အိပ္ေရးပ်က္ညေတြမ်ားလာေတာ့ အိပ္မက္ေတြလည္း ကေမာက္ကမ.....
တခ်ိဳ႕တ၀က္က ၀မ္းစာမျပည့္ခဲ့ရွာဘူး..........။
*****************************************************
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲမွာ က်ြန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္ ။
ဘယ္က ဘယ္လိုေရာက္ေနရတယ္ေတာ့မသိဘူး ။
ဒီဆိုင္က ဘယ္ျမိဳ႕ ဘယ္ရပ္ကြက္ က ဘယ္သူူ႕ဆိုင္မွန္းလဲ မသိဘူး ။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕စားပြဲတစ္၀ိုင္းတည္း ေရွ႕တည့္တည့္မွာ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတယ္ ။
သူ ဘယ္သူမွန္းလည္း က်ြန္ေတာ္မသိျပန္ဘူး ။ တစ္ခါမွလည္း မျမင္ဖူးဘူးေလ ။
သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သိဟန္မတူပါဘူး ။ စာရြက္တစ္ရြက္ ၊ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕
သူ႕ဘာသာေရးလိုက္ျခစ္လိုက္ ေခါင္းရမ္းလိုက္ တစ္ကိုယ္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနပံု ။
အဲ့ဒီလူက မ်က္မွန္ထူထူၾကီးတပ္ထားတယ္ ။ တစ္၀ိုင္းတည္းထိုင္ေနျပီး က်ြန္ေတာ့္ကို
ဘာစကားမွလည္းမေျပာ ။ သူ႕ဘာသာမ်က္ေမွာင္ၾကီးကုတ္လို႕ အခုပဲ ကမၻာၾကီးကို
ထ ကယ္တင္လိုက္ေတာ့မယ့္အတိုင္း ။ ဟန္ေရးျပလိုက္ စာရြက္ေကာက္ျခစ္လိုက္ ။
ဂိုက္စေပါက္အျပည့္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပ ။ ထားပါေတာ့ ။ ဒင္းကေတာ့ သူ႕အာရံုနဲ႕သူ အဟုတ္ ။
ကၽြန္ေတာ့္ခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ကေမာက္ကမ နိုင္လြန္းေနတယ္ ။ တစ္ဆိုင္လံုးက လူေတြက
ကၽြန္ေတာ့္ကို သိဟန္မတူဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႕ကိုမသိဘူး ။ ေရွ႕ကဆရာသမားလို
ေရးျခစ္ေနဖို႕ က်ျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာဆိုဘာမွကို ပါမလာတာ ။
ဆက္ပဲထိုင္ေနရမလိုလို ထပဲထြက္သြားရမလုိလုိ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႕
ဘာမွမလုပ္ပဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ ငုတ္တုတ္ၾကီး ဆက္ထိုင္ေနမိတယ္။
" ကဗ်ာဆိုတာကကြာ "
" ဗ်ာ "
ေရွ႕က ဆရာသမားက တစ္ေယာက္တည္းပဲ ညည္းသလုိလုိ၊
ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ လွမ္းေျပာသလိုလုိနဲ႕ ဘယ့္နွာၾကီးမွန္းလဲမသိဘူး ။
ေတာ္ေတာ္စိတ္ပိန္စရာေကာင္းလွပါတယ္ ။
" ကာရံက အသက္ပဲကြ "
" ေအာ္ "
ေသခ်ာျပီ က်ြန္ေတာ့္ကိုေျပာေနတယ္ဆိုတာ ။
ဒင္းက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို မ်က္နွာလွည့္လာျပီကိုး။
" ကာရံမပါတဲ့ ကဗ်ာေတြက ကုန္းေပၚေရာက္လာတဲ့ သေဘၤာသားလိုပဲ "
" ဟမ္ ဘယ္လို "
" ၾကည့္ရရႈရ တာ အခ်ိဳးမေျပတာကို ေျပာတာ "
" ေအာ အဲ့လို "
