ေတာ္ေတာ္စိတ္ပိန္စရာေကာင္းလွပါတယ္ ။<br />
<br />
" ကာရံက အသက္ပဲကြ "<br />
<br />
" ေအာ္ "<br />
<br />
ေသခ်ာျပီ က်ြန္ေတာ့္ကိုေျပာေနတယ္ဆိုတာ ။<br />
<br />
ဒင္းက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို မ်က္နွာလွည့္လာျပီကိုး။<br />
<br />
<br />
" ကာရံမပါတဲ့ ကဗ်ာေတြက ကုန္းေပၚေရာက္လာတဲ့ သေဘၤာသားလိုပဲ "<br />
<br />
" ဟမ္ ဘယ္လို "<br />
<br />
" ၾကည့္ရရႈရ တာ အခ်ိဳးမေျပတာကို ေျပာတာ "<br />
<br />
" ေအာ အဲ့လို "<br />
<br />
" ကာရံဆိုတာက ဥပမာကြာ "<br />
<br />
" အင္း "<br />
<br />
" စာသင္ေနခိုက္ ပ်င္းရိငိုက္ လူမိုက္ေမာင္ကုလား ဆိုတာမ်ိဳး ကဲ မလွဘူးလားကာရံေလး "<br />
<br />
" အင္း လွတယ္ "<br />
<br />
" ရြတ္လို႕ဖတ္လို႕ေကာအရသာမရွိေပဘူးလား "<br />
<br />
" ေကာင္း ေကာင္းပါတယ္ ဒါနဲ႕ က်ဳပ္ကိုဘာရည္ရြယ္နဲ႕ဒါေတြေျပာေနတာလဲဟင္ "<br />
<br />
" ကာရံဆိုတာကဗ်ာရဲ႕အသက္ကြ ကာရံမဲ့ကဗ်ာေတြ ေရးေန ဖန္တီးေနၾကတာေတြ<br />
<br />
ငါ နည္းနည္းမွမေက်နပ္ဘူး ဒင္းတုိ႕ေတြ အနွစ္သာရအျပည့္နဲ႕ ဂႏၱ၀င္ကဗ်ာေတြကို<br />
<br />
ဖ်က္ဆီးေနၾကတာပဲ ေရးခ်င္သလိုေရးရင္ ကဗ်ာျဖစ္ျပီထင္ေနတာေတြ ငါသိပ္ရြံတယ္ "<br />
<br />
<br />
" ဟမ္ အဲ့ဒါေတြက်ဳပ္နဲ႕ဘာဆိုင္တုန္းဗ် ေနာက္ျပီး ေျပာရအံုးမယ္ ခင္ဗ်ားသိျပီးသားလည္း<br />
<br />
ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပဲ ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕စကားပါ့ ကာရံမဲ့ဆိုတာ ကဗ်ာမွာမရွိဘူး<br />
<br />
ကာရံလြတ္လပ္တာပဲရွိတယ္ အသံပါတယ္ ရစ္သမ္ပါတယ္ ကာရံနဲ႕ရစ္သမ္တစ္ခုခုမပါရင္<br />
<br />
ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး ဖရီးဗာ့ (free verse) ဆိုတာကို ကာရံမဲ့လို႕ တလြဲဘာသာျပန္ေနၾကတယ္<br />
<br />
အမွန္က ကာရံမဲ့တာမဟုတ္ဘူး ကာရံကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ယူနိုင္တာပဲ free ကို မဲ့ နဲ႕ လြတ္လပ္<br />
<br />
အဓိပၸါယ္မွားျပီး ဒီမွာယူဆေနၾကတာ ျပီးေတာ့ ကဗ်ာလိုင္စင္-ပြတ္တစ္ပ္လိုင္စင္ ဆိုတာလည္း<br />
<br />
ရွိတာပါပဲဗ်ာ တဲ့ "<br />
<br />
" သူ႕အယူအဆကို ငါက မ်က္စိမွိတ္ေခါင္းညိတ္ေနမယ့္ ခပ္တံုးတံုး ေကာင္မ်ား မွတ္ေနလား "<br />
<br />
<br />
" ဟားဟား ခင္ဗ်ားကရယ္ရတာပဲ ဒီမယ္ ကိုယ့္ဆရာ ခင္ဗ်ားဘာသာ ယံုတာ မယံုတာက<br />
<br />
ခင္ဗ်ားအပိုင္း ခင္ဗ်ားမယံုလို႕လည္း ေရစီးေၾကာင္းၾကီးက ေျပာင္းသြားမွာမဟုတ္သလို ခင္ဗ်ား<br />
<br />
မယံုဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႕ အဲ့ဒါေတြကို စနစ္တက် မခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ဖူးလို႕လည္းျဖစ္နိုင္တယ္<br />
<br />
ဒါမွမဟုတ္ ခ်ဥ္းကပ္ဖို႕ လံုးလံုးစိတ္မ၀င္စားတာျဖစ္မယ္<br />
<br />
တစ္ခုခုကို စိတ္၀င္တစားမရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္က အဲ့ဒီအပိုင္းကို ဘာမွမခံစားတတ္တာ<br />
<br />
လက္မခံနိုင္ျဖစ္ရတာ မဆန္းဘူး အဲ့ဒီေတာ့ ယံုတဲ့သူေတြဆက္လုပ္ၾကလိမ့္မယ္ လုပ္နိုင္သူေတြ<br />
<br />
လုပ္ေနၾကတာကို ခင္ဗ်ားအေနနဲ႕ ဘာမွမေက်မနပ္ျဖစ္ေနစရာမလိုဘူးလို႕ မထင္ဘူးလားဗ်ာ "<br />
<br />
" ေကာင္းျပီေလ အဲ့ဒါကိုထားလိုက္ပါအံုး တစ္ခုေမးမယ္<br />
<br />
ေမာင္ရင္ ဂႏၱ၀င္ကဗ်ာေတြနဲ႕စာရင္ေမာ္ဒန္ေတြ ကေသာင္းကနင္းနိုင္တာကို လက္ခံရဲ႕လား "<br />
<br />
" ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားေျပာတာကို လက္မခံနိုင္ပါဘူး "<br />
<br />
" ဒါဆိုလည္း အဲ့သည္နွစ္ခုမွာ ဘယ္ဟာကပိုျပီး တန္ဖိုးၾကီးသလဲဆိုတာ ႏိႈင္းယွဥ္ျပစမ္းပါ "<br />
<br />
"ဟာဗ်ာ ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားနွယ္ ကတ္သီးကတ္သတ္ "<br />
<br />
" လုပ္စမ္းပါ ေမာင္ရင္သိသေလာက္ "<br />
<br />
" ဟို ဟိုေလ မေျပာလို႕မရဘူးလား "<br />
<br />
" အျမင္ခ်င္းဖလွယ္တာပါေမာင္ရင္ရာ ေျပာမွာသာေျပာစမး္ပါ "<br />
<br />
" ေကာင္းျပီေလ ဒီလိုဗ်ာ ဂႏၱ၀င္နဲ႕ေမာ္ဒန္ဆိုတာက....... "<br />
<br />
" ၀ုန္း ဂလြမ္း ခြမ္း "<br />
<br />
" အာ ဘာသံေတြလဲကြာ "<br />
<br />
ရုတ္တရက္ၾကီးပြက္ေလာရိုက္လာတဲ့ဆူညံသံေတြေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထေအာ္မိသည္။<br />
<br />
အိပ္ယာေဘးကပ္ရက္စားပြဲေပၚကစားပြဲတင္နာရီေလးၾကမ္းျပင္ေပၚက်ေနတာကိုေတြ႕မွ<br />
<br />
" မိေရႊ၀ါတို႕လုပ္ခ်လုိက္ျပန္ျပီထင္တယ္ ဟူး ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ဒင္းကယ္လို႕ နို႕မို႕<br />
<br />
ငါအိပ္မက္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္တိုင္ပတ္ေနဦးမယ္မသိဘူး "<br />
<br />
ခုတင္ေျခရင္းမွာ သူနဲ႕မဆိုင္သလိုလို ေကြးေကြးေလး၀င္ေခြေနတဲ့ေၾကာင္မေလးမိေရႊ၀ါကိုပဲ<br />
<br />
ရွဲရွဲထေအာ္ျပရမလိုလို။ ရွဲရွဲသြားလုပ္ျပလည္းဒင္းနာလည္မွာမဟုတ္ပါဘူးေလ။<br />
<br />
တိရစၦာန္ပဲ လူလိုမွအသိမရွိတာ။<br />
<br />
ေတာ္ၾကာသူ႕ကိုမ်က္စိေနာက္ေအာင္လုပ္ျပေနပါတယ္ဆိုျပီးထကုတ္ျခစ္ေနမွအခက္။<br />
<br />
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေတာ့တိုးတိုးေလးေရရြတ္မိတယ္။<br />
<br />
" ေက်းေက်းပါ ေရႊ၀ါေရ "<br />
<br />
" ပါးစပ္ကပဲ ေက်းဇူးတင္မေနပါနဲ႕ "<br />
<br />
" ဟာ ညြတ္ခ်ာဖ်ား မာတာအမိကယ္ပါ "<br />
<br />
ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ ။က်ြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲကာလအတြင္းေလးမွာ ေလာကၾကီးက<br />
<br />
အဲ့သေလာက္ေတာင္ေျပာင္းလဲသြားျပီလား။တစ္ခုခုေတာ့အၾကီးအက်ယ္လြဲမွားေနျပီ<br />
<br />
ထင္သည္။တိရစၦာန္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင္မေလးမိေရႊ၀ါထံမွ လူစကားသံ ပီပီသသၾကီး<br />
<br />
ထြက္လာေသာေၾကာင့္က်ြန္ေတာ္လန္႕သြားရျပီး အိပ္ယာေပၚလွဲေနရာမွ ေငါက္ေတာက္ထထိုင္မိသည္။<br />
<br />
" ေစာ ေစာနက စကားေျပာလုိက္တာ နင္ နင္လား မိေရႊ၀ါ "<br />
<br />
မယံုမရဲေမးမိသည္။ဒါကိုမိေရႊ၀ါက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္လိုက္ျပီး<br />
<br />
" ဟုတ္တယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႕ လဲ "<br />
<br />
" မိေရႊ၀ါ နင္ နင္ မေနာက္နဲ႕ ေနာ္ "<br />
<br />
" ေရာ္ ဘာကိစၥေနာက္ရမွာလဲ ပံုစံကိုက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ "<br />
<br />
" အင္ မ မဟုတ္ေသးဘူးေလ နင္ နင္ က ေၾကာင္ ေၾကာင္ ေလ "<br />
<br />
" အင္းေလ အဲ့ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ "<br />
<br />
" ေၾကာင္က လူစကားမေျပာရဘူးေလဟာ "<br />
<br />
" ဘယ္ဘုရားကေဟာထားခဲ့လို႕ လဲ "<br />
<br />
" အု "<br />
<br />
တတ္သမွ်၊မွတ္သမွ် ဘုရားေဟာ တရားေတာ္ေတြအသည္းအသန္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။<br />
<br />
ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ေသြးပ်က္ေနလို႕ လား။ ဗဟုသုတပဲ ေခါင္းပါးေလသလား။<br />
<br />
ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ဘုရားကမွ တကယ္မေဟာခဲ့လို႔လားေတာ့မသိ ။<br />
<br />
ေခါင္းထဲေပၚလာသမွ် တရားေတာ္ေတြထဲမွာ "ေၾကာင္သည္လူစကားမေျပာရ "<br />
<br />
ဟူေသာ အဆိုအမိန္႕က ေရးေရးေလးေတာင္မေတြ႕ ျဖစ္ေနရသည္။<br />
<br />
" ဒါ ဒါကေတာ့ ဘုရားေဟာမွသိရမယ့္အရာမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ<br />
<br />
သဘာ၀ခ်င္းမတူဘူးေလဟာ အဲ့ဒီေတာ့နင္လူစကားမေျပာနဲ႕ "<br />
<br />
က်ြန္ေတာ္စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ ဖိေဟာက္ပစ္လုိက္သည္ ။<br />
<br />
မိေရႊ၀ါတို႔ေၾကာက္မယ္ထင္သလား...ေ၀းေသး။<br />
<br />
ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြေထာင္တက္လာေအာင္ႏႈတ္ခမ္းစူျပေနေသး၏။<br />
<br />
ၾကည့္ရျမင္ရတာ အဆင္မေျပလိုက္တာ ။ ေတာက္ခ္ ေၾကာင္စုတ္မ ။<br />
<br />
" ဘာျဖစ္လဲေျပာေတာ့ ငါ့ပါးစပ္နဲ႔ငါေျပာတာပဲ "<br />
<br />
" ဟမ္ နင္ကေၾကာင္ပါဆို "<br />
<br />
" သိပါ့ေတာ္ "<br />
<br />
" သိရင္လူစကားမေျပာနဲ႕ "<br />
<br />
" ဟဲ့ ကိုယ့္ပါးစပ္နဲ႔ကိုယ္ေျပာတာ နင္နဲ႔ဘာဆိုင္တုန္း "<br />
<br />
အံမာ လာလာခ်ည္ေသး။ေၾကာင္မကမ်ားႏႈတ္သီး လာေကာင္းျပေနရတယ္လို႔။<br />
<br />
" နင္ေနာ္ ေၾကာင္ပါးမ၀နဲ႔ "<br />
<br />
"နင္သာ လူပါး၀ေနတာ ငါ့ပါးစပ္နဲ႔ငါေျပာတဲ့ဟာကို နင့္စီးပြါးအိုး တုတ္နဲ႕တက္ထိုးေနလို႔လား "<br />
<br />
" အဲ အဲ့လိုလဲမဟုတ္ဘူးေလ "<br />
<br />
" ဘာမဟုတ္တာလဲ နင္တို႔လူေတြဟာေလ ေတာ္ေတာ္တရားက်ဖို႔ေကာင္းတယ္<br />
<br />
ေစာေစာကက်ေတာ့ ငါ့ကိုေက်းဇူးတင္သေလးဘာေလးနဲ႔ ဟြန္း အခုက်ေတာ့<br />
<br />
ကက္ကက္လန္ရန္ေတြ႔ေနလိုက္တာ အံ့ၾသပါ့ေတာ္ "<br />
<br />
" ဗ်ာ "<br />
<br />
" ဘာမွမဗ်ာနဲ႔နင္တို႔လူေတြကို အဲ့ဒီေက်းဇူးဆိုတဲ့စကားနဲ႔ပတ္သက္ျပီးငါၾကည့္မရတာၾကာျပီ "<br />
<br />
" ဘာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟ "<br />
<br />
" ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ေက်းဇူးဆုိတဲ့စကားကို ေလအလကားရတိုင္း အလြယ္ေျပာေျပာေနၾကတယ္<br />
<br />
တကယ့္စိတ္ထဲကေက်းဇူးတင္တာလဲမဟုတ္ပဲနဲ႕ အလကား အာပလာေတြ နင္တို႔လူေတြကိုငါ<br />
<br />
စိတ္ပ်က္လုိက္တာဟယ္ စကားကိုျပီးစလြယ္ေျပာေနၾကေတာ့တာပဲ "<br />
<br />
<br />
" အဲ့လိုၾကီးလဲမဟုတ္ေသးဘူးေလဟာ အလႅာပ သလႅာပ ဆိုတဲ့ အတိုင္း... "<br />
<br />
" ေတာ္ ေတာ္ နင္တို႔လူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္းဆင္ေျခဆင္လက္ေတြတတြတ္တြတ္<br />
<br />
လာရြတ္ျပမေနနဲ႕ နင္လည္းတစ္ျခားသူေတြလို အတူတူပဲ ေက်းဇူးဆိုတဲ့စကားကို<br />
<br />
ေပါက္လြတ္ပဲစား ေျပာတယ္ "<br />
<br />
" ဟမ္ ဒါေတာ့ နင္လြန္ျပီ ငါဘာအမွားလုပ္မိလုိ႕ လဲ "<br />
<br />