" ကာရံဆိုတာက ဥပမာကြာ "
" အင္း "
" စာသင္ေနခိုက္ ပ်င္းရိငိုက္ လူမိုက္ေမာင္ကုလား ဆိုတာမ်ိဳး ကဲ မလွဘူးလားကာရံေလး "
" အင္း လွတယ္ "
" ရြတ္လို႕ဖတ္လို႕ေကာအရသာမရွိေပဘူးလား "
" ေကာင္း ေကာင္းပါတယ္ ဒါနဲ႕ က်ဳပ္ကိုဘာရည္ရြယ္နဲ႕ဒါေတြေျပာေနတာလဲဟင္ "
" ကာရံဆိုတာကဗ်ာရဲ႕အသက္ကြ ကာရံမဲ့ကဗ်ာေတြ ေရးေန ဖန္တီးေနၾကတာေတြ
ငါ နည္းနည္းမွမေက်နပ္ဘူး ဒင္းတုိ႕ေတြ အနွစ္သာရအျပည့္နဲ႕ ဂႏၱ၀င္ကဗ်ာေတြကို
ဖ်က္ဆီးေနၾကတာပဲ ေရးခ်င္သလိုေရးရင္ ကဗ်ာျဖစ္ျပီထင္ေနတာေတြ ငါသိပ္ရြံတယ္ "
" ဟမ္ အဲ့ဒါေတြက်ဳပ္နဲ႕ဘာဆိုင္တုန္းဗ် ေနာက္ျပီး ေျပာရအံုးမယ္ ခင္ဗ်ားသိျပီးသားလည္း
ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပဲ ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕စကားပါ့ ကာရံမဲ့ဆိုတာ ကဗ်ာမွာမရွိဘူး
ကာရံလြတ္လပ္တာပဲရွိတယ္ အသံပါတယ္ ရစ္သမ္ပါတယ္ ကာရံနဲ႕ရစ္သမ္တစ္ခုခုမပါရင္
ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး ဖရီးဗာ့ (free verse) ဆိုတာကို ကာရံမဲ့လို႕ တလြဲဘာသာျပန္ေနၾကတယ္
အမွန္က ကာရံမဲ့တာမဟုတ္ဘူး ကာရံကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ယူနိုင္တာပဲ free ကို မဲ့ နဲ႕ လြတ္လပ္
အဓိပၸါယ္မွားျပီး ဒီမွာယူဆေနၾကတာ ျပီးေတာ့ ကဗ်ာလိုင္စင္-ပြတ္တစ္ပ္လိုင္စင္ ဆိုတာလည္း
ရွိတာပါပဲဗ်ာ တဲ့ "
" သူ႕အယူအဆကို ငါက မ်က္စိမွိတ္ေခါင္းညိတ္ေနမယ့္ ခပ္တံုးတံုး ေကာင္မ်ား မွတ္ေနလား "
" ဟားဟား ခင္ဗ်ားကရယ္ရတာပဲ ဒီမယ္ ကိုယ့္ဆရာ ခင္ဗ်ားဘာသာ ယံုတာ မယံုတာက
ခင္ဗ်ားအပိုင္း ခင္ဗ်ားမယံုလို႕လည္း ေရစီးေၾကာင္းၾကီးက ေျပာင္းသြားမွာမဟုတ္သလို ခင္ဗ်ား
မယံုဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႕ အဲ့ဒါေတြကို စနစ္တက် မခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ဖူးလို႕လည္းျဖစ္နိုင္တယ္
ဒါမွမဟုတ္ ခ်ဥ္းကပ္ဖို႕ လံုးလံုးစိတ္မ၀င္စားတာျဖစ္မယ္
တစ္ခုခုကို စိတ္၀င္တစားမရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္က အဲ့ဒီအပိုင္းကို ဘာမွမခံစားတတ္တာ
လက္မခံနိုင္ျဖစ္ရတာ မဆန္းဘူး အဲ့ဒီေတာ့ ယံုတဲ့သူေတြဆက္လုပ္ၾကလိမ့္မယ္ လုပ္နိုင္သူေတြ
လုပ္ေနၾကတာကို ခင္ဗ်ားအေနနဲ႕ ဘာမွမေက်မနပ္ျဖစ္ေနစရာမလိုဘူးလို႕ မထင္ဘူးလားဗ်ာ "
" ေကာင္းျပီေလ အဲ့ဒါကိုထားလိုက္ပါအံုး တစ္ခုေမးမယ္
ေမာင္ရင္ ဂႏၱ၀င္ကဗ်ာေတြနဲ႕စာရင္ေမာ္ဒန္ေတြ ကေသာင္းကနင္းနိုင္တာကို လက္ခံရဲ႕လား "
" ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားေျပာတာကို လက္မခံနိုင္ပါဘူး "
" ဒါဆိုလည္း အဲ့သည္နွစ္ခုမွာ ဘယ္ဟာကပိုျပီး တန္ဖိုးၾကီးသလဲဆိုတာ ႏိႈင္းယွဥ္ျပစမ္းပါ "
"ဟာဗ်ာ ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားနွယ္ ကတ္သီးကတ္သတ္ "
" လုပ္စမ္းပါ ေမာင္ရင္သိသေလာက္ "
" ဟို ဟိုေလ မေျပာလို႕မရဘူးလား "
" အျမင္ခ်င္းဖလွယ္တာပါေမာင္ရင္ရာ ေျပာမွာသာေျပာစမး္ပါ "
" ေကာင္းျပီေလ ဒီလိုဗ်ာ ဂႏၱ၀င္နဲ႕ေမာ္ဒန္ဆိုတာက....... "
" ၀ုန္း ဂလြမ္း ခြမ္း "
" အာ ဘာသံေတြလဲကြာ "
ရုတ္တရက္ၾကီးပြက္ေလာရိုက္လာတဲ့ဆူညံသံေတြေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထေအာ္မိသည္။
အိပ္ယာေဘးကပ္ရက္စားပြဲေပၚကစားပြဲတင္နာရီေလးၾကမ္းျပင္ေပၚက်ေနတာကိုေတြ႕မွ
" မိေရႊ၀ါတို႕လုပ္ခ်လုိက္ျပန္ျပီထင္တယ္ ဟူး ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ဒင္းကယ္လို႕ နို႕မို႕
ငါအိပ္မက္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္တိုင္ပတ္ေနဦးမယ္မသိဘူး "
ခုတင္ေျခရင္းမွာ သူနဲ႕မဆိုင္သလိုလို ေကြးေကြးေလး၀င္ေခြေနတဲ့ေၾကာင္မေလးမိေရႊ၀ါကိုပဲ
ရွဲရွဲထေအာ္ျပရမလိုလို။ ရွဲရွဲသြားလုပ္ျပလည္းဒင္းနာလည္မွာမဟုတ္ပါဘူးေလ။
တိရစၦာန္ပဲ လူလိုမွအသိမရွိတာ။
ေတာ္ၾကာသူ႕ကိုမ်က္စိေနာက္ေအာင္လုပ္ျပေနပါတယ္ဆိုျပီးထကုတ္ျခစ္ေနမွအခက္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေတာ့တိုးတိုးေလးေရရြတ္မိတယ္။
" ေက်းေက်းပါ ေရႊ၀ါေရ "
" ပါးစပ္ကပဲ ေက်းဇူးတင္မေနပါနဲ႕ "
" ဟာ ညြတ္ခ်ာဖ်ား မာတာအမိကယ္ပါ "
ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ ။က်ြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲကာလအတြင္းေလးမွာ ေလာကၾကီးက
အဲ့သေလာက္ေတာင္ေျပာင္းလဲသြားျပီလား။တစ္ခုခုေတာ့အၾကီးအက်ယ္လြဲမွားေနျပီ
ထင္သည္။တိရစၦာန္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင္မေလးမိေရႊ၀ါထံမွ လူစကားသံ ပီပီသသၾကီး
ထြက္လာေသာေၾကာင့္က်ြန္ေတာ္လန္႕သြားရျပီး အိပ္ယာေပၚလွဲေနရာမွ ေငါက္ေတာက္ထထိုင္မိသည္။
" ေစာ ေစာနက စကားေျပာလုိက္တာ နင္ နင္လား မိေရႊ၀ါ "
မယံုမရဲေမးမိသည္။ဒါကိုမိေရႊ၀ါက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္လိုက္ျပီး
" ဟုတ္တယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႕ လဲ "
" မိေရႊ၀ါ နင္ နင္ မေနာက္နဲ႕ ေနာ္ "
" ေရာ္ ဘာကိစၥေနာက္ရမွာလဲ ပံုစံကိုက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ "
" အင္ မ မဟုတ္ေသးဘူးေလ နင္ နင္ က ေၾကာင္ ေၾကာင္ ေလ "
" အင္းေလ အဲ့ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ "
" ေၾကာင္က လူစကားမေျပာရဘူးေလဟာ "
" ဘယ္ဘုရားကေဟာထားခဲ့လို႕ လဲ "
" အု "
တတ္သမွ်၊မွတ္သမွ် ဘုရားေဟာ တရားေတာ္ေတြအသည္းအသန္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ေသြးပ်က္ေနလို႕ လား။ ဗဟုသုတပဲ ေခါင္းပါးေလသလား။
ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ဘုရားကမွ တကယ္မေဟာခဲ့လို႔လားေတာ့မသိ ။
ေခါင္းထဲေပၚလာသမွ် တရားေတာ္ေတြထဲမွာ "ေၾကာင္သည္လူစကားမေျပာရ "
ဟူေသာ အဆိုအမိန္႕က ေရးေရးေလးေတာင္မေတြ႕ ျဖစ္ေနရသည္။
" ဒါ ဒါကေတာ့ ဘုရားေဟာမွသိရမယ့္အရာမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ
သဘာ၀ခ်င္းမတူဘူးေလဟာ အဲ့ဒီေတာ့နင္လူစကားမေျပာနဲ႕ "
က်ြန္ေတာ္စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ ဖိေဟာက္ပစ္လုိက္သည္ ။
မိေရႊ၀ါတို႔ေၾကာက္မယ္ထင္သလား...ေ၀းေသး။
ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြေထာင္တက္လာေအာင္ႏႈတ္ခမ္းစူျပေနေသး၏။
ၾကည့္ရျမင္ရတာ အဆင္မေျပလိုက္တာ ။ ေတာက္ခ္ ေၾကာင္စုတ္မ ။
" ဘာျဖစ္လဲေျပာေတာ့ ငါ့ပါးစပ္နဲ႔ငါေျပာတာပဲ "
" ဟမ္ နင္ကေၾကာင္ပါဆို "
" သိပါ့ေတာ္ "
" သိရင္လူစကားမေျပာနဲ႕ "
" ဟဲ့ ကိုယ့္ပါးစပ္နဲ႔ကိုယ္ေျပာတာ နင္နဲ႔ဘာဆိုင္တုန္း "
အံမာ လာလာခ်ည္ေသး။ေၾကာင္မကမ်ားႏႈတ္သီး လာေကာင္းျပေနရတယ္လို႔။
" နင္ေနာ္ ေၾကာင္ပါးမ၀နဲ႔ "
"နင္သာ လူပါး၀ေနတာ ငါ့ပါးစပ္နဲ႔ငါေျပာတဲ့ဟာကို နင့္စီးပြါးအိုး တုတ္နဲ႕တက္ထိုးေနလို႔လား "
" အဲ အဲ့လိုလဲမဟုတ္ဘူးေလ "
" ဘာမဟုတ္တာလဲ နင္တို႔လူေတြဟာေလ ေတာ္ေတာ္တရားက်ဖို႔ေကာင္းတယ္
ေစာေစာကက်ေတာ့ ငါ့ကိုေက်းဇူးတင္သေလးဘာေလးနဲ႔ ဟြန္း အခုက်ေတာ့
ကက္ကက္လန္ရန္ေတြ႔ေနလိုက္တာ အံ့ၾသပါ့ေတာ္ "
" ဗ်ာ "
" ဘာမွမဗ်ာနဲ႔နင္တို႔လူေတြကို အဲ့ဒီေက်းဇူးဆိုတဲ့စကားနဲ႔ပတ္သက္ျပီးငါၾကည့္မရတာၾကာျပီ "
" ဘာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟ "
" ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ေက်းဇူးဆုိတဲ့စကားကို ေလအလကားရတိုင္း အလြယ္ေျပာေျပာေနၾကတယ္
တကယ့္စိတ္ထဲကေက်းဇူးတင္တာလဲမဟုတ္ပဲနဲ႕ အလကား အာပလာေတြ နင္တို႔လူေတြကိုငါ
စိတ္ပ်က္လုိက္တာဟယ္ စကားကိုျပီးစလြယ္ေျပာေနၾကေတာ့တာပဲ "
" အဲ့လိုၾကီးလဲမဟုတ္ေသးဘူးေလဟာ အလႅာပ သလႅာပ ဆိုတဲ့ အတိုင္း... "
" ေတာ္ ေတာ္ နင္တို႔လူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္းဆင္ေျခဆင္လက္ေတြတတြတ္တြတ္
လာရြတ္ျပမေနနဲ႕ နင္လည္းတစ္ျခားသူေတြလို အတူတူပဲ ေက်းဇူးဆိုတဲ့စကားကို
ေပါက္လြတ္ပဲစား ေျပာတယ္ "
" ဟမ္ ဒါေတာ့ နင္လြန္ျပီ ငါဘာအမွားလုပ္မိလုိ႕ လဲ "
" ဟဲ့ လူေကာင္ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနနဲ႕နင္ပဲငါ့ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ေျပာျပီး နင္ပဲ ငါ့ကိုရန္လုပ္ေနတာေလ "
" အာ ဒါက ဟို ဟိုေလဟာ "
" ေတာ္ ေတာ္ေတာ့ အေျပာင္းအလဲျမန္လြန္းတဲ့နင္တို႔လူေတြကို ငါစိတ္ကုန္တယ္
လူစကားေျပာရတာငါ့ပါးစပ္သနတယ္ဟဲ့ အခုအခ်ိန္ကစျပီးလူစကားမေျပာေတာ့ဘူး ဒါပဲ "
" ဟာ အဲ့လိုမလုပ္နဲ႕ ေလ ငါရွင္းျပပါရေစဦး "