" ဟဲ့ လူေကာင္ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနနဲ႕နင္ပဲငါ့ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္<br />
<br />
ေျပာျပီး နင္ပဲ ငါ့ကိုရန္လုပ္ေနတာေလ "<br />
<br />
" အာ ဒါက ဟို ဟိုေလဟာ "<br />
<br />
" ေတာ္ ေတာ္ေတာ့ အေျပာင္းအလဲျမန္လြန္းတဲ့နင္တို႔လူေတြကို ငါစိတ္ကုန္တယ္<br />
<br />
လူစကားေျပာရတာငါ့ပါးစပ္သနတယ္ဟဲ့ အခုအခ်ိန္ကစျပီးလူစကားမေျပာေတာ့ဘူး ဒါပဲ "<br />
<br />
" ဟာ အဲ့လိုမလုပ္နဲ႕ ေလ ငါရွင္းျပပါရေစဦး "<br />
<br />
ေညာင္<br />
<br />
" ငါ ရုတ္တရက္ၾကီးဆိုေတာ့ အံ့ၾသသြားလို႔ပါဟ "<br />
<br />
ေညာင္<br />
<br />
" ငါနင္ထင္သလို အေျပာင္းအလဲျမန္တဲ့သူမဟုတ္ပါဘူးဟ လူစကားေျပာေလဟာ "<br />
<br />
ေညာင္<br />
<br />
" မိေရႊ၀ါ ငါ့ကိုစကားျပန္ေျပာပါဆို "<br />
<br />
ေညာင္<br />
<br />
" ဘယ္ဘုရားမွ မေဟာခဲ့ဘူးေလ "<br />
<br />
ေညာင္<br />
<br />
" ငါစိတ္တိုလာျပီေနာ္ "<br />
<br />
ေညာင္<br />
<br />
" မိေရႊ၀ါ နင္လူစကားမေျပာဘူးလား ငါထကန္မိေတာ့မယ္ "<br />
<br />
ေညာင္<br />
<br />
" ဟာကြာ ကဲ ဒီေလာက္ေတာင္ေၾကာင္ပါး၀ခ်င္တဲ့ ေၾကာင္မ "<br />
<br />
"၀ုန္း " " ဘံုး " " အားက်ြတ္က်ြတ္ "<br />
<br />
ကုတင္ေပၚကေန ပစ္စလက္ခတ္ၾကီးျပဳတ္က်လာေသာေၾကာင့္<br />
<br />
အီစလံေ၀သြားရသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ လူးလဲထလိုက္ျပီး အခန္းထဲကိုေ၀့ၾကည့္မိေတာ့<br />
<br />
မိေရႊ၀ါလဲမရွိ။နာရီကလဲ စားပြဲေပၚမွာ ပကတိအတိုင္းခပ္တည္တည္ၾကီးထိုင္ေနသည္။<br />
<br />
" ဟာကြာ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ဒါကလည္း အိပ္မက္ပဲလား "<br />
<br />
ဘယ္လိုၾကီးမွန္းလဲမသိ ။ အိပ္မက္ထဲမွာပဲ အိပ္မက္ထပ္မက္ရတယ္လို႕ ။<br />
<br />
ေတာ္ေတာ္အူေၾကာင္ေၾကာင္နုိင္တာပဲ။ ရီစရာၾကီး ဟီးဟီး။<br />
<br />
ၾကိတ္ရယ္မိသည္။အက်ယ္ၾကီးေတာ့ေအာ္မရယ္ရဲ။ေတာ္ၾကာ<br />
<br />
သည္အခ်ိန္ၾကီးတဟီးဟီး တဟားဟား ေအာ္ရယ္ရမလားဆိုျပီး ဖားသားၾကီး<br />
<br />
လက္သီးထက္ ပိုေၾကာက္ရေသာ မားသားၾကီးပါးစပ္နဲ႔ သာမန္ပြဲခ်ိန္တင္မက<br />
<br />
အခ်ိန္ပိုေတြ ပင္နယ္တီေတြအထိပါ ေတြ႕ သြားနိုင္သည္။ ဟုတ္တယ္ေလ ။<br />
<br />
စားပြဲေပၚကနာရီဒိုင္ခြက္မွာျပေနတာက ၁၂ နာရီ ၁၅ မိနစ္ မတိတတိ။<br />
<br />
မားသားၾကီးေျပာေနၾကစကားအတိုင္းေျပာရရင္ " လူအိပ္ခ်ိန္ၾကီး " ျဖစ္သည္။<br />
<br />
အေတာ္ ဂြတီးဂြက်နိုင္တဲ့စကားလည္းျဖစ္၏။<br />
<br />
သည္အခ်ိန္မအိပ္ရင္ပဲ ကိုယ္က လူ မဟုတ္သလိုလို။<br />
<br />
" လူမဟုတ္ေတာ့ ဘာအေရးလဲကြာ ဗိုက္ဆာတယ္မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ သြားေမႊၾကည့္ဦးမယ္ "<br />
<br />
မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။<br />
<br />
" ဟာ သူခိုး "<br />
<br />
က်ြန္ေတာ့္အခန္းနဲ႕မီးဖိုေခ်ာင္ရဲ႕ၾကားမွာ ဧည့္ခန္းရွိသည္။<br />
<br />
ယခု ဧည့္ခန္းထဲမွာ မဲမဲ မဲမဲနဲ႕လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။<br />
<br />
အေမွာင္ထဲမွာမအိပ္တတ္လို႔စာၾကည့္မီးဖြင့္အိပ္တတ္ေသာအက်င့္ေၾကာင့္<br />
<br />
က်ြန္ေတာ့္အခန္းက မႈန္ပ်ပ်ေလးအလင္းေရာင္သန္းေနေသာ္လည္းဧည့္ခန္းနွင့္<br />
<br />
မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္မွာက မီးပိတ္ထား၍ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ ျမင္ရရံုသာရွိ၏ ။<br />
<br />
လူလံုးလူဖန္ မသဲကြဲ။ဖားသားၾကီးနဲ႔မားသားၾကီးကအေပၚထပ္မွာအိပ္သည္။<br />
<br />
သည္အခ်ိန္ၾကီးဆင္းေလ့ဆင္းထမရွိ။ သူတို႔ဆိုရင္လဲ မီးခလုတ္ဖြင့္မွာပဲေလ။<br />
<br />
တစ္အိမ္လံုးေပါင္းမွ လူသံုးေယာက္သာရွိေသာေၾကာင့္ ဒါသူခိုးပဲဟုက်ြန္ေတာ့္စိတ္က<br />
<br />
တန္းသိလိုက္ျပီ။ဧည့္ခန္းဘက္ကို ေျခဖြဖြေလးနင္းေလွ်ာက္လာျပီး အေျခအေနကို<br />
<br />
ဂရုစိုက္ၾကည့္ကာ အကဲခတ္မိေတာ့........<br />
<br />
<br />
" အံမာ အံမာ သူခိုးကအတင့္ရဲလွခ်ည္လား ဧည့္ခန္းထဲက ဆုိဖာခံုေပၚမွာေတာင္ ဇိမ္ေျပေနေျပ<br />
<br />
၀င္ထိုင္ေနေသးတယ္ သူ႕အိမ္မ်ားမွတ္ေနလား မသိဘူး ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ကြာ "<br />
<br />
က်ြန္ေတာ္စိတ္ကုိတငး္ပစ္လုိက္သည္။ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲ ငါကအိမ္ကြင္းပဲဟာ ဟု<br />
<br />
ဇြတ္ေတြးယူလုိက္ျပီး သူခိုးေရွ႕တည့္တည့္ဆိုဖာခံုေပၚမွာ ၀င္ထိုင္ပစ္လုိက္သည္။<br />
<br />
အဲ ၀င္ထိုင္ျပီးေတာ့မွ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ဘာက ဘယ္လိုစေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ရျပန္သည္။<br />
<br />
ဟမ္ ဒင္းက မခန္႕လိုက္ပံုမ်ား ေျခကလိမ္ခ်ိတ္ျပီး ဒူးေတာင္နန္႕ျပေနေသး၏။<br />
<br />
မျဖစ္ေသးပါဘူး တစ္ခုခုေတာ့ေျပာမွျဖစ္မယ္။<br />
<br />
" ေဟ့လူ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ ဘာခိုးမလို႔လဲ မွန္မွန္ေျပာေနာ္ မေျပာရင္ က်ြန္ေတာ္ေအာ္လိုက္မွာ "<br />
<br />
အလဲ့ တယ္ဟုတ္တဲ့ငါပါလား။ဟိန္းထြက္လာေသာ ခပ္ျပတ္ျပတ္အသံကို ေက်နပ္မိသည္။<br />
<br />
ေတာ္ရံုတန္ရံုလူ အသံနဲ႕တင္ဖ်ားသြားနိုင္၏။ အဲ ေမာင္မင္းၾကီးသား သူခိုးကေတာ့ မျဖံဳေရးခ်မျဖံဳ။<br />
<br />
<br />
" ကိုယ္ အခုဘယ္ေနရာမွာထိုင္ေနလို႔လဲ "<br />
<br />
" ဧည့္ခန္းမွာဗ် "<br />
<br />
" ဧည့္ခန္းဆိုတာ ဘာလုပ္ဖို႕အတြက္ထားတာလဲကြ ေကာင္ေလးရ "<br />
<br />
" ဧည့္ခန္းပါဆို ဧည့္သည္ေတြကိုဧည့္ခံဖို႔ေနရာေပါ့ဗ် "<br />
<br />
" ေအး ရွင္းေနတာပဲ ကိုယ္ကဧည့္သည္ေတြကိုဧည့္ခံဖို႔ထားတဲ့ေနရာမွာ<br />
<br />
ထိုင္ေနတဲ့အတြက္ဧည့္သည္ေပါ့ ေကာင္ေလးလဲဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေနတဲ့အတြက္<br />
<br />
ဧည့္သည္ပဲကြ ကိုယ္တို႔ကဧည့္သည္ခ်င္းအတူတူပါပဲ "<br />
<br />
" ဗ်ာ "<br />
<br />
ဘယ့္နွယ္လူၾကီးလည္းမသိ။ကိုယ့္အိမ္မွာ အခ်ိန္မေတာ္ၾကီးလာငုတ္တုတ္ထိုင္ေနျပီးေတာ့<br />
<br />
ကိုယ့္ကိုေတာင္ ဧည့္သည္ခ်င္းအတူတူပဲျဖစ္ရေသးတယ္။<br />
<br />
<br />
" ေဟ့လူ ေ၀့လည္ေခ်ာင္ပတ္လုပ္မေနနဲ႕ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ "<br />
<br />
" ကိုယ့္နာမည္က ဂေရဟမ္ဂရင္း "<br />
<br />
" ဂေရဟမ္ေတာ့သိတယ္ အဆိုေတာ္ေလ ဂေရဟမ္ဂရင္းမသိဘူး "<br />
<br />
" အင္မတန္သနားဖို႕ေကာင္းတာပဲ ဗဟုသုတကလဲ ေခါင္းပါးလိုက္တာ "<br />
<br />
" ဘာဗ် "<br />
<br />
" ကိုယ့္လိုကမာၻေက်ာ္ျဗိတိသွ် စာေရးဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ေတာင္မသိဘူးဆိုေတာ့<br />
<br />
ေကာင္ေလးရဲ႕အျဖစ္ကသနားဖို႕ေကာင္းေနျပီ "<br />
<br />
" ဗ်ာ ခင္ဗ်ား ခင္ဗ်ားက ျဗိတိသွ်စာေရးဆရာၾကီး ဂေရဟမ္ဂရင္းဆိုတာလား "<br />
<br />
" ေကာင္ေလး သိတယ္လား "<br />
<br />
" နာမည္ၾကားဖူးရံုပါပဲ အဟဲ "<br />
<br />
" အိမ္း သည္ေလာက္ဆိုရင္ပဲမဆိုးေသးဘူးလို႕မွတ္ရမွာပဲ အဟတ္ "<br />
<br />
" ဒီမွာ ခင္ဗ်ားဘာသာ ဂေရဟမ္ဂရင္းျဖစ္ျဖစ္ ဘာဂရင္းၾကီးပဲျဖစ္ျဖစ္<br />
<br />
အခုလိုညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ သူမ်ားအိမ္ထဲလာထိုင္ေနတာေတာ့ မေကာင္းဘူးဆိုတာ<br />
<br />
နားလည္သင့္တယ္ အဲ့ဒီေတာ့ခင္ဗ်ားေအးေအးေဆးေဆးျပန္ပါ လူၾကီးေတြနိုးသြားရင္ မလြယ္ဘူး "<br />
<br />
<br />
" စိတ္မပူပါနဲ႕ကြ ဘာလူၾကီးမွမရွိပါဘူး ဒီအိမ္ၾကီးတစ္အိမ္လံုးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းေနတာ "<br />
<br />
" ဘာရယ္ "<br />
<br />
ေခါင္းတစ္ေခါင္းလံုးခ်ာခ်ာလည္ထြက္သြားရသည္။<br />
<br />
က်ြန္ေတာ္ေရာက္ေနေသာ အခန္းထဲကိုေသခ်ာျပန္ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ မ်က္လံုးပါျပဴးထြက္သြားရျပန္သည္။<br />
ဒါကဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ။ငါထြက္လာတုန္းက ငါ့အခန္းပါဟ။ ငါ၀င္ထိုင္လိုက္တာကလည္း<br />
<br />
ငါ့အိမ္ဧည့္ခန္းပါပဲ။အခုမွခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းၾကီးဘယ္လိုေၾကာင့္ အခန္းက<br />
<br />
အျပင္အဆင္ေတြေျပာင္းေနရတာလဲ။ဒါ ဒါက ဂေရဟမ္ဂရင္းဆိုတဲ့လူၾကီးရဲ႕အိမ္လား။<br />
<br />
ဒါဆို ငါ ငါက ဟိုက္ ဒုတ္ေခါ ငါ သူခိုးျဖစ္ေနပါေကာလား။<br />
<br />
က်ြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးရွိေမႊးညွင္းေပါက္မ်ားမွ ေခ်ြးေစးေတြအျပိဳင္းအရိုင္း<br />
<br />
စိမ့္ထြက္လာၾကသည္။ ယခု က်ြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့အခန္းက အက်ယ္ၾကီး။<br />
<br />
က်ြန္ေတာ့္အိမ္ထက္ ၃ ဆခန္႔က်ယ္မည္ထင္သည္။<br />
<br />
အခန္္္္းနံရံပတ္လည္မွာလဲ စာအုပ္ေတြနဲ႕အလွဆင္ထားေသး၏။<br />
<br />
ေသခ်ာပါသည္။ ဒါ က်ြန္ေတာ့္အိမ္မဟုတ္။<br />
<br />
" ဘာေတြလဲကြာ "<br />
<br />
စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ေခါင္းကိုရမ္းထုတ္ပစ္လိုက္သည္။<br />
<br />
ညစ္ေနေသာစိတ္ကလြင့္ပါမသြား။<br />
<br />
<br />
" ဘယ္လိုလဲေကာင္ေလး ကိုယ့္ကိုနွင္ထုတ္ဦးမလား "<br />
<br />
" မနွင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ ဒါက်ြန္ေတာ့္အိမ္မွမဟုတ္တာ ဒါနဲ႕က်ြန္ေတာ္က<br />
<br />
ဘယ္လုိျဖစ္ျပီး သည္အိမ္ထဲကိုေရာက္ေနရတာလဲဗ် ဘာမွကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး "<br />
<br />
<br />
" ဒီလိုပဲေကာင္ေလး ကိုယ္တို႕ေတြက ကိုယ့္ကုိယ္ကိုဧည့္သည္လား<br />
<br />
အိမ္ရွင္လားေကာင္းေကာင္း မေ၀ခြဲၾကတတ္ဘူးကြ ေကာင္ေလးက အခု<br />
<br />
အိပ္မက္မက္ေနတာ "<br />
<br />
<br />
" ဗ်ာ အိပ္မက္ မက္ေနတာ "<br />
<br />
" အင္း ဟုတ္တယ္ အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုယ္နဲ႕ေတြ႔ေနတာ "<br />
<br />
" ဟာ မဟုတ္တာ က်ြန္ေတာ္အခုပဲ အိပ္မက္က လန္႔နိုးလာတာဗ် "<br />
<br />
" ကဲပါ ဒါေတြထားပါေတာ့ အိပ္မက္ေတြက ဆန္းၾကယ္လြန္းပါတယ္<br />
<br />
ဒါနဲ႕ ေကာင္ေလး ကိုယ့္စာေတြဖတ္ဖူးလား "<br />
<br />
<br />