ေညာင္
" ငါ ရုတ္တရက္ၾကီးဆိုေတာ့ အံ့ၾသသြားလို႔ပါဟ "
ေညာင္
" ငါနင္ထင္သလို အေျပာင္းအလဲျမန္တဲ့သူမဟုတ္ပါဘူးဟ လူစကားေျပာေလဟာ "
ေညာင္
" မိေရႊ၀ါ ငါ့ကိုစကားျပန္ေျပာပါဆို "
ေညာင္
" ဘယ္ဘုရားမွ မေဟာခဲ့ဘူးေလ "
ေညာင္
" ငါစိတ္တိုလာျပီေနာ္ "
ေညာင္
" မိေရႊ၀ါ နင္လူစကားမေျပာဘူးလား ငါထကန္မိေတာ့မယ္ "
ေညာင္
" ဟာကြာ ကဲ ဒီေလာက္ေတာင္ေၾကာင္ပါး၀ခ်င္တဲ့ ေၾကာင္မ "
"၀ုန္း " " ဘံုး " " အားက်ြတ္က်ြတ္ "
ကုတင္ေပၚကေန ပစ္စလက္ခတ္ၾကီးျပဳတ္က်လာေသာေၾကာင့္
အီစလံေ၀သြားရသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ လူးလဲထလိုက္ျပီး အခန္းထဲကိုေ၀့ၾကည့္မိေတာ့
မိေရႊ၀ါလဲမရွိ။နာရီကလဲ စားပြဲေပၚမွာ ပကတိအတိုင္းခပ္တည္တည္ၾကီးထိုင္ေနသည္။
" ဟာကြာ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ဒါကလည္း အိပ္မက္ပဲလား "
ဘယ္လိုၾကီးမွန္းလဲမသိ ။ အိပ္မက္ထဲမွာပဲ အိပ္မက္ထပ္မက္ရတယ္လို႕ ။
ေတာ္ေတာ္အူေၾကာင္ေၾကာင္နုိင္တာပဲ။ ရီစရာၾကီး ဟီးဟီး။
ၾကိတ္ရယ္မိသည္။အက်ယ္ၾကီးေတာ့ေအာ္မရယ္ရဲ။ေတာ္ၾကာ
သည္အခ်ိန္ၾကီးတဟီးဟီး တဟားဟား ေအာ္ရယ္ရမလားဆိုျပီး ဖားသားၾကီး
လက္သီးထက္ ပိုေၾကာက္ရေသာ မားသားၾကီးပါးစပ္နဲ႔ သာမန္ပြဲခ်ိန္တင္မက
အခ်ိန္ပိုေတြ ပင္နယ္တီေတြအထိပါ ေတြ႕ သြားနိုင္သည္။ ဟုတ္တယ္ေလ ။
စားပြဲေပၚကနာရီဒိုင္ခြက္မွာျပေနတာက ၁၂ နာရီ ၁၅ မိနစ္ မတိတတိ။
မားသားၾကီးေျပာေနၾကစကားအတိုင္းေျပာရရင္ " လူအိပ္ခ်ိန္ၾကီး " ျဖစ္သည္။
အေတာ္ ဂြတီးဂြက်နိုင္တဲ့စကားလည္းျဖစ္၏။
သည္အခ်ိန္မအိပ္ရင္ပဲ ကိုယ္က လူ မဟုတ္သလိုလို။
" လူမဟုတ္ေတာ့ ဘာအေရးလဲကြာ ဗိုက္ဆာတယ္မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ သြားေမႊၾကည့္ဦးမယ္ "
မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
" ဟာ သူခိုး "
က်ြန္ေတာ့္အခန္းနဲ႕မီးဖိုေခ်ာင္ရဲ႕ၾကားမွာ ဧည့္ခန္းရွိသည္။
ယခု ဧည့္ခန္းထဲမွာ မဲမဲ မဲမဲနဲ႕လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။
အေမွာင္ထဲမွာမအိပ္တတ္လို႔စာၾကည့္မီးဖြင့္အိပ္တတ္ေသာအက်င့္ေၾကာင့္
က်ြန္ေတာ့္အခန္းက မႈန္ပ်ပ်ေလးအလင္းေရာင္သန္းေနေသာ္လည္းဧည့္ခန္းနွင့္
မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္မွာက မီးပိတ္ထား၍ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ ျမင္ရရံုသာရွိ၏ ။
လူလံုးလူဖန္ မသဲကြဲ။ဖားသားၾကီးနဲ႔မားသားၾကီးကအေပၚထပ္မွာအိပ္သည္။
သည္အခ်ိန္ၾကီးဆင္းေလ့ဆင္းထမရွိ။ သူတို႔ဆိုရင္လဲ မီးခလုတ္ဖြင့္မွာပဲေလ။
တစ္အိမ္လံုးေပါင္းမွ လူသံုးေယာက္သာရွိေသာေၾကာင့္ ဒါသူခိုးပဲဟုက်ြန္ေတာ့္စိတ္က
တန္းသိလိုက္ျပီ။ဧည့္ခန္းဘက္ကို ေျခဖြဖြေလးနင္းေလွ်ာက္လာျပီး အေျခအေနကို
ဂရုစိုက္ၾကည့္ကာ အကဲခတ္မိေတာ့........