" ဟင့္အင္း စာအုပ္ကို ကိုင္မၾကည့္ဖူးတာ "<br />
<br />
" ဟားဟားဟားဟား ေကာင္းပါေလ့ကြာ ကိုယ့္မွာေတာ့ေနာင္လာေနာင္သားေတြအတြက္<br />
<br />
ဆိုျပီး ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္ေတြကိုရင္းနွီးျမဳပ္နွံလိုက္ရတာ ေကာင္ေလးတို႔ လူငယ္ေတြက<br />
<br />
ကိုယ့္စာအုပ္ေတာင္ ကိုင္မၾကည့္ဖူးၾကေတာ့ပဲကိုးကြ ဟားဟားဟားဟား<br />
<br />
ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္ "<br />
<br />
က်ြန္ေတာ့္ေရွ႕က လူၾကီးရဲ႕ ရယ္သံက ေျခာက္ကပ္ကပ္။ ရယ္တာနဲ႕မတူပဲ ငိုေနသည္ဟုပင္<br />
<br />
ထင္မိသည္။ ပိုင္းျခားထားေသာ အေမွာင္စေၾကာင့္ သူ မ်က္ရည္က် မက်ကိုေတာ့ ေသခ်ာမျမင္ရ။<br />
<br />
" ေကာင္ေလး စာေပကိုစိတ္၀င္စားလား "<br />
<br />
" ဟုတ္ နဲနဲပါးပါးေတာ့ ေလ့လာျဖစ္ပါတယ္ "<br />
<br />
" ကိုယ္က ေလ့လာျဖစ္လားေမးတာ မဟုတ္ဘူးေလ စာေပကို စိတ္၀င္စားလားေမးတာ "<br />
<br />
" စာအုပ္စာေပလူ႕မိတ္ေဆြပဲဗ် စိတ္၀င္စားတာေပါ့ "<br />
<br />
" အင္း ဒါဆိုရင္ စာေပနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ေကာင္ေလးအတြက္ စကားေတြ<br />
<br />
ကိုယ္လက္ေဆာင္ေပးမယ္ ဘယ္လိုလဲ နားေထာင္မလား "<br />
<br />
" နားေထာင္မယ္ဗ်ာ ၾကာသလားလို႔ "<br />
<br />
ဘာရယ္မဟုတ္။ လူၾကီးေျပာအားရွိေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ကို မတ္ေနေအာင္ ေျပာင္းထိုင္လိုက္ရင္း<br />
<br />
ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ေပးမိသည္။<br />
<br />
" ေအး ေကာင္ေလးတို႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္စာေပေရစီးေၾကာင္းမွာ ဝထၳဳေတြက<br />
<br />
သတင္းဆန္လာျပီး သတင္းေတြက ဝထၳဳဆန္လာၾကျပီကြ "<br />
<br />
" ဗ်ာ ဟုတ္ ဟုတ္လို႕လား "<br />
<br />
" ဟုတ္တာေပါ့ ေနာက္ထပ္ အရမ္း၀မ္းနည္းဖို႕ေကာင္းတာတစ္ခုက ရသဆိုတာကို<br />
<br />
စာေပလုပ္သားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသခ်ာနားမလည္ၾကေတာ့ဘူး "<br />
<br />
" ဘယ္လို "<br />
<br />
" ဒီလိုကြ အခုေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ေတြ႕ေနျမင္ေနရသေလာက္မွာ<br />
<br />
ရသစာေပအမ်ားစုဟာ သုတဘက္ကို ေတာ္ေတာ္ၾကီးယွက္ႏြယ္သြားၾကျပီ<br />
<br />
ရသစာေပ စစ္စစ္မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနတယ္ ရသနဲ႕သုတ ၾကားမွာ ျခားထားတဲ့<br />
<br />
နံရံကလဲ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးနီး အေျခအေနကိုိ ေရာက္လာျပီ "<br />
<br />
" ဟာ ဟုတ္လို႕လား ဒါဆို ရသနဲ႕သုတ က ဘယ္လို ကြာ တာလဲဗ် "<br />
<br />
" အင္း ဒီလိုရွိတယ္ ေကာင္ေလးရ ရသစာေပဆိုတာက အနုသေဘာ ၊<br />
<br />
သုတဆိုတာက အမာသေဘာေလ ရသနဲ႕သုတ ရဲ႕အဓိက ကြာျခားခ်က္က........."<br />
<br />
ကလင္ ကလင္ ကလင္<br />
<br />
ကလင္ ကလင္ ကလင္<br />
<br />
ကလင္ ကလင္ ကလင္<br />
<br />
<br />
ဟာကြာ သည္နာရီကတစ္ေမွာင့္။<br />
<br />
၆နာရီအတိမွာ ထျမည္လာေသာ နာရီႏႈိးစက္သံေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ္လန္႕နိုးလာရျပန္သည္။<br />
<br />
ငါ အလန္း ေပးထားမိလို႕လား? အာ မသိေတာ့ဘူး။<br />
<br />
နာရီကို အလန္း ေပးမိလား မေပးခဲ့ဘူးလား ဆိုတာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနရ၏။<br />
ငါအလန္း မေပးဘဲနဲ႕ေတာ့ သည္ေကာင္ၾကီး ထေအာ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။<br />
<br />
ငါပဲ ေမ့ေနတာျဖစ္မယ္ ။ ေတာက္ခ္ သည္တစ္ညလံုး ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းကို မသိဘူး။<br />
<br />
အိပ္မက္ေတြခ်ည္း ထပ္တလဲလဲ မက္ေနပါေကာလား ။<br />
<br />
ႏိႈးစက္ကို ထပိတ္လိုက္ျပီး အိပ္ယာေပၚမွာပင္ ဆက္လွဲေနမိသည္။<br />
<br />
လက္ရွိအခ်ိန္ကေကာ အိပ္မက္ထဲမွာပဲလား ဒါမွမဟုတ္ ငါတကယ္ပဲ<br />
<br />
အိပ္မက္ထဲက နိုးထလာတာလား ။<br />
<br />
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုမရဲျပန္ေမးမိသည္ ။ အေျဖကလည္း မရဲ ။<br />
<br />
က်ြန္ေတာ္ အိပ္မက္ ထဲက နိုးထလာတာျဖစ္နိုင္သလို အိပ္မက္ထဲမွာပဲ<br />
<br />
သံသရာလည္ေနတာလဲ ျဖစ္နိုင္ပါသည္။<br />
<br />
" အိပ္မက္ လား တကယ္လားသိခ်င္ရင္ ကိုယ့္အသားကို ျပန္ဆိတ္ၾကည့္<br />
<br />
သိနိုင္တာပဲ မနာရင္အိပ္မက္ နာရင္လက္ေတြ႕ဘ၀ေပါ့ကြ ေတာက္<br />
<br />
ငါ ဒါကိုဘာလို႕ ေမ့ေနပါလိမ့္ "<br />
<br />
အခန္းနံရံသာ ေဖာ့တံုးျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္ဆိုပါက ေခါင္းျဖင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္<br />
<br />
ေျပးေဆာင့္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္ တံုးအပံု ေသာက္သံုးမက်ပံု ကို စိတ္တိုေနမိသည္ ။<br />
<br />
" ကဲ ဆိတ္တယ္ကြာ "<br />
<br />
" အား လား လား နာ တယ္ဟ "<br />
<br />
" ဒါဆိုေသခ်ာျပီ ငါအိပ္မက္ထဲက နိုးထခဲ့ျပီေပါ့ ေဟးေဟး "<br />
<br />
ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ။ ေပ်ာ္ရပါသည္ ။<br />
<br />
<br />
အခ်စ္ေရ<br />
<br />
အိပ္မက္ဆိုတာ နိုးထရမယ့္အမ်ိဳးဆိုေပမယ့္<br />
<br />
လန္႕လန္႕ႏိုးလာတဲ့အခါ<br />
<br />
အသက္ဓာတ္ကေလး ပါမလာေတာ့ဘူးရယ္ ။<br />
<br />
ကိုယ့္မွာ<br />
<br />
ထ " ထ " ေယာင္ေနရတာနဲ႕ပဲ<br />
<br />
ညေရးညတာေတြ ပိန္ခ်ိလို႕ ။<br />
<br />
<br />
အိပ္ေရးပ်က္ညေတြမ်ားလာေတာ့ အိပ္မက္ေတြလဲ ကေမာက္ကမ.....<br />
<br />
တခ်ိဳ႕တ၀က္က ၀မ္းစာမျပည့္ခဲ့ရွာဘူး..........။<br />
<br />
<br />
</div>
Zin Myohttp://www.blogger.com/profile/13938973873653545918noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2911002671975590978.post-13950544039340491332012-11-20T06:08:00.002-08:002012-11-20T06:08:47.145-08:00ရူးသြပ္ရဆံုးေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္မွာ ရူးသြပ္ျခင္းသည္ ၀၀လင္လင္<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span></span><br />
<br />
<br />
" စံပယ္ေရ<br />
<br />
မင့္ကို ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ<br />
<br />
ႏွင္းက ေဆာင္းကိုခ်စ္သလို<br />
<br />
တီတစ္ေကာင္က ေျမကိုခ်စ္သလို<br />
<br />
ၾကိဳးၾကာငွက္တို႕ အမိေျမကိုခ်စ္သလို<br />
<br />
မင့္ကို ငါလည္း စူးစူးနင့္နင့္ ခ်စ္ခဲ့ " <br />
<br />
<br />
အဲ့သလို ေၾကကြဲသီခ်င္းနဲ႕ပဲ ေနသားက်ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနပါတယ္ ။<br />
<br />
ေဆးလိပ္ေတြ တအားေသာက္တာပဲ ဆိုတဲ့အသံေလး ေ၀းသြားျပီးေနာက္မွာ<br />
<br />
ေဆးလိပ္ေတြပိုေသာက္ျဖစ္လာတယ္ ။ လိုတာထက္ ပိုျပံဳးျပျဖစ္လာတယ္ ။<br />
<br />
ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႕ကိုယ္ ဆြံ႕အသြားတယ္ ။ တစံုတရာကို ယံုၾကည္သင့္<br />
<br />
မယံုၾကည္သင့္ဟာ အရင္လို ျပႆနာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ။ ယံုၾကည္လိုစိတ္<br />
<br />
ခမ္းေျခာက္လာတယ္ ။ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းက ၾကမ္းလိုက္တာကြယ္ ။<br />
<br />
ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ကိုယ္ ၀င္လာခဲ့ျပီး ဆိုေတာ့ လြယ္လင့္တကူ ျပန္မဆုတ္ခြာျဖစ္ဘူး ။<br />
<br />
တကယ္ဆို စ ၀င္ခဲ့ကတည္းက လမ္းကိုအမွတ္အသားမျပဳခဲ့သလို ေျခလွမ္းေတြကိုလည္း<br />
<br />
မေရတြက္ခဲ့ပဲေလ ။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကိုေရာက္ေနျပီလဲ ။<br />
<br />
ဘယ္လိုဆက္သြားရမွာလဲ ဟင္ ။ သိပ္ေမွာင္တာပဲ ။ အနက္လား ။ ခရမ္းလား ။ မသဲကြဲဘူး ။<br />
<br />
အလင္းကိုရွာေတာ့ ဘံုဆိုင္ေလးေတြ႕တယ္ ။ <br />
<br />
<br />
အဲ့သည္ဘံုဆိုင္ေလးမွာေပါ့ ။ " ေက်းဇူးတင္ပါသည္ ' ကို မတင္းတိမ္ႏိုင္လို႕<br />
<br />
ေနာက္တစ္လံုး ထပ္ဖြင့္ခ်လိုက္ေတာ့ အဖံုးမွာ " ေက်းဇူးတင္ပါသည္ " ပဲ ထပ္ေတြ႕တယ္ ။<br />
<br />
ေၾကကြဲရပါတယ္ ။ ဘာကို ရိုးမယ္ဖြဲ႕ပစ္သင့္သလဲ ။ ထားလိုက္ပါ ။ ကၽြန္ေတာ္ မမူးေသးပါဘူး ။<br />
<br />
အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႕ ကံထမ္းလာတာကို ျမင္တာေပါ့ ။ မဟုတ္ေသးဘူး ။<br />
<br />
ကံထမ္းလာသူကို ျမင္လုိက္တာပါ ။<br />
<br />
" ေဟ့ ငါ့ဆီက လိုခ်င္တာယူသြား ငါ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္ တစ္လံုး ထပ္ခ်ေပး "<br />
<br />
ခ်စ္မိသူပဲေလ ။ ခြင့္လႊတ္ရမွာေပါ့ ။ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ ။<br />
<br />
<br />
<br />
" ေသရာပါ ဆိုတာ<br />
<br />
ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ကုလားဖန္ထိုးခ်ဦးေတာ့<br />
<br />
တေငြ႕ေငြ႕ပဲမဟုတ္လား<br />
<br />
အရာရာဟာ တေငြ႕ေငြ႕ပဲ<br />
<br />
ကိုယ့္လက္ၾကားက စီးကရက္လို<br />
<br />
လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျမိဳ႕ျပၾကီးလို<br />
<br />
ၾကပ္ၾကပ္ထုတ္ထုတ္ ညေနခင္းလို<br />
<br />
သည္လမ္းထဲ<br />
<br />
ဘယ္ငွက္ေတြမ်ားအသက္ရွဴရတာ ၀ခဲ့ဖူးလို႕လဲ<br />
<br />
ကိုယ့္အလြမ္းဟာ ထင္ရာစိုင္းခဲ့ " <br />
<br />
<br />
အဲ့သည္ညေနက အပိုင္းပိုင္း အတစ္တစ္ ျပိဳက်လာျပီး တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္နဲ႕<br />
<br />
ဖုတ္ဖတ္ခါျပန္ထသြားတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ျမင္လိုက္တယ္ ။ မိႈင္းညိဳ႕ရီေမွာင္ လို႕ ။ ပြန္းေပရိေဆြးလို႕ ။<br />
<br />
၀မ္းနည္းလိုက္တာ ။ မွင္တက္ တစ္စို႕ သြားရရံုကလြဲျပီး ျငင္းဆန္ခြင့္မရွိတဲ့အခါ<br />
<br />
ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္လာခ်င္ပါတယ္ ေမေမ ။ ဒါေပမယ့္ " တစ္ေန႕ေန႕ေတာ့ " ဟာ<br />
<br />
က်ကြဲသြားျပီ ။ ဒါကို ကံတရားလုိ႕ေခၚၾကသလား ။<br />
<br />
စံပယ္ေတြ ကံတရားအေလ်ာက္ လြင့္စင္က်လာတတ္ပါသလား ။<br />
<br />
<br />
<br />
" သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာတရားမွာ<br />
<br />
တီးမိေခါက္မိရံုသာရွိခဲ့ေတာ့လည္း<br />
<br />
အရာရာ တလိမ့္ေခါက္ေကြး ျပဳတ္က်က်န္ရစ္ "<br />
<br />
<br />
" ေမ့ႏိုင္မွာပါ တဲ့ " ထက္ပိုင္းျဖတ္ခ်သြားတဲ့ အဲ့သည္ေတာင္ပံေလးကိုေတာင္<br />
<br />
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ မထားရစ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ ။ ေၾကြက်ျပီးသားပန္းမို႕ ေခ်မြပစ္လိုက္ဖို႕<br />
<br />
၀န္မေလးေလေရာ့သလား ။ တဖ်တ္ဖ်တ္ခါရင္း နာနာက်င္က်င္ပဲ ႏြမ္းေျခာက္ေပးလိုက္ရတဲ့<br />
<br />
ပန္းကို ေက်းဇူးျပဳျပီး အျမံဳလို႕တံဆိပ္မကပ္လိုက္ပါနဲ႕ ။ မီး၀ိုင္းခံထားရတဲ့ အေတြးဟာ <br />
<br />
မီးပဲ ထ ထေတာက္ပါတယ္ ။ ဖူးပြင့္ေ၀စည္ျခင္းသည္သာ အလွတရားေပပဲလား ။<br />
<br />
ဒီလိုဆို ေခါင္ရမ္းေတြခ်ည္း ဖူးပြင့္ခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ။<br />
<br />
ေၾကေၾကကြဲကြဲ ရယ္ေမာမိတာေတြ သိပ္မ်ားလာတယ္ ။<br />
<br />
<br />
<br />
" ဘာကိုမွ မိမိရရဖမ္းဆုပ္ခြင့္မရေသးခင္<br />
<br />
ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္<br />
<br />
သြားလမ္းသာလို႕ လာလမ္းေျဖာင့္ပါေစ "<br />
<br />
<br />
တကယ္ေတာ့ ေရြးခ်ယ္ခံလိုက္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ကနဦးအစထိ ျပန္သြားၾကည့္မယ္ဆို<br />
<br />
ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ခုန္၀င္ခဲ့တဲ့ မ်ဥ္းေတြပါပဲ ။ အေရြးခ်ယ္ခံရဖို႕ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသလိုမ်ိဳးေပါ့ ။<br />
<br />
ရွိေစေတာ့ ။ ရွိပါေစေတာ့ ။ သြားလိုရာသြားပါ ငွက္ငယ္။ သင္လည္း လြတ္ရာကၽြတ္ရာဆီ<br />
<br />
ပ်ံသန္းခ်င္ရွာမွာေပါ့ ။ သံေယာဇဥ္ဟာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ဖို႕သက္သက္ ျဖစ္တည္လာခဲ့တာ မဟုတ္မွန္းေတာ့<br />
<br />
တစ္ေန႕ နားလည္ႏိုင္ပါေစကြယ္ ။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေက်နပ္ေပးလိုက္ပါမယ္ ။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနပါ ။<br />
<br />
အဆင္ေျပႏိုင္ပါေစ ။ ကိုယ္ေတာ့ ကိုယ့္အသက္ကို မီးျပန္ညွိရင္း ရွဴသြင္းမႈတ္ထုတ္<br />
<br />
အနာမက်က္မယ့္ေဆးကိုသာ စိတ္လိုလက္ရ မွီ၀ဲလို႕ " အတၱသမံ ေပမံနတၳိ " အဆို ကို<br />
<br />
ပုန္ကန္ေနအံုးမယ္ ။ ။<br />
<br />
<br />
<br />
</div>
Zin Myohttp://www.blogger.com/profile/13938973873653545918noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2911002671975590978.post-48567110425249981462012-11-19T11:58:00.000-08:002012-11-19T12:01:42.275-08:00သတင္းစကား<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
ေထြေထြထူးထူးရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး<br />
<br />
ေဆာင္းအိပ္မက္အက်ိဳးအပ်က္ေတြ<br />
<br />
မရိတ္သိမ္းျဖစ္ေသးဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါ စံပယ္ ။<br />
<br />
ဗေလာင္ဆူေ၀ေနတဲ့ ရင္ေငြ႕နဲ႕<br />
<br />
ေသြးေအးတယ္လို႕<br />
<br />
အျမဲတမ္းအထင္ခံေနရတဲ့ ေကာင္<br />
<br />
မိႈင္းညိဳ႕ရီေမွာင္သြားရတဲ့ ေဆာင္းမွာ<br />
<br />
<span class="userContent"> ပြဲေတာ္ေတြ ေဖြရွာရင္း</span><br />
<span class="userContent"><br /> ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိတာေတြ </span><br />
<br />
<span class="userContent">အသံတိတ္ ရြာ ရြာက် </span><br />
<br />
<span class="userContent">သည္လိုႏွင့္ ၊ သည္လိုႏွင့္.....</span><br />
<br />
<span class="userContent">အရွက္တကြဲ ေသြးပ်က္သြားခဲ့ရတာေတြ </span><br />
<br />
ေၾကကြဲရပံုမ်ား <br />
<br />
ခုတ္ျဖတ္ခ်ခံရျပီးတဲ့အထိ<br />
<br />
ကိုယ့္ကိုယ္ကို နတ္ေနကိုင္းလို႕ထင္ေနတုန္း<br />
<br />
<br />
<span class="userContent">ငါတို႕ ငါ.တို႕ ငါ..တို႕ ငါ.........တို႕</span><br />
<span class="userContent"><br /> ေအာ္သံဟာ</span><br />
<br />
<span class="userContent">တျဖည္းျဖည္း တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရျပီေပါ့ </span><br />
<span class="userContent"><br /> ေန႕ေတြ ညေတြလည္း ညိဳ႕</span><br />
<span class="userContent"><br /> လင္းေငြ႕ေ၀သီခ်င္စိတ္ကေလးကို</span><br />
<span class="userContent"><br /> အလိုမတူဘဲ ေခါက္သိမ္းထားလိုက္ရျပီ ။ ခဲရာခဲဆစ္ ။</span><span class="userContent"> </span><br />
<span class="userContent"><br /></span>
<span class="userContent">ကိုယ့္ရဲ႕ တီးတိုးသဖန္းပိုးထိုးေဖာ္ေလးေရ</span><br />
<span class="userContent"><br /> ကိုယ္နဲ႕ေ၀းေ၀းမွာ</span><br />
<span class="userContent"><br /> ေပ်ာ္ေနပါတယ္ သတင္းစကားမ်ားၾကားေတာ့</span><br />
<span class="userContent"><br /> မခ်ိမဆန္႕နဲ႕ပဲ ေပ်ာ္ေနလိုက္ရျပန္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ။ </span><br />
<br />
<br />
<span class="userContent"><br /></span>
<span class="userContent"><br /></span></div>
Zin Myohttp://www.blogger.com/profile/13938973873653545918noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2911002671975590978.post-15300975657369244942012-11-18T14:49:00.001-08:002012-11-18T14:49:31.372-08:00ယာမာဂူခ်ီခင္ေဆြရီသို႔ ( ေအာင္ေ၀း )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span></span><br />
ယာမာဂူခ်ီခင္ေဆြရီသို႔<br />
<br />
"အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ<br />
မိန္းမတကာရဲ႕<br />
မဟာစီးပြားေရးအလုပ္ပဲ"<br />
ငါ့ရင္ထဲမွာ ကြဲေၾကရတဲ့အခါ<br />
"မမထား" ဝတၳဳထဲမွာပါတဲ့<br />
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕စကား<br />
မင္းခံစားေစခ်င္မိတယ္။<br />
<br />
မင္းနားလည္ဖို႔ကိုလဲ<br />
ငါ့မယ္အလိုရွိတယ္။<br />
<br />
ဒါေပမဲ့<br />
ကဗ်ာဆရာ<br />
ငါ့အဖို႔မွာေတာ့<br />
ဒါဟာ တကယ့္အမွား<br />
ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။<br />
<br />
ခင္ေဆြရီ ရဲ႕<br />
ဒီမွာ<br />
ငါဟာ ဘာေကာင္လဲ<br />
ရင္ထဲေမာႏြမ္း<br />
မင္းမုန္းစတမ္းဆိုရင္ေလ<br />
ပန္းေတြ ကလဲ<br />
ငါ့အဖို႔မလွပဲေနလိမ့္မယ္။<br />
<br />
ငွက္ကေလးေတြကလဲ<br />
ငါ့လက္ထဲက<br />
ခြဲထြက္ ပ်ံေျပးသြားလိမ့္မယ္။<br />
<br />
ေဇာ္ဂ်ီ ရဲ႕<br />
ေမာင္သစ္ဆင္းကဗ်ာေတြ<br />
မင္းသုဝဏ္ရဲ႕<br />
ေမာင္ေခြးဖို႔ကဗ်ာေတြ<br />
မင္းမရွိတဲ့အခါ<br />
ငါဘာလုပ္ရမလဲကြယ္။<br />
<br />
တစ္ရံေရာအခါ<br />
မင္းနဲ႔ငါ<br />
ကိုယ္ပိုင္ ကဗ်ာ႐ြတ္ဆိုပြဲေလး<br />
ဖိုေႏြးရင္ခံုၾက<br />
လေရာင္ မံႈပ်ပ်နဲ႔<br />
ညထဲကအလြမ္း<br />
ဒဂုန္တာရာ ရဲ႕<br />
"ေငြေလွေပၚက အနမ္း"<br />
ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့ၾကရာ<br />
ေရြးျမစ္ျပာႀကီးလဲ<br />
မစီးဆင္းပဲေနေတာ့မယ္။<br />
<br />
မိုးေရထဲမွာေက်းလက္ဟာခ်စ္စရာ<br />
မင္းမရွိတဲ့အခါ<br />
လယ္ယာေျမႏိုးထ<br />
အဖိုးအဘနဲ႔<br />
ရိုးအတဲ့ေသြးခ်င္းသားခ်င္းေတြ<br />
ေဝးရင္းျခားရင္း<br />
စကားကင္းမဲ့<br />
ေကာက္သင္းနံ႔မဲ့<br />
သက္တံေရာင္မဲ့<br />
ဝါေခါင္ေပ်ာက္ဆံုး<br />
တန္ေဆာင္မုန္းမဲ့<br />
ထြန္တံုးပိတ္ပြဲမဲ့<br />
ရိုးထဲကေခ်ာင္းကေလးလည္း<br />
ေတးမဆိုပဲေနမယ္။<br />
<br />
မိုးမခေတာ<br />
ရိုးအေသာတဲ့<br />
ေဟာဟိုက<br />
မိုးစိုစိုနဲ႔<br />
လဲလဲၿပိဳၿပိဳ<br />
တဲအိုအိုေလးေတြ<br />
ေတးမဆိုပဲေနမယ္။<br />
<br />
ကဗ်ာထဲမွာ ကာရန္ရွာညႇိတဲ့အခါ<br />
အနာဂတ္ဟာ<br />
ငါဘယ္လိုပဲဖြဲ႔ဖြဲ႔<br />
မင္းမုန္းတဲ့ရင္<br />
ဖြဲ႔စည္းေမႊးရီ<br />
ဒီေရျမင့္သစ္<br />
ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး။<br />
<br />
ခင္ေဆြရီရဲ႕<br />
ႏွင္းစီတဲ့ေဆာင္း<br />
တြဲဖက္ေက်ာင္းမွာ<br />
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ<br />
ညိဳးညိဳးညံေတြ<br />
ျပန္လို႔မ်ားၾကားေယာင္<br />
မုန္းဟန္ေဆာင္ရင္<br />
ေနေရာင္က်ဲက်ဲ<br />
ပန္းခင္းထဲမွာ<br />
လြမ္းရဲဖို႔<br />
တို႔ခ်စ္လာတာ<br />
လမ္းခြဲဖို႔ မွ မဟုတ္ပဲကြယ္။<br />
<br />
မနက္ခင္းဆိုရင္<br />
လယ္ကြင္းေတြမွာလည္း<br />
သီခ်င္းေတြလွပေနမယ္။<br />
<br />
မိုေနးရဲ႕ ပန္းေရာင္ႏွင္း<br />
ဗန္ဂိုးရဲ႕ ေနၾကာခင္း<br />
မီးတြင္းမွာ<br />
မင္းဝါဝင္းသလို<br />
အလင္းေရာင္စိုစိုနဲ႔<br />
အို<br />
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ<br />
ငါ့ရင္ထဲ<br />
နွင္းခဲေ႐ႊေရာင္<br />
လြမ္းေအာင္လွပ<br />
အဲဒီရသ<br />
ခုကဗ်ာေရးတဲ့ည<br />
ျပန္လို႔ရတယ္ အခ်စ္ရယ္။<br />
<br />
ေကာက္ရိတ္ရင္း<br />
စပါးနယ္ရင္း<br />
တလင္းျပင္ေရွ႔<br />
ရင္ေငြ႔လံႈေႏြး<br />
သံမဏိေခြ်းစက္<br />
အိပ္မက္ပြင့္ေတြ<br />
ရင့္ေဝလို႔ပဲမေႂကြ<br />
ေဝလို႔ပဲမဆံုး<br />
ရိုမန္တစ္အၿပံဳးေတြနဲ႔<br />
ဟိုတုန္းက<br />
မင္းၿပံဳးခဲ့တာေတြ<br />
ငါအမွတ္ရေနတယ္။<br />
<br />
ၾကားေယာင္ေသးရင္<br />
မင္းနားေထာင္ေနာ္<br />
"ပတၱျမားေရာင္ဝါ<br />
ကံ့ေကာ္ဦးေတြနဲ႔" တဲ့<br />
"ခင္နဲ႔သာအတူတြဲကာ<br />
ဘယ္ကမာၻေ႐ြ႕ေစ<br />
ဖုန္းမေသြပါ<br />
မမုန္းေလနဲ႔အခ်စ္ဦးညႇာ"<br />
ဘာျဖစ္လို႔မ်ား<br />
ခ်စ္ၿပီးမွ<br />
လမ္းခြဲခ်င္ရတာလဲ<br />
ဝမ္းနည္းစရာပါ<br />
ခင္ေဆြရီ။<br />
<br />
ပိေတာင္ဦးေတြနဲ႔<br />
ငါမူးေဝတုန္း<br />
တို႔လယ္ေျမ႐ိုးျပတ္ကုန္းမွာ<br />
မင္းမုန္းမွာငါစိုးခဲ့<br />
ငါမုန္းမွာမင္းစိုးခဲ့<br />
ဒါနဲ႔မ်ား<br />
ခြဲသြားဖို႔လမ္း<br />
ရွာခ်င္စမ္းတာလဲ<br />
ငါ့ရင္ထဲက ခင္ေဆြရီ။<br />
<br />
ေလာကကမ္းပါးမွာ<br />