" အံမာ အံမာ သူခိုးကအတင့္ရဲလွခ်ည္လား ဧည့္ခန္းထဲက ဆုိဖာခံုေပၚမွာေတာင္ ဇိမ္ေျပေနေျပ
၀င္ထိုင္ေနေသးတယ္ သူ႕အိမ္မ်ားမွတ္ေနလား မသိဘူး ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ကြာ "
က်ြန္ေတာ္စိတ္ကုိတငး္ပစ္လုိက္သည္။ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲ ငါကအိမ္ကြင္းပဲဟာ ဟု
ဇြတ္ေတြးယူလုိက္ျပီး သူခိုးေရွ႕တည့္တည့္ဆိုဖာခံုေပၚမွာ ၀င္ထိုင္ပစ္လုိက္သည္။
အဲ ၀င္ထိုင္ျပီးေတာ့မွ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ဘာက ဘယ္လိုစေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ရျပန္သည္။
ဟမ္ ဒင္းက မခန္႕လိုက္ပံုမ်ား ေျခကလိမ္ခ်ိတ္ျပီး ဒူးေတာင္နန္႕ျပေနေသး၏။
မျဖစ္ေသးပါဘူး တစ္ခုခုေတာ့ေျပာမွျဖစ္မယ္။
" ေဟ့လူ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ ဘာခိုးမလို႔လဲ မွန္မွန္ေျပာေနာ္ မေျပာရင္ က်ြန္ေတာ္ေအာ္လိုက္မွာ "
အလဲ့ တယ္ဟုတ္တဲ့ငါပါလား။ဟိန္းထြက္လာေသာ ခပ္ျပတ္ျပတ္အသံကို ေက်နပ္မိသည္။
ေတာ္ရံုတန္ရံုလူ အသံနဲ႕တင္ဖ်ားသြားနိုင္၏။ အဲ ေမာင္မင္းၾကီးသား သူခိုးကေတာ့ မျဖံဳေရးခ်မျဖံဳ။
" ကိုယ္ အခုဘယ္ေနရာမွာထိုင္ေနလို႔လဲ "
" ဧည့္ခန္းမွာဗ် "
" ဧည့္ခန္းဆိုတာ ဘာလုပ္ဖို႕အတြက္ထားတာလဲကြ ေကာင္ေလးရ "
" ဧည့္ခန္းပါဆို ဧည့္သည္ေတြကိုဧည့္ခံဖို႔ေနရာေပါ့ဗ် "
" ေအး ရွင္းေနတာပဲ ကိုယ္ကဧည့္သည္ေတြကိုဧည့္ခံဖို႔ထားတဲ့ေနရာမွာ
ထိုင္ေနတဲ့အတြက္ဧည့္သည္ေပါ့ ေကာင္ေလးလဲဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေနတဲ့အတြက္
ဧည့္သည္ပဲကြ ကိုယ္တို႔ကဧည့္သည္ခ်င္းအတူတူပါပဲ "
" ဗ်ာ "
ဘယ့္နွယ္လူၾကီးလည္းမသိ။ကိုယ့္အိမ္မွာ အခ်ိန္မေတာ္ၾကီးလာငုတ္တုတ္ထိုင္ေနျပီးေတာ့
ကိုယ့္ကိုေတာင္ ဧည့္သည္ခ်င္းအတူတူပဲျဖစ္ရေသးတယ္။
" ေဟ့လူ ေ၀့လည္ေခ်ာင္ပတ္လုပ္မေနနဲ႕ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ "
" ကိုယ့္နာမည္က ဂေရဟမ္ဂရင္း "
" ဂေရဟမ္ေတာ့သိတယ္ အဆိုေတာ္ေလ ဂေရဟမ္ဂရင္းမသိဘူး "
" အင္မတန္သနားဖို႕ေကာင္းတာပဲ ဗဟုသုတကလဲ ေခါင္းပါးလိုက္တာ "
" ဘာဗ် "
" ကိုယ့္လိုကမာၻေက်ာ္ျဗိတိသွ် စာေရးဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ေတာင္မသိဘူးဆိုေတာ့
ေကာင္ေလးရဲ႕အျဖစ္ကသနားဖို႕ေကာင္းေနျပီ "
" ဗ်ာ ခင္ဗ်ား ခင္ဗ်ားက ျဗိတိသွ်စာေရးဆရာၾကီး ဂေရဟမ္ဂရင္းဆိုတာလား "
" ေကာင္ေလး သိတယ္လား "
" နာမည္ၾကားဖူးရံုပါပဲ အဟဲ "
" အိမ္း သည္ေလာက္ဆိုရင္ပဲမဆိုးေသးဘူးလို႕မွတ္ရမွာပဲ အဟတ္ "
" ဒီမွာ ခင္ဗ်ားဘာသာ ဂေရဟမ္ဂရင္းျဖစ္ျဖစ္ ဘာဂရင္းၾကီးပဲျဖစ္ျဖစ္
အခုလိုညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ သူမ်ားအိမ္ထဲလာထိုင္ေနတာေတာ့ မေကာင္းဘူးဆိုတာ
နားလည္သင့္တယ္ အဲ့ဒီေတာ့ခင္ဗ်ားေအးေအးေဆးေဆးျပန္ပါ လူၾကီးေတြနိုးသြားရင္ မလြယ္ဘူး "
" စိတ္မပူပါနဲ႕ကြ ဘာလူၾကီးမွမရွိပါဘူး ဒီအိမ္ၾကီးတစ္အိမ္လံုးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းေနတာ "
" ဘာရယ္ "
ေခါင္းတစ္ေခါင္းလံုးခ်ာခ်ာလည္ထြက္သြားရသည္။
က်ြန္ေတာ္ေရာက္ေနေသာ အခန္းထဲကိုေသခ်ာျပန္ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ မ်က္လံုးပါျပဴးထြက္သြားရျပန္သည္။
ဒါကဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ။ငါထြက္လာတုန္းက ငါ့အခန္းပါဟ။ ငါ၀င္ထိုင္လိုက္တာကလည္း
ငါ့အိမ္ဧည့္ခန္းပါပဲ။အခုမွခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းၾကီးဘယ္လိုေၾကာင့္ အခန္းက
အျပင္အဆင္ေတြေျပာင္းေနရတာလဲ။ဒါ ဒါက ဂေရဟမ္ဂရင္းဆိုတဲ့လူၾကီးရဲ႕အိမ္လား။
ဒါဆို ငါ ငါက ဟိုက္ ဒုတ္ေခါ ငါ သူခိုးျဖစ္ေနပါေကာလား။
က်ြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးရွိေမႊးညွင္းေပါက္မ်ားမွ ေခ်ြးေစးေတြအျပိဳင္းအရိုင္း