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပို<br />
လြမ္းေရးခ်ိဳ<br />
ေခတ္ကိုျဖတ္သန္းရမယ္ေလ။<br />
<br />
ေက်းလက္ဟာ<br />
ငါ့ကဗ်ာရဲ႕<br />
ရာဇဝင္႐ုပ္ပံု<br />
ေရြးျမစ္ျပင္လိႈင္းလႈပ္ခုန္<br />
လြန္းေတာင္ေပၚကမုတ္သံု<br />
အားလံုးဟာယံုတတ္ရင္<br />
ရင္ခုန္ လြတ္လပ္<br />
ခ်စ္ျမတ္စရာပါ။<br />
<br />
ခင္ေဆြရီရဲ႕<br />
မင္းနဲ႔ငါနဲ႔<br />
ဘဝရဲ႕ ပထမေျခလွမ္း<br />
မိုးစိုစိုနဲ႔လွမ္းေတာ့<br />
ရင္ဖိုဖိုနဲ႔ ခ်မ္းခဲ့တာပဲ<br />
ခရီးအလြမ္း<br />
ၾကမ္းခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။<br />
<br />
အဲဒီတုန္းက<br />
ငါ႐ြတ္ျပခဲ့တဲ့<br />
မာယာေကာ့ဖ္စကီးရဲ႕ ကဗ်ာ<br />
မင္းအခုျပန္နားေထာင္ပါ။<br />
<br />
"ခ်စ္တတ္ဖို႔ ႏွလံုးသားတစ္စံုရယ္<br />
ရင္အခုန္မွန္ေစဖို႔<br />
ကုန္ထုတ္လုပ္မယ့္လက္ႏွစ္ဖက္ရယ္<br />
ဒီႏွစ္ခုျပည့္စံုရင္<br />
ငါတို႔လက္ထပ္ၾကပါစို႔" တဲ့။<br />
<br />
မွတ္မွတ္ရရ<br />
ေ႐ြးၿမစ္ေပၚက<br />
ပဲ့ေထာင္ေပၚမွာ<br />
မင္းကို ငါေခၚလာခဲ့တာပဲ။<br />
<br />
မိုးေရထဲက<br />
ရဲရင့္ရတဲ့<br />
ဇူလိုင္လ ၁၃ရက္<br />
ဘဝစာမ်က္ႏွာ<br />
၁၉၈၁ မွာ။<br />
<br />
ငါေက်ာင္းဆရာ<br />
မင္းေက်ာင္းဆရာကေတာ္<br />
အရပ္ကေခၚရင္<br />
ငါေလမင္းကို<br />
ေပ်ာ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။<br />
<br />
မင္းရင္ထဲမွာ<br />
ဘယ္လိုရွိမလဲ<br />
ငါေဝခြဲၾကည့္<br />
သံစဥ္ညႇိရင္း<br />
ခ်ိဳသင္းၾကိဳင္ေလွာက္<br />
ခဲ့တယ္ေလ။<br />
<br />
ဒါေပမဲ့<br />
ငါဝန္ခံပါတယ္ ခင္ေဆြရီ။<br />
<br />
၂၃ ဇူလိုင္ ၁၉၈၄ မွာ<br />
ငါအသက္သံုးဆယ္<br />
ျပည့္တဲ့အခါ<br />
"ေ႐ြးျမစ္ကမ္းက<br />
ငါ့မိန္းမခင္ေဆြရီ<br />
ငါ့ဂီတဟာ<br />
မလွေသးဘူးကြယ္" လို႔<br />
ငါေရးခဲ့ေသးပါတယ္။<br />
<br />
"ရင္ခုန္သံ ႏွစ္ကာလမ်ား"<br />
ဆိုတဲ့<br />
အဲ့ဒီကဗ်ာ<br />
လူငယ္တဦးရဲ႕ အတၱရုပ္ပံုလႊာ<br />
မင္းျပန္ရွာဖတ္ေနာ္<br />
"ငါ့ဘဝဟာ<br />
ငါ့သား လေရာင္ေဝး<br />
ႀကီးလာရင္ကဗ်ာေရးဖို႔<br />
ရိုးေဟးျငာသံ<br />
ဒါမွမဟုတ္ ရစ္သမ္<br />
စံၿဖစ္ရမယ္"<br />
ငါ့ရဲ႕ရင္ကို<br />
မင္းျမင္မွာလား<br />
မယားအသက္နဲ႔<br />
အားတက္စရာ<br />
သားဟာ<br />
ဓားတစ္လက္ပါကြယ္။<br />
<br />
တကယ္လည္း<br />
ငါစြဲၿမဲယံုၾကည္<br />
အမည္ သညာ<br />
ေခၚစရာကား<br />
မဟာ လေရာင္ေဝး<br />
တု႔ရင္ေသြးရဲ႕<br />
အေရးေတာ္ပံု<br />
ေမြးေန႔ႀကံဳလာ<br />
မယံုခ်င္စရာပါ။<br />
<br />
အဲဒီေန႔ဟာ<br />
႐ုရွား မဟာေအာက္တိုဘာ<br />
ေတာ္လွန္ေရး<br />
၆၅ ႏွစ္ၿပည့္<br />
(၇ ရက္၊ ၁၁လ၊ ၈၂ ခုနွစ္)<br />
ငါမေမ့<br />
လြမ္း၍ေနဆဲပါ<br />
ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီ။<br />
<br />
ငါ့အေတြးနဲ႔<br />
ေပးတဲ့နာမည္<br />
ဂ်ပန္ျပည္က<br />
"တိတ္ခ္မီအေဝး"<br />
ရင္ထဲေဆြးလို႔<br />
ေမႊးတဲ့ ႏွင္းဆီ<br />
ခင္ေဆြရီဟာ<br />
"ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီ" ျဖစ္<br />
ဘာျဖစ္သလဲ<br />
႐ုပ္ရွင္ထဲက<br />
မိုးမိုးေအးလွသလို<br />
ငါ့ရင္ထဲက<br />
မခင္ေဆြရီ(ျမန္မာျပည္)လည္း<br />
လွတာပါပဲ မိန္းမရယ္။<br />
<br />
အလြမ္းတစ္စ<br />
ငါ့ရင္ဝမွာ<br />
လြင့္ရွထိမွန္<br />
နာက်င္ျပန္ၿပီ<br />
မဒမ္ေအာင္ေဝး<br />
သို႔မဟုတ္<br />
ခင္ေဆြရီ။<br />
<br />
ခင္ေဆြရီရဲ႕<br />
ငါ့ဘဝကို ကဗ်ာဖြဲ႔<br />
ငါ့ရဲ႕ ကဗ်ာမွာ<br />
"ျပည္သူထဲက<br />
ဆင္းရဲခ်ိဳၿမိန္<br />
အိပ္မက္မဟုတ္။<br />
ကဗ်ာအလုပ္<br />
မဟာ႐ုပ္နဲ႔<br />
ကြ်န္ပ္" လို႔<br />
ငါ သ႐ုပ္ေဖာ္ခဲ့ၿပီ။<br />
<br />
အဲဒီကဗ်ာ<br />
"အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး ငရဲ" ထဲမွာ<br />
ငါ ဒီလိုခံစား<br />
ငါ့ရဲ႕သေဘာထား<br />
ခါးသီးေပမယ့္<br />
ခ်ိဳျမခဲ့ပါၿပီကြယ္။<br />
<br />
"ဒုကၡရွိမွ<br />
ဘဝျမင့္ျမတ္<br />
လွပတတ္၏။<br />
သိကၡာမာန<br />
အက်မခံ<br />
ကံ<br />
ကံ၏အလုပ္<br />
ကြ်န္ပ္မသိ"<br />
မသိလို႔လည္း<br />
ငါဆင္းရဲေနတာေပါ့ကြယ္။<br />
<br />
ငါဆင္းရဲလို႔လည္း<br />
မင္းလမ္းခြဲခ်င္တာေပါ့ကြယ္။<br />
<br />
လမ္းမခြဲခင္ဝမ္းနည္းရင္လည္း<br />
နည္းပါ<br />
ငါေရးတဲ့စာ<br />
ငါ့ကဗ်ာ<br />
မင္းဖတ္ပါေနာ္။<br />
<br />
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္<br />
ငါ<br />
မင္းကိုခ်စ္ေနဦးမယ္။<br />
<br />
တြယ္တာေနသမွ်<br />
ငါ့ဘဝရဲ႕<br />
သုခတစ္ျခမ္း<br />
မင္းယူစမ္းေလ<br />
မင္းဘဝရဲ႕<br />
ဒုကၡတစ္ျခမ္း<br />
ငါ့ကိုကမ္းေလ<br />
တစ္ခန္းမရပ္<br />
အလြမ္းဇာတ္လည္း<br />
ခ်စ္တတ္ရင္ ခ်စ္စရာ<br />
ေမာင္ခိုင္မာ ေျပာသလို<br />
"ပလူေကာင္ကို<br />
အိမ္ေျမႇာင္ဆြဲသလိုပ<br />
အပူေရာင္<br />
အိမ္ေထာင္ထဲမွာ" ေနာ္။<br />
<br />
ယာမာဂူခ်ီ<br />
ဒီနာမည္<br />
ျပည္သူထဲမွာ<br />
ကဗ်ာဆရာ ေပးခဲ့ၿပီ။<br />
<br />
ကဗ်ာထဲမွာ<br />
ငါေရးဖူးခဲ့<br />
"ေနာင္လာမယ့္<br />
ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ<br />
ေအာင္ေဝး<br />
လူျဖစ္ေသးရင္<br />
ကေလးတစ္ဒါဇင္<br />
ခင္ေဆြရီ က်မ္းစာတစ္အုပ္<br />
အဘိုအိုႀကီး႐ုပ္နဲ႔" လို႔<br />
အဲဒီကဗ်ာ<br />
၈၆ ဇန္နဝါရီ<br />
႐ုပ္ရွင္ေအာင္လံမွာ<br />
မင္းၿပန္ဖတ္ပါ။<br />
<br />
အနာဂတ္မွာ<br />
ငါဘာျဖစ္ေနမလဲ<br />
ငါမင္းကို<br />
ဘယ္လိုသေဘာထားမလဲ<br />
မ်ိဳးဆက္သစ္ကို<br />
ငါဘယ္လို ပ်ိဳးေထာင္မလဲ<br />
ငါဘယ္သူဆိုတာ<br />
မင္းသိလာပါလိမ့္မယ္။<br />
<br />
ျပန္ေျပာျပရင္လည္း<br />
သံေယာဇဥ္ပဲ<br />
ရင္ထဲက<br />
ဆြဲထုတ္ရေတာ့မယ္။<br />
<br />
"ေအာင္ေဝးခံစားမႈမ်ား"<br />
ဆိုၿပီး ခပ္ပါးပါးကဗ်ာစာအုပ္<br />
စာကူးစက္နဲ႔ထုတ္ေတာ့<br />
ငါ့႐ုပ္ပံုလႊာ<br />
"မလင္းျပာ" ဆိုတဲ့<br />
နာမည္နဲ႔<br />
မင္းေရးတဲ့အမွာ<br />
ဒီလိုပါတယ္။<br />
"သူ ကဗ်ာေရးရင္<br />
သားေမ့မယားေမ့ပါ။<br />
သူ႔ကဗ်ာေတြဟာ<br />
တစ္ႏွစ္လံုးေနမွ<br />
မဂၢဇင္းမွာ<br />
သံုးေလးပုဒ္ပါဖို႔<br />
အႏိုင္ႏိုင္ပါ။<br />
ပါျပန္ေတာ့လည္း<br />
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွ<br />
စာမူခ<br />
အစိတ္သံုးဆယ္<br />
ဒီဇယ္ဖိုး<br />
ေရနံဆီဖိုး<br />
ကုန္ရတာနဲ႔<br />
မကာမိပါဘူး"<br />
ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။<br />
ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီ။<br />
<br />
မင္းရည္မွန္းတာကို<br />
ငါ မရည္မွန္းႏိုင္ေသးႏိုင္တာပဲ<br />
ငါဝမ္းနည္းတယ္။<br />
ငါယံုၾကည္တာကို<br />
မင္းမယံုၾကည္ႏိုင္ေသးတာလည္း<br />
ငါဝမ္းနည္းတယ္။<br />
<br />
ငါ့ရင္ထဲမွာ<br />
ကဗ်ာ<br />
ကဗ်ာထဲမွာ<br />
ျပည္သူ<br />
ျပည္သူထဲမွာ<br />
မင္းလည္းပါတယ္။<br />
<br />
ဒဂုန္တာရာဟာ<br />
ငါ့ျပည္သူပဲ<br />
လူထုေဒၚအမာဟာ<br />
ငါ့ျပည္သူပဲ။<br />
ၾကည္ေအာင္ က စ<br />
ေမာင္လင္းခက္ အဆံုး<br />
အားလံုးဟာ<br />
ငါ့ျပည္သူပဲ။<br />
<br />
ခင္ေဆြရီ<br />
လေရာင္ေဝး<br />
ေနာင္သမီးေလးေမြးလို႔<br />
ၾကည္ေအး<br />
ႏုႏုရည္အင္းဝ<br />
ေမႊးကူးထံုရွ<br />
သင္းျမခဲ့ရင္<br />
လွတဲ့ "ႏွင္းဆီေဝး"<br />
ဟာလည္း<br />
ငါ့ရဲ႕ ျပည္သူပါပဲ။<br />
<br />
ျပည္သူေရွ႕မွာ<br />
ကဗ်ာဆရာ<br />
အိမ္ေထာင့္ဦးမွာ<br />
ကဗ်ာဆရာ<br />
ထပ္တူမက်တာေတာ့<br />
မင္းခြင့္လႊတ္ပါ။<br />
<br />
႐ြာမွာတုန္းက<br />
သင္ပုန္းေဟာင္းနဲ႔<br />
ေက်ာင္းဆရာ<br />
ၿမိဳ႕မွာေနေတာ့<br />
ေျမျဖဴမကိုင္<br />
'ပင္မေရစီး"<br />
စာအုပ္ဆိုင္ထိုင္တဲ့<br />
ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာဆရာ<br />
ငါဟာငါပါပဲ။<br />
<br />
ပထမေက်းလက္မွာ<br />
တြဲဖက္ဆရာသံုးႏွစ္ (၁၉၇၉-၈၂)<br />
ေနာက္ေတာ့<br />
ရန္ကုန္မွာ<br />
မဟာဝိဇၹာႏြံနစ္<br />
ကဗ်ာဆရာျဖစ္တဲ့ တစ္ႏွစ္<br />
(၈၂-၈၃)<br />
ၿပီးေတာ့ တြဲဖက္ဆရာ<br />
ေက်းလက္မွာ<br />
ဒုတိယမၸိႏွစ္ႏွစ္ (၈၃-၈၅)<br />
ခုေတာ့ ေျမာင္းျမမွာ<br />
(၈၅-၈၆)<br />
ထေျမာက္စိမ္းမ်စ္<br />
ကဗ်ာနဲ႔ျပန္ခ်စ္<br />
မိန္းမနဲ႔ရန္ျဖစ္<br />
ဒါေခတ္ထဲက<br />
ဆင္းရဲတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ<br />
လြတ္လပ္ကာရန္<br />
ပံုသဏာန္အသစ္နဲ႔<br />
ကဗ်ာသစ္ပဲေပါ့ကြယ္။<br />
<br />
ဆိတ္ဖလူးရနံ႔ကို<br />
လြန္ေျမာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္<br />
ႏွစ္ႏွစ္က ခ်စ္သူဘဝ<br />
ငါးႏွစ္က<br />
အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ<br />
ဒုကၡခ်ိဳျမ<br />
လွပခဲ့ၿပီ ခင္ေဆြရီ။<br />
<br />
ဒီအခ်ိန္မွာ<br />
ငါဟာ<br />
အိပ္မက္ေနတာလား<br />
ဆိုေတာ့လည္း<br />
မယားရယ္<br />
သားရယ္<br />
စားဝတ္ေနေရး<br />
ေရးသံုးေရးပဲ<br />
အေတြးထဲမွာ<br />
စိုင္ခဲခဲ့တယ္။<br />
<br />
လူမွန္ရင္<br />
တာဝန္ႀကီးနွစ္ခု<br />
မ်က္ေမွာက္ျပဳရမယ္<br />
တစ္ခု က ကုန္ထုတ္လုပ္ေရး<br />
ေနာက္တစ္ခုက<br />
မ်ိဳးဆက္ျပန္႔ပြားေရး<br />
အဲဒီ အေရးထဲ<br />
ငါလည္းခိုဝင္<br />
ရင္ခုန္ခဲ့တယ္။<br />
<br />
ဒါေပမယ့္ကြယ္<br />
"တိုက္ကားမရလည္း<br />
ဆိုက္ကားခ ရွိတဲ့အခါ<br />
ဟသၤာတ ေပတရာ<br />
ေပ်ာ္စရာပါ" တဲ့<br />
ေမာင္ႏြယ္ထြဋ္ရဲ႕ ကဗ်ာကိုပဲ<br />
ငါ ကိုးကားရေတာ့မယ္။<br />
<br />
ကဗ်ာဆရာနဲ႔<br />
သူရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ<br />
ဆင္းရဲတာ ဆန္းသလား<br />
သင္းကြဲတာ<br />
ဆန္းသလားကြယ္။<br />
<br />
ငါ့အဓိက<br />
ဘဝ အလြမ္းအေမာအျမင္<br />
သ႐ုပ္မွန္ရင္ေတာ့<br />
ခင္ေဆြရီ<br />
နာခံရမယ္။<br />
<br />
ဘဝက<br />
အသိကိုျပဌာန္း<br />
လူတန္းစားတူမွ<br />
ခံယူခ်က္ညီ<br />
ယံုၾကည္ျခင္းမွာပဲ<br />
ႏွင္းဆီပြင့္တယ္။<br />
<br />
"အခ်စ္ေရ<br />
ေျမနဲ႔ေကာင္းကင္<br />
ျမင္ေနသမွ်<br />
အလွေခတ္ဦး<br />
ဖူးသစ္လာမွာပါပဲကြယ္<br />
ယံုပါ" တဲ့<br />
ေမာင္ေလးေအာင္ရဲ႕ ကဗ်ာ<br />
ခုေနမွာ<br />
ငါ ဒါပဲ႐ြတ္ျပႏိုင္ေသးတယ္။<br />
<br />
ငါတို႔အိမ္ေထာင္ေရး<br />
မလွေသးလည္း<br />
တို႔ေတြးစရာ<br />
ဘယ္ကဗ်ာဆရာရဲ႕<br />
အိမ္ေထာင္ေရးဟာေကာ<br />
လွပါသလဲ။<br />
<br />
ကဲ<br />
ရင္ထဲေျပရွ<br />
ႏြမ္းလ်စဥ္းစား<br />
အလြမ္းအားအင္<br />
သစ္ေတာ့ကြယ္။<br />
<br />
ပုသိမ္မွာ ေမာင္ေအာင္ပြင့္<br />
ဇနီး(ေဒၚ)နန္းညႊန္႔ေ႐ႊ<br />
ရင္ျဖင့္ရင္းႏွီး<br />
ဘဝခရီးၾကမ္း<br />
ဆူးခင္းလမ္းမွာ<br />
သား<br />
"ေမာင္ႀကီးၿငိမ္းခ်မ္း" တဲ့<br />
သမီး<br />
"လံုမၿငိမ္းခ်မ္း" တဲ့<br />
မခ်မ္းသာေပမယ့္<br />
လြမ္းစရာကြယ့္။<br />
<br />
ယာမာဂူခ်ီရဲ႕<br />
ဒီလိုပဲ<br />
ေခတ္ၿပိဳင္ထဲမွာ<br />
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ။<br />
ခံယူတတ္ရင္<br />
ခံယူခ်င္စရာ<br />
ရင္ထဲမွာ<br />
ဘာပဲ ပူေလာင္<br />
အေမွာင္ျဖစ္ျဖစ္<br />
တစ္ေခတ္တစ္ခါ<br />
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္<br />
စာတစ္ပုဒ္ပဲ<br />
ေရးထုတ္လိုက္ရ<br />
ေရးတဲ့ခဏမွာ<br />
ႏွလံုးစိတ္ဝမ္း<br />
ခဏၿငိမ္းခ်မ္း<br />
ရတာပဲမဟုတ္လား။<br />
<br />
ပူတတ္ရင္လည္း<br />
ပူစရာပဲေလ<br />
က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ<br />
ေရွာင္လႊဲမရ<br />
အိမ္လခ<br />
ဆိုင္ခန္းခ<br />
မီတာခ<br />
ရွိသမွ်ေတြ<br />
လကုန္ရင္<br />
ရင္ထဲေလာင္ၿမိဳက္<br />
မူးမိုက္ၿပိဳလဲ<br />
ေသပဲသြားမလား<br />
စားစရာမရွိ<br />
ေလ်ာ္စရာရွိနဲ႔<br />
မရွိျခင္းေတြ<br />
ျမင္းရိုင္းငါးေကာင္<br />
မီးဖိုေခ်ာင္မွာ<br />
ျခင္ေထာင္ထဲမွာ<br />
မည္းမည္းျမင္ရင္<br />
ရန္သူထင္စရာ<br />
တစ္ခါတစ္ခါ<br />
ငါလည္း<br />
စိတ္ညစ္ရတာပါပဲကြာ။<br />
<br />
ခင္ေဆြရီမ ရဲ႕<br />
မင္း ဘဝက<br />
မိန္းမ လည္း မိန္းမ<br />
ကဗ်ာ့ဆရာ့ မယားလည္း ကဗ်ာဆရာ့မယား<br />
ငယ္ဂုဏ္ကလည္းထြားေတာ့<br />
ပူမ်ားပူရင္အမွန္ပဲ<br />
ငါ ျငဴစူခ်င္ခဲ့တယ္။<br />
<br />
ဒါဟာ<br />
ငါ့ရဲ႕အမွား<br />
ငါမွားပါတယ္ကြယ္ဆိုေတာ့<br />
ေဟာ<br />
မင္းငိုျပန္ပါပေကာ။<br />
<br />
မင္းငိုရင္ ငါေခ်ာ့<br />
ငါေခ်ာ့ရင္ မင္းမူ<br />
မင္းမူေတာ့ ငါစ<br />
ငါစလို႔မင္းစိတ္ေကာက္ရင္<br />
ဟန္ေဆာင္လို႔ ငါအိပ္<br />
မီးပိတ္ေတာ့လည္း<br />
ညည္းစိတ္ေလ်ာ့ရတာပဲ<br />
မဟုတ္လား။<br />
<br />
ဒီလိုပဲေလ<br />
မင္းပဲျဖစ္ျဖစ္<br />
ငါပဲျဖစ္ျဖစ္<br />
ေခတ္ၿပိဳင္ထဲမွာ<br />
အဲဒီ အိမ္ေထာင္မႈ<br />
ခ်စ္လို႔ထုသြန္း<br />
လြမ္းဖို႔ထူေထာင္<br />
လဲၿပိဳရေအာင္မွ မဟုတ္တာ။<br />
<br />
ဒါနဲ႔မ်ား<br />
တရားလမ္းလြဲ<br />
အားစမ္းပြဲမွာ<br />
လမ္းခြဲဖို႔စကား<br />
မင္းႏွလံုးသားက<br />
ေျပာၾကားခ်င္ရတာလဲကြယ္။<br />
<br />
မင္းမွာ<br />
ေကာင္းကင္မရွိေပမယ့္<br />
ငါ့မွာ<br />
ကဗ်ာ<br />
ေျမလႊာရွိတယ္။<br />
<br />
ငါ့ကဗ်ာဟာ<br />
အနာဂတ္ကို<br />
ဖြဲ႕စပ္ႀကိဳရင္း<br />
မင္းကိုလည္း<br />
"ရဲေဘာ္<br />
ရဲေဘာ္<br />
ရဲေဘာ္" လို႔<br />
ေအာ္ရင္းဟစ္ရင္း<br />
စည္း႐ံုးရင္းနဲ႔<br />
လမင္းတစ္ရာ<br />
ထိုေနရာကို<br />
ပန္းေပါင္းတစ္ရာ<br />
ထိုအခါကို<br />
ရာဇဝင္နဲ႔<br />
အခ်စ္နဲ႔<br />
ေခတ္ရဲ႕အမွန္တရား<br />
အသစ္ဖြဲ႔ခံစား<br />
ေခၚေဆာင္သြားလိမ့္မယ္။<br />
<br />
ဘဝဆိုတာ<br />
လွပစြာ<br />
ဆင္းရဲတတ္ဖို႔ပဲလိုတယ္။<br />
<br />
ေနာင္အနာဂတ္မွာ<br />
မင္းဟာ<br />
မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ရဲ႕ မိခင္<br />
ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မယ္။<br />
<br />
ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့<br />
မင္းဟာ<br />
ယာမာဂူခ်ီလို လွပ<br />
ေအးျမ႐ံုနဲ႔<br />
လံုေလာက္ပါတယ္ကြယ္။<br />
<br />
မင္းရယ္<br />
ငါရယ္<br />
သားေတြသမီးေတြ<br />
ဖြဲ႔စည္းစိမ္းသင္း<br />
ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ<br />
ေမာင္သာနိုး ကဗ်ာဖြဲ႔သလို<br />
"မဂၤလာပါ နံနက္ခင္း" လို႔<br />
လာမယ့္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု<br />
ခ်စ္သူ အိပ္မက္ႏႈတ္ခမ္း<br />
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္နမ္းရေအာင္။<br />
<br />
ခ်စ္တတ္ၿပီး<br />
သတၱိရွိမယ္ဆိုရင္<br />
အနာဂတ္ဟာ<br />
ထာဝစဥ္ ခ်ိဳျမေနမွာပါ။<br />
<br />
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသာ<br />
ရမယ္ဆိုရင္<br />
ရာဇဝင္မွာ<br />
မိန္းမျမတ္မိခင္ေတြဟာ<br />
ေကာင္းကင္တစ္ျခမ္း<br />
ပခံုးထမ္းၿပီး<br />
လမ္းၾကမ္းၾကမ္းလည္း<br />
ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါသတဲ့<br />
ကဲ<br />
ဘယ့္ႏွယ့္လဲ<br />
ငါ့ရင္ထဲက<br />
မခင္ေဆြရီ (ၿမန္မာၿပည္)။ ။<br />
<br />
ေအာင္ေဝး<br />
ေပဖူးလႊာ၊ ၁၉၈၆၊ ဇူလိုင္။<br />
<br />
<br />
</div>
Zin Myohttp://www.blogger.com/profile/13938973873653545918noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2911002671975590978.post-81739182106107013952012-11-15T12:53:00.001-08:002012-11-15T12:53:22.781-08:00ယေန႕ရာသီဥတုဟာ အရင္လိုပဲ ေ၀ေလေလ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span></span><br />
<div>
<h2>
<div>
<br /></div>
</h2>
</div>
<div>
<div>
<br /><span></span></div>
</div>
<span><div>
အက္ရွ္ေလ!!!<br />
<br />
ငါေတာ့မင့္လိုေလေနျပီ ။ သည္ရက္ပိုင္းအတြင္း ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူး ။ ဆိုေတာ့ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ဘူး ။<br />
<br />
ဆိုေပမယ့္ ငါစကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္တယ္ ။<br />
<br />
ဒီမိုကေရစီ
၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ၊ ဆန္ရွင္ ၊ လူ႕အခြင့္အေရး ၊ လူတန္းေစ့ေနနိုင္ေရး ၊
သမၼတၾကီး ၊ NLD ၊<br />
<br />
ၾကံ႕ဖြံ႕ ၊ စသျဖင့္ ဘာညာသာရကာေတြ
ေရပက္မ၀င္ေအာင္ေျပာျဖစ္တယ္ ။<br />
<br />
စိတ္ကူးေပါက္လာတာနဲ႕ ငါ့အေျခခံဥပေဒကို ငါကိုယ္တိုင္ေရးၾကည့္ဆြဲလိုက္တာ<wbr></wbr>(စိတ္ကူးထဲမွာ)<br />
<br />
ထင္သေလာက္ လွမလာဘူး ။ ကေမာက္ကမ ။<br />
<br />
ငါကငါမဟုတ္တဲ့သူေတြနဲ႕အံမ၀င္ခဲ့<wbr></wbr>ဘူး(ငါဆြဲတဲ့ငါ့အေျခခံဥပေဒထဲမွာ<wbr></wbr>) ။<br />
<br />
စိတ္ပ်က္စြာနဲ႕ပဲ အဲ့သည္စိတ္ကူးကို လံုးေခ်လႊင့္ပစ္ခဲ့တယ္ ။<br />
<br />
ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈေပါ့လို႕ ငါ၀တ္တစ္စလစ္ေၾကြးေၾကာ္မိတာ မင္းသိရင္ ရယ္မလား ။<br />
<br />
မရယ္နဲ႕ အက္ရွ္ေလ !!!<br />
<br />
မင္းလည္းငါ့လို
ေရးဆြဲၾကည့္ေလ ။ မင္းတစ္ေယာက္တည္းေရးဆြဲမယ့္ မင့္အတြက္<br />
<br />
မင့္ရဲ႕အေျခခံဥပေဒဟာလည္း မင္းမဟုတ္တဲ့ငါတို႕နဲ႕ ပနံသင့္လာမွာမဟုတ္ဘူး ။<br />
<br />
အဲ့သည္အခါ မင္းလည္း မင့္ရဲ႕စိတ္ကူးကို လံုးေခ်လႊင့္ပစ္ႏိုင္ေအာင္ေလ့က်<wbr></wbr>င့္ထားပါ ။<br />
<br />
ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈေပါ့လို႕ ၀တ္တစ္စလစ္ေၾကြးေၾကာ္ပါ ။ ငါ့လိုပဲ ။<br />
<br />
ဟားဟားဟား ။<br />
<br />
ရယ္ရတယ္မို႕လား အက္ရွ္ေလ ။<br />
<br />
ငါတို႕ဟာ ရူးသြပ္မိုက္မဲလြန္းသူေတြပဲ ။<br />
<br />
ငါတို႕ဟာ
မ်က္စိတစ္ဆံုးရဲ႕ဟိုဘက္မွာ ဘာေတြရွိနိုင္လဲ ဆိုတာ<br />
<br />
သိစရာမလိုေလာက္ေအာင္/မသိခ်င္ ေလာက္ေအာင္ က်ယ္ျပန္႕ခ်င္လြန္းသူေတြျဖစ္ၾ<wbr></wbr>ကတယ္ ။<br />
<br />
ငါတို႕ဆိုတာ ကိုယ့္အေျခခံဥေပေဒကို ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းစီအတြက္<br />
<br />
ေရးဆြဲမယ့္(တဲ့) မင္းနဲ႕ငါ ပဲ ျဖစ္တယ္ ။ ဟုတ္တယ္မို႕လား ။ ရယ္ရတယ္မို႕လား အက္ရွ္ေလ ။<br />
<br />
သည္ရက္ပိုင္းအတြင္း စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္တယ္ ။<br />
<br />
ဆိုတာ သည္ေလာက္နဲ႕မျပီးေသးတာေတြ ပါေသးတယ္ ။<br />
<br />
ရာသီဥတုက ေဖါက္ျပန္လာတယ္ အက္ရွ္ေလ!!!<br />
<br />
ဒါ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ နွစ္ ၃ နွစ္ ၄ နွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က(ေက်ာ္ခ်င္သေလာ<wbr></wbr>က္ေက်ာ္ၾကည့္)<br />
<br />
ေျပာဖူးတဲ့စကား ၾကီးပဲ ။ ဘာဆန္းလဲ ။ လို႕ မင္းထင္တယ္လား ။<br />
<br />
ထင္ခ်င္သလိုသာထင္ ၊ ေပ်ာ္သလိုသာ ထင္လိုက္ အက္ရွ္ေလ !!!<br />
<br />
မင္းသတိထားမိလား ။ သည္ရာသီ ေႏြ/ေန က အရင္ကလို ပူေလာင္ရဆဲပဲ ။ ဗေလာင္ဆူ ရဆဲ ။<br />
<br />
ရင္ခြင္တိုင္းကိုျမင္ၾကည့္ ။ ေတြ႕ပလား ။ အပူေငြ႕ေတြ တရိပ္ရိပ္ ၊ တတိတိ စိုးရိမ္အမွတ္မွာ<br />
<br />
တက္ခ်ည္ ၊ ျမင့္ခ်ည္ ။ ရာသီဥတုက အမွန္အကန္ေဖါက္ျပန္ေနတယ္ အက္ရွ္ေလ !!!<br />
<br />
ငါေတာ့
နာဂစ္ ၊ ဆူနာမီ ၊ ဟိုအရင္က အတိတ္တေစၦေတြ ၊ ျပီးေတာ့ အဲ့တာ<br />
<br />
အဲ့တာ ေတြ
ျပီးခဲ့ျပီထင္ထားတာေတြ ေၾကာက္မိေနတုန္းပဲ ။ ဟုိအရင္တုန္းကလို ။<br />
<br />
မီး ေဘး ေရွာင္ မ ေလာင္ ခင္ တား<br />
<br />
ေဟာ သတိေပးခ်က္အသံေတြၾကားျပီ ။ ၾကားျပန္ျပီ ။ ၾကားရျပန္ျပီ ။ ဟိုအရင္တုန္းကလို ။<br />
<br />
ၾကား/တား ရဦးမွာပဲ ။ အခ်ိန္ကန္႕သတ္ခ်က္ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္ မွ ဘယ္ေရြ႕ ဘယ္မွ်အထိ ။<br />
<br />
အက္ရွ္ေလ!!!<br />
<br />
ငါေတာ့သည္ရက္ပိုင္းအတြင္း စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္တယ္ ။<br />
<br />
ဆိုေပမယ့္ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ဘူး ။ ဆိုေတာ့ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူး ။ ေ၀ေလေလ ။<br />
<br />
အက္ရွ္ေလ!!!<br />
<br />
မင္းေကာငါ့လိုေလေနတုန္းပဲလား ။<br />
</div>
</span></div>