စိမ့္ထြက္လာၾကသည္။ ယခု က်ြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့အခန္းက အက်ယ္ၾကီး။
က်ြန္ေတာ့္အိမ္ထက္ ၃ ဆခန္႔က်ယ္မည္ထင္သည္။
အခန္္္္းနံရံပတ္လည္မွာလဲ စာအုပ္ေတြနဲ႕အလွဆင္ထားေသး၏။
ေသခ်ာပါသည္။ ဒါ က်ြန္ေတာ့္အိမ္မဟုတ္။
" ဘာေတြလဲကြာ "
စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ေခါင္းကိုရမ္းထုတ္ပစ္လိုက္သည္။
ညစ္ေနေသာစိတ္ကလြင့္ပါမသြား။
" ဘယ္လိုလဲေကာင္ေလး ကိုယ့္ကိုနွင္ထုတ္ဦးမလား "
" မနွင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ ဒါက်ြန္ေတာ့္အိမ္မွမဟုတ္တာ ဒါနဲ႕က်ြန္ေတာ္က
ဘယ္လုိျဖစ္ျပီး သည္အိမ္ထဲကိုေရာက္ေနရတာလဲဗ် ဘာမွကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး "
" ဒီလိုပဲေကာင္ေလး ကိုယ္တို႕ေတြက ကိုယ့္ကုိယ္ကိုဧည့္သည္လား
အိမ္ရွင္လားေကာင္းေကာင္း မေ၀ခြဲၾကတတ္ဘူးကြ ေကာင္ေလးက အခု
အိပ္မက္မက္ေနတာ "
" ဗ်ာ အိပ္မက္ မက္ေနတာ "
" အင္း ဟုတ္တယ္ အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုယ္နဲ႕ေတြ႔ေနတာ "
" ဟာ မဟုတ္တာ က်ြန္ေတာ္အခုပဲ အိပ္မက္က လန္႔နိုးလာတာဗ် "
" ကဲပါ ဒါေတြထားပါေတာ့ အိပ္မက္ေတြက ဆန္းၾကယ္လြန္းပါတယ္
ဒါနဲ႕ ေကာင္ေလး ကိုယ့္စာေတြဖတ္ဖူးလား "
" ဟင့္အင္း စာအုပ္ကို ကိုင္မၾကည့္ဖူးတာ "
" ဟားဟားဟားဟား ေကာင္းပါေလ့ကြာ ကိုယ့္မွာေတာ့ေနာင္လာေနာင္သားေတြအတြက္
ဆိုျပီး ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္ေတြကိုရင္းနွီးျမဳပ္နွံလိုက္ရတာ ေကာင္ေလးတို႔ လူငယ္ေတြက
ကိုယ့္စာအုပ္ေတာင္ ကိုင္မၾကည့္ဖူးၾကေတာ့ပဲကိုးကြ ဟားဟားဟားဟား
ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္ "
က်ြန္ေတာ့္ေရွ႕က လူၾကီးရဲ႕ ရယ္သံက ေျခာက္ကပ္ကပ္။ ရယ္တာနဲ႕မတူပဲ ငိုေနသည္ဟုပင္
ထင္မိသည္။ ပိုင္းျခားထားေသာ အေမွာင္စေၾကာင့္ သူ မ်က္ရည္က် မက်ကိုေတာ့ ေသခ်ာမျမင္ရ။
" ေကာင္ေလး စာေပကိုစိတ္၀င္စားလား "
" ဟုတ္ နဲနဲပါးပါးေတာ့ ေလ့လာျဖစ္ပါတယ္ "
" ကိုယ္က ေလ့လာျဖစ္လားေမးတာ မဟုတ္ဘူးေလ စာေပကို စိတ္၀င္စားလားေမးတာ "
" စာအုပ္စာေပလူ႕မိတ္ေဆြပဲဗ် စိတ္၀င္စားတာေပါ့ "
" အင္း ဒါဆိုရင္ စာေပနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ေကာင္ေလးအတြက္ စကားေတြ
ကိုယ္လက္ေဆာင္ေပးမယ္ ဘယ္လိုလဲ နားေထာင္မလား "
" နားေထာင္မယ္ဗ်ာ ၾကာသလားလို႔ "
ဘာရယ္မဟုတ္။ လူၾကီးေျပာအားရွိေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ကို မတ္ေနေအာင္ ေျပာင္းထိုင္လိုက္ရင္း
ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ေပးမိသည္။
" ေအး ေကာင္ေလးတို႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္စာေပေရစီးေၾကာင္းမွာ ဝထၳဳေတြက
သတင္းဆန္လာျပီး သတင္းေတြက ဝထၳဳဆန္လာၾကျပီကြ "
" ဗ်ာ ဟုတ္ ဟုတ္လို႕လား "
" ဟုတ္တာေပါ့ ေနာက္ထပ္ အရမ္း၀မ္းနည္းဖို႕ေကာင္းတာတစ္ခုက ရသဆိုတာကို
စာေပလုပ္သားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသခ်ာနားမလည္ၾကေတာ့ဘူး "
" ဘယ္လို "
" ဒီလိုကြ အခုေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ေတြ႕ေနျမင္ေနရသေလာက္မွာ
ရသစာေပအမ်ားစုဟာ သုတဘက္ကို ေတာ္ေတာ္ၾကီးယွက္ႏြယ္သြားၾကျပီ
ရသစာေပ စစ္စစ္မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနတယ္ ရသနဲ႕သုတ ၾကားမွာ ျခားထားတဲ့
နံရံကလဲ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးနီး အေျခအေနကိုိ ေရာက္လာျပီ "
" ဟာ ဟုတ္လို႕လား ဒါဆို ရသနဲ႕သုတ က ဘယ္လို ကြာ တာလဲဗ် "
" အင္း ဒီလိုရွိတယ္ ေကာင္ေလးရ ရသစာေပဆိုတာက အနုသေဘာ ၊
သုတဆိုတာက အမာသေဘာေလ ရသနဲ႕သုတ ရဲ႕အဓိက ကြာျခားခ်က္က........."