Zin Myohttp://www.blogger.com/profile/13938973873653545918noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2911002671975590978.post-80997750173541893482012-11-04T12:19:00.003-08:002012-11-04T12:19:20.469-08:00ဘာမွမဟုတ္တာေတြကလည္း တစ္ခုခုေတာ့ဟုတ္ေန မွာ/တာ ပဲ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<span class="font-size-3">ႀကိဳးေပၚၾကြက္ေလ်ွာက္သံေလ</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">နတ္ေစာင္းသံေလာက္ေတာ့ ဘယ္နား၀င္ခ်ိဳလိမ့္မလဲေနာ</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">နားလည္ဖို႕မလိုဘူး နားလည္ေပးတတ္ဖို႕ပဲလိုတယ္ (ဆိုလား) </span><br />
<br />
<span class="font-size-3">အလာၾကီးပဲ စရုိက္က</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">စိတ္ဓာတ္ေလးကိုျပတယ္</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">ဆိုေတာ့ သိရတာေပါ့ </span><br />
<br />
<span class="font-size-3">ဂ်ပိုးလည္း လိပ္ျဖစ္လို႕ရတာပဲ မဟုတ္လား</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">စကား</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">ကားကားေလးနဲ႕စြင့္စြင့္ေလးမွ လႊတ္လွတာ</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">လွတာ မက္ရင္ လွတာေလး နဲ႕ ညက္တတ္ပါတယ္ chat</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">check ၾကည့္ပါ</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">ဘာခက္တာမွတ္လို႕</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">ညစာကို မနက္စာနဲ႕ေပါင္းမွတ္ထားလိုက္လို႕လည္းျဖစ္တာပဲ ၀မ္းစာ</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">တစ္ထြာတစ္မိုက္ကေလးနဲ႕ လာ လာ မတိုင္းခ်င္စမ္းပါနဲ႕ ဆို</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">ျပီး ဘယ္လို ရာဇ၀င္ေတြရိုင္းကုန္ျပီ ဟုတ္လား ခက္ျပီ</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">ဘယ္မွာရိုင္းလို႕လဲ ယဥ္ယဥ္ေလးပဲရူးေနတာ လြမ္းနာ</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">အလြမ္းေၾကာင့္နာရတာလား လြမ္းျပီးရင္ နာရမွာလား</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">ေမးခြန္းကမျပတ္သားလို႕ ေဆးမတိုးေတာ့ဘူး ( တဲ့ )</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">သူက</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">သြားေတာ့မွာေလ မုန္းမုန္းေမ့ေမ့</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္တဲ့မီးပဲ တေရြ႕ေရြ႕ပြားတယ္ (ဆိုသကိုး)</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">ေအ့ ေဂ့ ေဟ့ ငါ့ပုလင္းကိုဘယ္ေကာင္လာမီးညွိသြားတာလဲ</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">ပူတယ္ ရန္ကုန္ေဆာင္းက မေအးဘူး ဆိုတာ</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">ေသခ်ာသြားျပီ ေသခ်ာပါတယ္</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">ဘယ္သူမွမရွိလဲျဖစ္တယ္လို႕ ေသြးရိုးသားရိုး အလိမ္ရဲလိုက္ပံုမွာ</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">စကား</span><br />
<br />
<span class="font-size-3">လႊတ္လွ ။ ။</span><br />
<br />
</div>
Zin Myohttp://www.blogger.com/profile/13938973873653545918noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2911002671975590978.post-30633971762008563562012-10-31T12:51:00.003-07:002012-10-31T12:51:36.908-07:00သည္ဇာတ္လမ္းမွာ ငါတို႕ေတြ ကစဥ္႕ကလ်ား<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span></span><br />
<div>
<h2>
<div>
<br /></div>
</h2>
</div>
<div>
<div>
<br /><span></span></div>
</div>
<span><div>
<strong>ငါတို႕</strong><br />
<br />
<strong>ထိုးတက္ၾကမယ့္အျမင့္မွာ</strong><br />
<br />
<strong> အမိုးထူထူေတြနဲ႕ ။ </strong><br />
<br />
<br />
<strong>ငါတို႕</strong><br />
<br />
<strong>ဆန္႕ထုတ္ၾကမယ့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွ<wbr></wbr>ာ</strong><br />
<br />
<strong>နံရံထူထူေတြနဲ႕ ။</strong><br />
<br />
<br />
<strong>ငါတို႕</strong><br />
<br />
<strong>လြတ္လပ္မႈက</strong><br />
<br />
<strong> တစ္ကိုယ္ရည္အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး<wbr></wbr>ထဲမွာ ။ </strong><br />
<br />
<br />
<strong>ငါတို႕က</strong><br />
<br />
<strong>ငါတို႕မေမႊးတဲ့သမိုင္းရဲ႕</strong><br />
<br />
<strong>၀ဋ္နာ ၊ ကံနာ ၊ နာစရာအထပ္ထပ္နဲ႕</strong><br />
<br />
<strong> ေခတ္ရဲ႕သားေကာင္ ။ </strong><br />
<br />
<br />
<strong>ငါတို႕ေရးမယ့္သမိုင္းဟာ</strong><br />
<br />
<strong>လြန္ေလျပီးေသာ ဘာသာစကားတို႕ၾကား</strong><br />
<br />
<strong> အက်ဥ္းက် ။ </strong><br />
<br />
<br />
<strong>ငါတို႕</strong><br />
<br />
<strong>ရင္ပရ၀ုဏ္အတြင္းကသံစဥ္မ်ားစြာ</strong><br />
<br />
<strong> တစ္ ဆို႕ ဆြံ႕ အ ။ </strong><br />
<br />
<br />
<strong>ငါတို႕မွာ</strong><br />
<br />
<strong> ငါတို႕နားမလည္နိုင္ျခင္းမ်ားစြာ ။ </strong><br />
<br />
<br />
<strong>တကယ္ေတာ့</strong><br />
<br />
<strong>သည္ေႏြဦးကို ငါတို႕မပ်ိဳးခဲ့ၾကဘူး ဆို</strong><br />
<br />
<strong> ျပီးေတာ့ သည္ေႏြဦးဟာ ငါတို႕ကို ၀ါးျမဳိခဲ့ေလတယ္ ။</strong><br />
<br />
</div>
</span></div>
Zin Myohttp://www.blogger.com/profile/13938973873653545918noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2911002671975590978.post-32187592931165818732012-10-27T11:55:00.003-07:002012-10-27T11:55:46.714-07:00ေ၀ဒနာျပခန္း<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="mbl notesBlogText clearfix">
<span><div>
<br />
<br />
ေလ….<br />
<br />
ငါ့ဆီကို သယ္ေဆာင္လာတယ္။ ငါ့ဆီက သယ္ေဆာင္သြားတယ္။<br />
<br />
အျဖစ္သနစ္တို႕ မစံုလင္ေသးသေရြ႕ အာရံုငါးပါးဟာ အတၱရဲ႕ ခိုလံႈရာ အလယ္<br />
<br />
ၾကယ္ပန္းေတြကို ခူးေပး ေမေမ … ခ်စ္ျခင္းမွာ တေမ႕တေမာနဲ႕ ေမာလ်<br />
<br />
ေရာခ်လိုက္ရတာ အားနာမႈေတြနဲ႕ .. ဒီတစ္ခါဆို လမေစ႕ဘဲ ခံစားခ်က္ေတြ<br />
<br />
သားေလွ်ာတာ အခါခါ…<br />
<br />
ေဟ့ ၾကယ္ေတြ ေသြးရိုးသားရိုး လင္းလက္ေပး ။<br />
<br />
အဆိုး၀ါးဆံုးအေျခအေနကို လြန္ေျမာက္ျပီးခ်ိန္ဟုဆိုရာတြင္<br />
<br />
အလားတူေၾကကြဲျခင္းမ်ိဳး ထပ္ေတြ႕ရဦးမလား<br />
<br />
နက္ျဖန္ခါဟာ မလြတ္လပ္ေသးဘူး ဒီေန႕လို သူတို႔<br />
<br />
စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာခဲ့ၾကဖူး ငါတို႔<br />
<br />
ေ၀ဒနာၾကားက ရယ္ၾကရဖူး တေငြ႕ေငြ႕ တေရြ႕ေရြ႕<br />
<br />
ျပက္လံုးေတြဟာ ဆယ္စုႏွစ္မွ ရာစုႏွစ္သို႔ ေရြ႕ၾကပါေလျပီ ။<br />
<br />
ကုန္လြန္ျခင္း အဆံုးမွာ ငါဟာ ဇာတ္လမ္းမဲ႕ေနတဲ႕ နိဒါန္း<br />
<br />
အစပ်ိဳး ယံုၾကည္မႈေတြဟာ ေျမၾသဇာ မေကာင္းခဲ႕ဘူး<br />
<br />
သံသရာဟာ ဒီေလာက္နဲ႕ ရွတတ .. ျပသဖို႕ လိုအပ္ျခင္း ….. (အလြဲ)<br />
<br />
ခံစားမႈေတြကို ပြတ္သပ္ၾကည့္ … စကားေတြမွာ ငလ်င္စေကးနဲ႕ မိုးေရခ်ိန္လက္မတို႕<br />
<br />
ပ်ံသန္း … ေကာင္းကင္ဟာ မိုးတိမ္ကို ထမ္းျပန္ခဲ႕တဲ႕လမ္း<br />
<br />
အိမ္တစ္လံုးက အမိုးမဲ႕ေနခဲ႕တယ္ … လြမ္း<br />
<br />
ဇူလိုင္ေရ ငါတို႔ရပ္ေနတာ ဖုန္းဆိုးေျမလား<br />
<br />
ငပုတ္ ခံတြင္းက လ ကို ျပန္ယူနိုင္ခြင့္မရွိေတာ့ျပီလား<br />
<br />
ငါတို႔ကံတရားက ဘယ္လိုအမွားမ်ိဳးမို႕ အေမွာင္ဟာ ေသြးမတိတ္နိုင္ျဖစ္ေနရတာလဲ<br />
<br />
အေသြး ၊ အသား ၊ ၀ိဥာဥ္ ၊ လက္ဖ်ံရိုးအစင္းစင္း ပစ္ထည့္ခဲ့တာေတာင္<br />
<br />
ငါတို႔ စိုက္ခင္းမွာ ျငိမ္းခ်မ္းပန္းဟာ ျမံဳခဲ့ရ ။ မိႈင္းညိႈ႕ေနတုန္းပဲလား ဇူလိုင္<br />
<br />
မိႈင္းညိႈ႕ေနတုန္းပဲ ။ လြဲျပီးမွ မတည့္ျပန္တဲ႕ အလြဲေတြပဲ အစြဲ<br />
<br />
“ခင္ဗ်ားအေဖေျပာခဲ႕တဲ႕ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားအေဖကို ကိုယ္စားမျပဳေတာ႕ဘူး”<br />
<br />
ေသရာပါျခင္းေျခလွမ္းကို အလွမ္း အရိပ္က ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲဖို႕ မတားဘူး<br />
<br />
ရူးသြားခဲ႕တယ္ …<br />
<br />
ေဟး ငါတို႔ လေရာင္ျပန္ေပးပါ ။ ငါတို႔ အလင္းျပန္ေပး ။<br />
<br />
အသံ အသံ ေတြ အသံေတြဟာ အက္ကြဲျပတ္က် သြားရံုထက္<br />
<br />
ပိုမလာနိုင္ခဲ့တာ ၊ ရုပ္သံ သတင္းစာ ေရဒီယို အို အားလံုးပဲ<br />
<br />
ဆက္သြယ္မႈေရးရာအျဖာျဖာ မွာ ငါတို႔က အသံကိုလက္ခံသူသက္သက္္ထက္<br />
<br />
ပိုမလာနိုင္ခဲ့တာ (ေၾကကြဲ) ဒုတၡကို ေနာက္ဒုတၡနဲ႕ေပါက္ျပီး ေသာကကို<br />
<br />
ေနာက္ေသာကနဲ႔က်ားကန္ျပီး ဘ၀ေတြ အထက္သြားနဲ႔ေအာက္သြားကို<br />
<br />
တက်ိက်ိျမည္ေအာင္ က်ိတ္ခြဲလို႔<br />
<br />
ေဟး ငါတို႕ လေရာင္ျပန္ေပးပါ ။ ငါတို႔အလင္းျပန္ေပး ။<br />
<br />
အသံ အသံေတြ အသံေတြဟာ တျဖတ္နဲ႔ တျဖတ္ၾကား အရွိန္ျမင့္ျမင့္လာ ။<br />
<br />
ပန္းတိုင္ဟာ … တိုင္ေတြေနာက္ကြယ္မွာ ပန္းေတြပြင့္လို႕<br />
<br />
အမွားကို အာရံုျပဳလို႕ စကားကို မ်က္ကြယ္ျပဳ ။ ဆု<br />
<br />
ငါ(တို႕)ေတာင္းလိုက္တယ္ မနက္ဖန္ခါတိုင္း …….<br />
<br />
ရင္နင့္ေအာင္ ၊ ဇင္မ်ိဳး<br />
<br />
<br />
</div>
</span></div>
</div>
Zin Myohttp://www.blogger.com/profile/13938973873653545918noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2911002671975590978.post-30103742969829814892012-10-25T12:51:00.000-07:002012-10-25T12:51:23.087-07:00ရာသီလြန္ပန္းတစ္ပြင့္၏သံေ၀ဂ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span></span><br />
<br />
<strong>(၁)</strong><br />
<br />
<strong> ျဖစ္ျပီးရင္ပ်က္ရတယ္ပဲဆိုပါစို႕...