ကလင္ ကလင္ ကလင္
ကလင္ ကလင္ ကလင္
ကလင္ ကလင္ ကလင္
ဟာကြာ သည္နာရီကတစ္ေမွာင့္။
၆နာရီအတိမွာ ထျမည္လာေသာ နာရီႏႈိးစက္သံေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ္လန္႕နိုးလာရျပန္သည္။
ငါ အလန္း ေပးထားမိလို႕လား? အာ မသိေတာ့ဘူး။
နာရီကို အလန္း ေပးမိလား မေပးခဲ့ဘူးလား ဆိုတာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနရ၏။
ငါအလန္း မေပးဘဲနဲ႕ေတာ့ သည္ေကာင္ၾကီး ထေအာ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ငါပဲ ေမ့ေနတာျဖစ္မယ္ ။ ေတာက္ခ္ သည္တစ္ညလံုး ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းကို မသိဘူး။
အိပ္မက္ေတြခ်ည္း ထပ္တလဲလဲ မက္ေနပါေကာလား ။
ႏိႈးစက္ကို ထပိတ္လိုက္ျပီး အိပ္ယာေပၚမွာပင္ ဆက္လွဲေနမိသည္။
လက္ရွိအခ်ိန္ကေကာ အိပ္မက္ထဲမွာပဲလား ဒါမွမဟုတ္ ငါတကယ္ပဲ
အိပ္မက္ထဲက နိုးထလာတာလား ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုမရဲျပန္ေမးမိသည္ ။ အေျဖကလည္း မရဲ ။
က်ြန္ေတာ္ အိပ္မက္ ထဲက နိုးထလာတာျဖစ္နိုင္သလို အိပ္မက္ထဲမွာပဲ
သံသရာလည္ေနတာလဲ ျဖစ္နိုင္ပါသည္။
" အိပ္မက္ လား တကယ္လားသိခ်င္ရင္ ကိုယ့္အသားကို ျပန္ဆိတ္ၾကည့္
သိနိုင္တာပဲ မနာရင္အိပ္မက္ နာရင္လက္ေတြ႕ဘ၀ေပါ့ကြ ေတာက္
ငါ ဒါကိုဘာလို႕ ေမ့ေနပါလိမ့္ "
အခန္းနံရံသာ ေဖာ့တံုးျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္ဆိုပါက ေခါင္းျဖင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္
ေျပးေဆာင့္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္ တံုးအပံု ေသာက္သံုးမက်ပံု ကို စိတ္တိုေနမိသည္ ။
" ကဲ ဆိတ္တယ္ကြာ "
" အား လား လား နာ တယ္ဟ "
" ဒါဆိုေသခ်ာျပီ ငါအိပ္မက္ထဲက နိုးထခဲ့ျပီေပါ့ ေဟးေဟး "
ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ။ ေပ်ာ္ရပါသည္ ။
အခ်စ္ေရ
အိပ္မက္ဆိုတာ နိုးထရမယ့္အမ်ိဳးဆိုေပမယ့္
လန္႕လန္႕ႏိုးလာတဲ့အခါ
အသက္ဓာတ္ကေလး ပါမလာေတာ့ဘူးရယ္ ။
ကိုယ့္မွာ
ထ " ထ " ေယာင္ေနရတာနဲ႕ပဲ
ညေရးညတာေတြ ပိန္ခ်ိလို႕ ။
အိပ္ေရးပ်က္ညေတြမ်ားလာေတာ့ အိပ္မက္ေတြလဲ ကေမာက္ကမ.....
တခ်ိဳ႕တ၀က္က ၀မ္းစာမျပည့္ခဲ့ရွာဘူး..........။
Thanks for your article brother
ReplyDeleteHttp://bk8login.asia
Http://hoki88.shop
Http://vodkapoker.one
Http://momo4d.bid