</strong><br />
<br />
<strong>
အပ်က္တရားနဲ႕ဖူးပြင့္လာခဲ့တဲ့ ဧည့္သည္
<br />
က်ေနာ္ ရွင္သန္တယ္
<br />
ထို႕ေၾကာင့္...က်ေနာ္ရွိတယ္..။
<br />
က်ေနာ္ရွိတယ္။
<br />
ထို႕ေၾကာင့္ ...က်ေနာ္ရွင္သန္တယ္ ။
<br />
ရွင္သန္ျခင္းအပိုင္းအစမ်ားကို
<br />
၀ါဒီနွစ္ခုၾကား ခ်ေကၽြးရင္း ေတြးရင္း ေငးရင္း
<br />
ဘာတစ္ခုမွ ဟုတ္တိပတ္တိမလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး ။
<br />
ေ၀းခဲ့ျပီ ေ၀းသြားခ့ဲျပီ
<br />
လူျဖစ္ရျခင္း၏အဓိပၸါယ္ဘယ္ဆီမွာ...
<br />
<br />
<br />
(၂) </strong><br />
<span><strong></strong></span><br />
<br />
<br />
<strong>
ဒါဟာ ေရွာင္လႊဲမရနိုင္ဘူးပဲဆိုပါစို႕...
<br />
စိုက္ပ်ိဳးခဲ့သမွ် ရိတ္သိမ္းရေတာ့မည့္အခ်ိန္
<br />
ေတာင္စြယ္မွာေနကြယ္လုျပီ ။
<br />
မရဏအနမ္း ေထြးေပြ႕လာမွ
<br />
ဘ၀ကို တကူးတက ျပန္ဖတ္မိတယ္ ။
<br />
ေနွာင္းလူတို႕...ဆြတ္ယူစားသံုးစရာ
<br />
ငါ့ဥယ်ာဥ္မွာ သစ္သီး မသီးခဲ့ဘူး...
<br />
လက္ညႈိးထိုုးညႊန္းျပစရာ ဘာတစ္ခုမွမက်န္ခဲ့ဘူး...
<br />
ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါ...ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ၾကပါေလ...
<br />
<br />
<br />
(၃)
<br />
<br />
အမွားသည္ အမွားေတြထဲကအမွားတစ္ခုပဲဆိုပါစို႕...
<br />
ငါသည္ အမွားလကၡဏာမ်ား၏သေကၤတ
<br />
ငါသည္ အမွားလကၡဏာမ်ား၏ပံုရိပ္
<br />
ငါသည္အမွားလကၡဏာမ်ား၏မီးရွဴးတန္ေဆာင္
<br />
တစ္ကိုယ္ရည္လမ္းက်ဥ္းကေလးသာ/အတၱကေလးသာ
<br />
လူေမြးလူေရာင္ေျပာင္ခဲ့ရ...
<br />
ဘ၀မွာ အမွားကို အမွားနဲ႕ဖာေထးရင္း
<br />
မွန္သေယာင္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့မိတာ/ထင္ခဲ့မိတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ
<br />
လူဆိုတာ အမွားနဲ႕မကင္းနိုင္ဘူးဆိုေပမယ့္
<br />
ဘ၀ကို ဘ၀နဲ႕ခ်ီျပီး မွားခဲ့မိတဲ့ေနာက္ေတာ့
<br />
မီးဇာကုန္၍ ွခ်ဳပ္ျငိမ္းရေတာ့မည့္ေနာက္ေတာ့
<br />
လူျဖစ္ရျခင္း၏အဓိပၸါယ္ဘယ္ဆီမွာ...
<br />
<br />
<br />
(၄)
<br />
<br />
ဒါေတြဟာ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္ပဲဆိုပါစို႕...
<br />
ငါ့ကိုနားလည္ေပးပါ။
<br />
ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ၾကပါ။
<br />
ဆႏၵေလးတစ္ခု ေတာင္းဆိုခဲ့ပါရေစ...
<br />
ငါ့အတြက္ေတာ့ မ်က္ရည္မက်ၾကပါေစနဲ႕...
<br />
ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ငါ့အတြက္မ်က္ရည္မက်ပါနဲ႕
<br />
တစ္ပါးသူအတြက္ မ်က္ရည္ဟူသည္
<br />
၀မ္းနည္းျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳေသာ
<br />
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို ကိုယ္စားျပဳေသာ
<br />
လူေတာ္လူေကာင္းမ်ားဆံုးရႈံးရျခင္းအေပၚ တမ္းတျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳေသာ
<br />
အထက္တန္းက်သည့္ ေရ ။
<br />
ဒါေတြငါနဲ႕မတန္ပါေလ ။
<br />
<br />
<br />
(၅)
<br />
<br />
အစနဲ႕အဆံုးရဲ႕ပဋိပကၡမွာ
<br />
နိဂံုးခ်ဳပ္ျခင္းနဲ႕လြတ္ေျမာက္ျခင္းရဲ႕ သံေ၀ဂမွာ
<br />
အစဥ္အလာေတြဘယ္လိုရွိရွိ
<br />
မခမ္းနားေသာညသည္
<br />
အလကၤာမဲ့ေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို
<br />
အဖတ္ဆည္စရာစကားလံုး
<br />
ေၾကြက်...ေျမခ...ေၾကမြ..သြားခဲ့ရတဲ့ေနာက္
<br />
မခံခ်ိမခံသာအျပံဳးေလးပဲလက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပနိုင္ခဲ့ရတယ္...
<br />
နစ္ျမဳပ္ခဲ့ရပံုက ရင္နင့္စရာ ။
<br />
<br />
<br />
(၆)
<br />
<br />
ယွက္ႏြယ္ခဲ့သမွ်
<br />
စုတ္...ျပတ္...စို႕...နင့္...
<br />
ေျခပစ္လက္ပစ္စာမ်က္နွာမ်ားဆီ
<br />
အစြမ္းကုန္ေလာင္ျမိဳက္ျပီးမွ
<br />
ဘ၀ရဲ႕ေရတိမ္ေရနက္ကိုသိခဲ့ရတယ္။
<br />
လူျဖစ္ရျခင္း၏အဓိပၸါယ္ ဘယ္ဆီမွာ....</strong>
<br />
<br />
<br />
</div>
Zin Myohttp://www.blogger.com/profile/13938973873653545918noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2911002671975590978.post-14684401892006807582012-10-24T10:33:00.000-07:002012-10-24T10:33:16.715-07:00ဒြိဟ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
အလင္း မစို႕တပို႕<br />
<br />
အေမွာင္ မကြဲတကြဲမို႕<br />
<br />
ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမွန္း မသိတသိ<br />
<br />
တကယ့္ကို<br />
<br />
ကိုယ္တို႕က ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြလား မသိတသိ<br />
<br />
ေဟး<br />
<br />
ဟိုးေရွ႕မွာ ဘယ္သူေတြလဲ ဘာေတြလဲ<br />
<br />
ဘာ / ဘယ္လို ေတြ လုပ္ေနၾကတာလဲ မသဲကြဲ<br />
<br />
အရုဏ္ဦးလား ေနကြယ္ခ်ိန္လား<br />
<br />
ကိုယ့္မွာ<br />
<br />
မ်က္ေစ့ကို မ်က္ေျခမျပတ္<br />
<br />
ပြတ္သပ္ေပးေနရေပါ့ ။ ။ <br />
<br />
<br /></div>
Zin Myohttp://www.blogger.com/profile/13938973873653545918noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2911002671975590978.post-52608113577452766862012-10-22T15:50:00.000-07:002012-10-22T16:01:02.614-07:00ရႈပ္ေထြးအလင္းမ်ားနဲ႕ အေမွာင္ထဲမွာ ေတြေ၀<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<br />
ေလာင္ကၽြမ္းျခင္းမွာလည္း အလင္းနဲ႕<br />
<br />
ဆိုေတာ့<br />
<br />
တစ္လွမ္းခ်င္း မွားယြင္းခဲ့ပံု<br />
<br />
ျပန္မၾကည့္ရဲဘူး<br />
<br />
ေသြးသံတရဲရဲ ညေနခင္းတိုင္းကို ေၾကာက္တယ္<br />
<br />
ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲ ေန႕ရက္တိုင္းကို ေၾကာက္တယ္<br />
<br />
လြမ္းေမာစရာအျဖစ္သာ ထုတ္ပိုးလိုက္ရ တဲ့/မယ့္<br />
<br />
အေပ်ာ္ေတြကုိ ေၾကာက္တယ္<br />
<br />
ကိုယ့္အေၾကာက္တရားကိုလည္း ေၾကာက္တယ္ ။ ဆုိးတာပဲ ။<br />
<br />
ဘ၀မွာ<br />
<br />
ကိုယ့္ကုိခုတ္ထစ္ခဲ့ၾကသလို<br />
<br />
ကိုယ္ကလည္း ခုတ္ထစ္ပစ္ခဲ့ဖူး<br />
<br />
ပ်ံသန္းခဲ့ရာ<br />
<br />
ရာသီေတြကို စစ္ခ်ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့<br />
<br />
ဘ၀ဟာ အေမွာင္ပဲ<br />
<br />
ပစ္ခြင္းလုိက္သမွ်ကလည္း<br />
<br />
အေႏွာင္အဖြဲ႕အျဖစ္သာ နစ္ျမဳပ္ခဲ့ရ<br />
<br />
အဲ့သမွာ<br />
<br />
ရုန္းရင္း ကန္ရင္း ေတြေ၀ ။<br />
<br />
ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းဟာ ကိုယ္နဲ႕ အေ၀းဆံုးရဲ႕အေ၀းမွာ<br />
<br />
ဒါကို<br />
<br />
ေတြေ၀မိန္းေမာရင္း လံုးေထြးသတ္ပုတ္ရင္း<br />
<br />
အနာအဆာေတြသာ အဖတ္တင္ခဲ့ရ<br />
<br />
ဒါဟာ<br />
<br />
ေလာကဓံပဲလို႕ ေျဖတယ္ ။ မေျပဘူး ။<br />
<br />
ကိေလသာကို စာလံုးေပါင္းခ်ျဖစ္တိုင္းလည္း အလြဲ<br />
<br />
တစ္လမ္းခ်င္းထဲ<br />
<br />
ကိုယ့္အပူေလာက္ ဘယ္မီးမွ ပိုမုိမခမ္းနားႏိုင္တာ သိခဲ့<br />
<br />
ကိုယ့္ဥယ်ာဥ္ထဲ<br />
<br />
ကိုယ္ပ်ိဳးခဲ့သမွ်ေတြနဲ႕အတူ<br />
<br />
ကိုယ္မပ်ိဳးတာေတြလည္း အေလ့က် ေပါက္တတ္တာ သိခဲ့<br />
<br />
ေထြရာေလးပါးအရိုင္းပန္းေတြကို သိခဲ့<br />
<br />
အသိဟာ အသိထက္ပိုမလာႏိုင္ခဲ့တာလည္း သိခဲ့<br />
<br />
ကိုယ့္ဖတ္စာကိုယ္ျပန္ဖတ္ျဖစ္တိုင္း<br />
<br />
ကိုယ့္အရိပ္က ကိုယ့္စိတ္ကို သတ္တယ္ ။ ေသရတာပဲ ။<br />
<br />
အၾကိမ္ၾကိမ္ အံၾကိတ္ျပန္ထခဲ့တာေတြ<br />
<br />
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ေသဖုိ႕အတြက္လား<br />
<br />
မေသခ်ာဘူး လူ႕အျဖစ္မွာ<br />
<br />
ေနာင္တေတြကိုရိတ္ခ်လိုက္ေတာ့<br />
<br />
ေနာင္တေတြသာျပန္ေပါက္လာ ။<br />
<br />
ကိုယ့္အတၱက<br />
<br />
ကိုယ့္အသက္ထက္ႏွာတစ္ဖ်ားသာေနတာခ်ည္းပဲ ။ ခက္တယ္ ။<br />
<br />
မလြယ္ဘူး ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္ေသတြင္းကလြတ္ေျမာက္ဖို႕<br />
<br />
ကိုယ့္မာတိကာကို ျမႈပ္ႏွံဖို႕<br />
<br />
သံသရာဘယ္ႏွစ္ပတ္လည္ေပးရဦးမွာလဲ ေတြေ၀ ။<br />
<br />
<br /></div>
Zin Myohttp://www.blogger.com/profile/13938973873653545918noreply@blogger.com1